เราเคยกินยาพาราประมาณกระปุก 1 ตอน ม.3 ตอนนั้นแค่อยากประชดแม่เพราะทะเลาะกับแม่ ตอนเราไปโรงบาลเรายังมีสติอยู่ความรู้สึกเบลอเหมือนเมาอะไรสักอย่างมากๆทรมานเหมือนจะตายแล้วก็อาเจียน ตอนซักประวัติเราก็หันไปมองแม่ที่กำลังยืนบอกอาการกับพยาบาล

เราเคยชักตอนเด็กๆแม่เลยบอกไปว่ากลัวเราชักให้รีบล้างท้องได้มั้ย 

แล้วพยาบาลคนนั้นพูดแบบหน้าตาเรียบๆประมานว่า  

   " ไม่เคยมีใครกินยาพาราแล้วชักหรือตายได้น้องเขาแค่มีอาการเบลอ แล้วก็อาเจียนปกติ ไม่อันตราย " 

ตอนนั้นเราก็รู้สึกแย่นะที่ได้ยินแบบนั้น  เรารู้สึกเหมือนเขากำลังมองว่าความทรมานของเราตอนนั้นมันเป็นแค่เรื่องเรียกร้องความสนใจ ถึงจะเรียกร้องความสนใจเฉยๆจริงก็เถอะ 

ตอนนั้นความอยากตายมันมี 20% ส่วนความอยากให้แม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำกับเราบ้าง 80% แต่เราก็ได้รับการบำบัด ตอนนั้นเราก็ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เพราะพอเราได้บำบัดเราก็ไม่ได้คิดที่จะทำอีก

  ตอนนี้เรื่องราวนั้น ผ่านมา 8 ปีแล้วค่ะ เราเปิดเจอเบอร์คุณหมอที่ช่วยบำบัดเราไว้ในชั้นสมุดสมัยเรียน เราเลยนึกย้อนไป

ทำไมพยาบาลพูดแบบนั้น ทำไมเขาถึงดูน้ำเสียงมั่นใจว่าเราจะไม่เป็นไรแล้วก็ยืนซักประวัติชิลมากๆ ต่อให้อาการเราจะออกแค่ไหน แปลว่าในวงการแพทย์รู้กันอยู่แล้วใช่มั้ยว่าคนที่กินยา ฆตต คือคนที่เรียกร้องความสนใจทั้งหมด กินยาเกินขนาดไม่เป็นอันตราย 

   เราลองหาข้อมูลในเน๊ต ก็ไม่เจอข้อมูลที่ชัดเจน เจอแต่คนบอกว่า อันตรายถึงชีวิต แต่เราคือคนที่ผ่านจุดนั้นมาแล้ว มันทรมานมากจริงๆแต่เราไม่ตาย เพราะกว่าจะได้ล้างท้อง 2 ชม กว่า 

ใครมีความรู้ช่วยไขข้อสงสัยให้เราหน่อยค่ะ เราอยากรู้มากๆ