ในฐานะครู1คน

แต่ละวัน​ หลังจากระเบียบของกระทรวงที่หย่อนลงตามการเรียกร้องของนักเรียน
เราต้องเจอกับนักเรียนที่ผมยาวมากๆ​
ยาวจนแยกไม่ออกว่าเป็นเด็กรร.เรา​ที่ยังเรียนอยู่ หรือเป็นเด็กที่ไม่เรียน และออกนอกระบบการศึกษา​ไปแล้ว
เราไม่สามารถจัดการกับเด็กที่มาโรงเรียน
แต่ไม่เข้าโรงเรียนได้เลย...
ในทุกๆวัน...
บริเวณรอบๆโรงเรียนเราเต็มไปด้วยนักเรียนใส่ชุดนักเรียน
ไม่ว่าจะ...
ออกไปกินข้าว​
ไปตั้งวงกินกระท่อม​
ไปสูบบุหรี่​
ไปแว๊น
โดยที่เราได้แค่ยืนดู​
แค่ถามว่าเรียนอยู่ห้องไหน
ก็เจอการชักสีหน้าใส่จนเหมือนเราไม่ใช่ครู
.
เราตีเด็ก​ สังคม​ก็ไม่ให้เราตี
ถ้าเราหักคะแนนความประพฤติ​
สุดท้ายต่อให้หักจนไม่มีคะแนนจะหัก​
ระบบนี้ก็บีบให้เราต้องให้เด็กผ่านไปอยู่ดี
ครูอย่างพวกเราทำอะไรได้บ้าง
.
เวลาเรียนไม่เข้าเรียน​ เวลาสอบไม่อ่านหนังสือ
เพราะต่อให้ตกก็ได้ไม่ต่ำกว่า60%อยู่ดี​
มีที่ไหนสอบไม่ได้ซักข้อ​ ความรู้ไม่มี​
วันๆหวีผมแต่งหน้า​ ใส่หูฟังขณะสอน
กินข้าวในห้องก็มี
แต่ได้คะแนนสอบ60%ไปเฉย
ให้ซ้ำชั้นไม่ได้​ ทั้งๆที่ไม่มีความรู้อะไรเลย
.
ครูกราบล่ะ​ ถึงนักเรียนที่เคารพ...
พวกคุณขอสิทธิ์​มากมาย
พวกเราที่เป็นครูก็มอบให้คุณ
แต่คุณเอาแต่สิทธิ์​ไม่เอาหน้าที่
หน้าที่ของการเป็นนักเรียน
ช่วยรับมันไปเหมือนที่รับสิทธิ์​ต่างๆไปด้วย
สิทธิและหน้าที่ต้องมาด้วยกัน
อย่าโตไปเป็นแค่คนที่เป็นแก่ประโยชน์​ของตัวเอง
เอาแต่ชอบ​ ไม่เอาผิด
ดั่งคนไม่มีความรับผิดชอบ
.
ทั้งหมดนี้คือความรู้สึกของครู​ ในยุคที่ได้ชื่อว่าการศึกษาถดถอย

Cr.Pacharaphon wongchuwan