สวัสดีครับ ก่อนอื่นต้องบอกว่าผมเป็นผู้ชายช่วงอายุวัยผู้ใหญ่ตอนต้น ทั้งชีวิตเคยมีแฟนแค่คนเดียวครับ
ผมได้พบกับแฟนคนนี้ผ่านโลกออนไลน์ครับ จากนั้นเราก็คุยด้วยกันมาโดยตลอดจนเธอบอกชอบผม
ด้วยความที่เราเป็นคนไม่ได้ใฝ่หาเรื่องพวกนี้หรือมีประสบการณ์ทำให้ตอบตกลงไปครับ ผมกับแฟนอายุห่างกันพอสมควรประมาณ 8ปีได้
ต้องบอกเผื่อไว้ก่อนครับ ผมเป็นประเภทที่เต็ม100กับเรื่องนี้เป็นพิเศษครับ เพราะมีปัญหาครอบครัวเลยไม่อยากให้ชีวิตตัวเองเป็นแบบนั้น
แรกๆเราคนกับก็ทำได้แค่คุยครับ เพราะเรา2คนอยู่ห่างกันร่วม200กว่าโลครับ ทำให้มาเจอกันไม่ได้ ช่วงแรกๆเธอกระตือรือร้นอยากคุยหรือทำกิจกรรมต่างๆในโลกออนไลน์กับผมครับ เช่นดูหนัง เล่นเกม หรือ หาเรื่องคุยไปเรื่อย ผ่านไปไม่นาน ก็เริ่มจางลง จากคุยมากขึ้นก็น้อยลง จนแทบจะกลางเป็นแชทหนักขวาเอาตรงๆผมเสียใจครับ แต่เป็นความเศร้าที่เราสร้างขึ้นมาเองเพราะความรู้สึกที่เราให้เขามันมากไปจนเราเจ็บเองที่เหมือนเขาไม่ได้รู้สึกเหมือนเรา ผมเคยลองเปิดใจคุยครับ เธอบอกปกติของเธอที่ไม่ค่อยได้ใส่ใจแฟนเท่าไหร่ ทำได้แค่เข้าใจครับ ผมเลยปรับความรู้สึกตัวเองและพยายามทำความเข้าใจในตัวเธอมาตลอด ปัจจุบันเธอยังคุยกับผมอยู่บ้างครับ ในมุมมองผมคือเป็นการคุยเหมือนคนที่คบด้วยกันมานาน แบบ ไม่ต้องคุยเยอะให้รู้ว่ายังอยู่ดีนะ แค่ประมาณนั้นครับ ผมไม่อยากบอกเลิกครับ อยากรู้เหมือนกันว่าความสัมพันธ์แบบนี้จะจบอย่างไร แต่ตอนนี้ผมคงได้แค่ถามครับว่ามีแนวทางในการจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงหรือการวางตัวให้อีกฝ่ายไม่รำคาญมากเกินไปดีครับ