การที่เด็กคนหนึ่งมาเรียนต่างจังหวัดทุกสิ่งอย่างล้วนต้องนับ 1 ใหม่หมด 
สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กต่างจังหวัดคนหนึ่งที่มาเรียนมหาลัยแห่งหนึ่ง ซึ่งบทบาทหน้าที่ของเด็กมหาลัยไม่ใช่แค่การเรียนเพราะชีวิตของเราเต็มไปด้วย
การเรียน กิจกรรมอีกมากมาย น้อยครั้งมากที่เราจะได้กลับบ้าน เรามาเรียนที่นี่ก็ไม่มีญาติเลย ทำให้ชีวิตต้องดิ้นร้นและสู้ด้วยตัวเอง
บ่อยครั้งสังคมคนรอบข้าง ทั้งเพื่อนในสาขาและเพื่อนรุมเมทก็ไม่ได้ใจดีกับเราเสมอไป แต่สิ่งสำคัญของเด็กคนหนึ่งคือ กำลังใจจากคนในครอบครัว
แม่เราไม่ค่อยโทรหาเราเลย เวลาเราโทรหาก็คุยกันไม่ถึงนาที ซึ่งต่างจากพี่สาวเรามาก ที่แม่โทรหาแทบทุกวัน ทั้ง ๆ ที่พี่สาวเราเรียนใกล้บ้าน
ซึ่งนั่นไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เราน้อยใจ แต่เราไม่รู้ว่าเรากำลังรู้สึกน้อยใจกับอะไรหลายอย่างรึป่าวนะ เราเหนื่อยจากการเรียน การทำกิจกรรม แต่เวลาโทรหาแม่ ก็มักจะไม่รับสาย ไม่เคยแม้แต่จะโทรกลับหาเรา ความรู้สึกแบบนี้เรากำลังน้อยใจแม่เรารึป่าวนะ เราแค่อยากมีใครสักคนที่สามารถนั่งเล่าปัญหาที่พบเจอในทุก ๆ วัน แต่ทุกวันนี้หันไปหาคนรอบข้าง แม้แต่ครอบครัวก็ยังไม่มีใครใครที่สามารถรับฟังปัญหาที่เกิดขึ้น จนมันสะสมนาน ๆ ทำให้เราหมดไฟกับการเรียนไม่พอ ยังต้องหมดไฟกับคนรอบข้างอีก และอีกเรื่องวันนั่นเราต้องไปทัศนศึกษาที่ต่างจังหวัดซึ่งปกติแม่จะให้เงินค่ากินวันละ 100 ฿(ไม่ได้กู้กยศ.)  แต่ด้วยความที่ว่าต้องออกไปต่างจังหวัดเลยขอเพิ่มอีก 200 ฿ แต่คำตอบที่ได้คือแม่เราบอกว่าไม่ให้ไป ซึ่งมันเป็นงานกลุ่มที่ต้องลงพื้นที่ และแม่ก็บอกอีกว่าถ้าจะไปก็พาไปแค่ 100 ฿ เงินค่ากินนั่นแหละ ตอนนั้นเราก็เสียใจนะ แต่ก็ฮื้ปไว้✌🏻 ซึ่งต่างจากตอนที่พี่สาวเราขอเลย พอวันนี้รุมเมทกลับบ้านหมด เราเลยโทรหาแม่ว่าจะกลับบ้านนะ แต่คำตอบที่ได้คือ กลับบ้านทำไม เสียเวลา เราควรทำยังไงดีกับชีวิตตอนนี้