นิทานเรื่อง ราชสีห์กับหนู,

ในป่าใหญ่แห่งหนึ่ง มีราชสีห์ตัวหนึ่งเป็นเจ้าป่า มันมีพละกำลังมหาศาล สัตว์ทุกตัวในป่าต่างก็เกรงกลัวมัน,
วันหนึ่ง ราชสีห์กำลังนอนหลับพักผ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ ทันใดนั้น เจ้าหนูตัวหนึ่งวิ่งเล่นซุกซนบนกิ่งไม้ เผลอไต่ลงมาบนตัวราชสีห์ ราชสีห์ตื่นขึ้นมาตกใจ ตะปบเจ้าหนูไว้ เจ้าหนูตัวน้อยร้องเสียงหลง กลัวว่าราชสีห์จะกินมัน,
"ท่านราชสีห์ โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด" เจ้าหนูอ้อนวอน "ข้าตัวเล็กจ้อย ไร้ค่า ท่านคงไม่อิ่มถ้ากินข้าหรอก",
ราชสีห์มองเจ้าหนูด้วยความสงสัย คิดว่าเจ้าหนูตัวเล็กนิดเดียว คงไม่มีประโยชน์อะไร จึงตัดสินใจปล่อยมันไป,
"เอาเถอะ ข้าปล่อยเจ้าไป แต่เจ้าอย่ามาสร้างความรำคาญให้ข้าอีก" ราชสีห์พูด
เจ้าหนูขอบคุณราชสีห์และรีบวิ่งหนีไป
หลายวันต่อมา ราชสีห์ออกล่าเหยื่อ แต่มันพลาดท่าไปติดกับดักของนายพราน ราชสีห์พยายามดิ้นรนหนี แต่ก็ไม่สามารถหลุดออกได้ มันคำรามด้วยความโกรธและสิ้นหวัง,
ทันใดนั้น เจ้าหนูตัวเดิมได้ยินเสียงคำรามของราชสีห์ มันวิ่งตามเสียงไปจนพบราชสีห์ติดกับดัก,
"ท่านราชสีห์ โปรดอย่ากังวล ข้าจะช่วยท่าน" เจ้าหนูพูด
เจ้าหนูใช้ฟันอันแหลมคมกัดเชือกที่ผูกกับกับดักจนขาด ราชสีห์จึงหลุดออกมาได้
"ขอบคุณเจ้ามาก เจ้าหนู" ราชสีห์กล่าว "ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะกลับมาช่วยข้า"
"ท่านเคยปล่อยชีวิตข้าไว้ วันนี้ข้าก็มีโอกาสตอบแทนท่าน" เจ้าหนูตอบ,
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า,
ทุกคนมีคุณค่า แม้จะเป็นเพียงสัตว์ตัวเล็ก ๆ ก็ตาม
การช่วยเหลือผู้อื่น ย่อมได้รับการตอบแทนในสักวันหนึ่ง
อย่าดูถูกคนที่ด้อยกว่า เพราะบางครั้งพวกเขาอาจช่วยเหลือเราได้
ข้อคิดเพิ่มเติม,
การให้อภัยผู้อื่น เป็นผลดีแก่ตัวเอง,
การมีน้ำใจ ช่วยเหลือผู้อื่น เป็นสิ่งที่ดีงาม
ทุกคนควรอยู่ร่วมกันด้วยความสามัคคี