เนื่องด้วยเดือนแห่งความรักเราก็อยากมาระบาย ความพึ่งเป็นสาวโสด ที่ถอยห่างออกมาคิดทบทวนเรื่องความรัก คืองี้นะคะเราจบปริญญาตรี แฟนจบแค่ ม.ต้น ตอนครบกันเราไม่ได้มองการศึกษาอะไรเลย เพราะแฟนเป็นคนไม่เจ้าชู้ เอาการเอางาน ดูแลเรื่องค่าอาหารการกินบ้าง ตอนครบกันเราวางแพลนชีวิตไว้เยอะมาก เขาก็รับฟัง พร้อมทำตาม แต่ทุกอย่างมันต้องใช้เวลา แต่เวลาคุยกัน จะเป็นฝ่ายเราที่คุยเยอะมากกว่า คู่เราแทบไม่มีความหวานเวลาโทรหากันเลย หลังๆ เขาพยายามหาเงินอย่างหนัก เพื่อจะได้มีตังค์เก็บบ้าง จนไม่มีเวลาให้เรา ทำแบบหนักจริงๆ แต่ค่าตอบแทนที่เขาได้มาเราก็อยากทุบหัวนายจ้างอยู่ แต่ปัญหาคือเวลาไปเที่ยวด้วยกัน เราเก็บแค่เดือนเดียวคือเที่ยวได้สบาย แต่เขาก็ใช้เวลาหน่อย กลายเป็นไม่ค่อยได้เที่ยวกับแฟนซะงั้น ยิ่งเปิดมาปี 67 การงานเราค่อนข้างเครียด เราเลยคุยน้อยลง อารมณ์แบบเหม่อลอย ต้องการใครซักคนมาเคียงข้างปลอบใจก็ยังดี แต่แฟนคือบอกสู้ๆ บอกให้เราอย่าเครียดเรื่องงาน พยายามเป็นฝ่ายคุยเยอะแทนเวลาเราซึม แต่สิ่งที่เขาคุย แบบจ๊ะเอา ปัญหาที่ทำงานตัวเองมาคุยแทน อดีตการชกต่อย การใช้กำลังบลาๆ เพราะงานเขาเป็นงานใช้กำลังผู้ชายเยอะงี้ เลยมักมีปัญหาแบบนี่บ่อยๆ ทัศนคติเขาคือไปกับเราไม่ได้เลย เหมือนบอกจะเปลี่ยนสุดท้ายก็เหมือนเดิม เคยทะเลาะกันครั้งหนึ่ง เขาบอกว่าทำไมผู้หญิงชอบคนเลว แต่นางดีนะ รักเราแค่คนเดียวงี้ ไม่เคยนอกใจ นี่มองว่าคำว่าดีมันต้องออกจากปากคนอื่นไหม แล้วความไม่นอกใจก็เป็นพื้นฐานเบื้องต้น มาดงมาดีอะไร สุดท้ายเราเลยเลือก เลือกที่จะไม่ครบใครต่อละ กลับมารักตัวเองเหมือนเดิมดีกว่า สะพายเบ้ไปเที่ยวคนเดียวเหมือนเดิม ถึงจะดูอันตรายหน่อย แต่ถ้ามีแฟนความคิดและการกระทำบ้ง ฉันขออยู่คนเดียวดีกว่า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เห้อออออ......