ก่อนอื่นขอท้าวความไปก่อนนหน้าที่จะมาเจอแฟนคนนี้ ตัวเราโตมาในครอบครัวที่มีพ่อแม่พี่ชายและน้องสาว พ่อแม่เดียวกัน แล้วตัวเราเองรู้สึกอบอุ่นมากโชคดีมากที่พ่อแม่เราร่วมกันสร้างครอบครัวแบบนี้ ตั่งแต่เด็กเลยตั่งใจว่าโตไปเราเองก็จะสร้างครอบครัวแบบนี้จะไม่มีลูกจนกว่าจะเจอคนที่เรามั่นใจจริงๆ จนตอนนี้เราอายุ22 ก็ยังคงไม่มีลูก เรารู้สึกสงสารเด็กที่พ่อแม่แยกทางกัน เด็กที่โตมาในครอบครัวที่ไม่พร้อม อาจจะเพราะรอบข้างเราส่วนมากเจอแต่เด็กที่พ่อแม่แยกทางกันแล้วเขาโดนทิ้ง ทำให้ไม่มีใครดูแลให้ความอบอุ่นเขาเลยโตมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เด็กบางคนก็ไม่ชอบพ่อใหม่แม่ใหม่ หรือไม่พ่อใหม่แม่ใหม่ก็ไม่ดี แล้วยิ่งถ้าเกิดเขามีลูกใหม่ด้วยกันเด็กที่เป็นลูกติดก็อาจได้รับความรักไม่มากพอ ขนาดเราที่มีพี่น้อง3คนยังรู้สึกไม่เท่าเทียมน้องได้รับความรักมากสุดแต่เราก็คิดว่าคนนั้นคือน้องสาวแท้ๆของเรา เราเลยไม่ได้รู้สึกแย่มากเท่าไหร่เวลาแม่ให้ความรักกับน้อง เพราะเราเองก็รักน้องกับพี่ชายเรามาก ตลอดเวลาที่มีแฟนมาไม่เคยคบกับคนมีลูกติดเลย จนมาเจอแฟนคนนี้ ตอนแรกที่เริ่มคุยเราก็ยังไม่กล้าถามอะไรมาก พอคุยกันไปสักพักเลยตัดสินใจถามแล้วเขาก็บอกว่าเขามีลูกติด แต่ลูกเขาอยู่กับแม่ เราเลยบอกกับเขาว่าตัวเราเองไม่เคยคิดจะคบกับคนมีลูกติด เรากลัวว่าเราจะรักเด็กคนนั้นได้ไม่มากพอถ้าเกิดวันนึงเราตัดสินใจสร้างครอบครัวด้วยกันเรากลัวจะทำให้ลูกเขามีปมในใจ แต่เขาขอให้เราลองเปิดใจ ส่วนนึงเราเองก็มองว่าตัวเราอคติกับการมีลูกติดมากเกินไปรึป่าว เราไม่ได้มองว่าคนที่มีลูกติดไม่ดี แต่เรารู้สึกว่าตัวเราเองที่อาจจะแย่กลัวสร้างปมในใจให้เด็กกลัวให้ความรักไม่มากพอ เราค่อนข้างซีเรียสกับการมีลูกซีเรียสกับความรู้สึกของลูกอนาคตของลูก เราเลยอยากขอความเห็นจากทุกคนว่าเราควรปรับความคิดยังไงให้มันไม่ตึงเกินไป