สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิป กับเดือนมกราคมที่แสนยาวนาน
วันนี้แวะมาเขียนกระทู้เล็กๆ กับความภาคภูมิใจของตัวเอง
"เราย้ายกลับมาอยู่ต่างจังหวัดถาวรแล้วค่ะ"
หลังจากไปอยู่เมืองกรุงมาพักใหญ่ จนเกือบจะตั้งรกรากแล้วจริงๆ
แต่เหตุการณ์ "โควิด" ทำให้อะไรๆไม่ได้ราบรื่นเท่าที่คิดไว้
รวมทั้งอายุที่มากขึ้น การจะลืมตาอ้าปากในวัยสร้างตัวมันยากจริงๆค่ะ
บ้านและที่ดินราคาสูงลิ่วเลย ได้แต่มองตาปริบๆ
รวมทั้งพอมาคิดๆว่าวัยเกษียณอยากจะอยู่ที่ไหน
คำตอบในใจลึกๆคือต่างจังหวัด ที่ๆเราเกิดและโต
การเริ่มต้นวางแผนกลับต่างจังหวัดแบบถาวรจึงเริ่มขึ้น
คำถามแรกในหัวคือ "กลับมาแล้วทำอะไรกิน"
มันเป็นคำตอบที่ใหญ่มากกกกก ก่อนหน้านี้เราเคยอยู่ที่นี่ค่ะ
สำหรับคนที่พ่อแม่ไม่มีธุรกิจอะไรให้ทำต่อ
ก็คือมาเป็นลูกจ้างใช้แรงงานดีๆนี่เอง
ถ้าไม่ได้ไปสายข้าราชการ ค่าแรงก็คือค่อนข้างต่ำเลย
ทุกวันนี้ค่าจ้างยังหลักพันถึงหมื่นต้นๆ เค้าจ้างได้เท่านี้จริงๆ
มันพอกินนะคะ แต่ไม่พอสำหรับการเติบโตสำหรับเรา
ตัวเลือกกลับมาหางานประจำทำเลยไม่ใช่ทางออก
ช่วงเวลาที่ผ่านมาระหว่างรอโควิดซา เลยใช้ไปกับการทำงานผ่านออนไลน์
ไม่ว่าจะอยู่ไหนก็ยังหารายได้ได้อยู่ รวมทั้งแฟนเราได้ WFH ตอนโควิด
เลยทำให้รู้ว่าจริงๆไม่ต้องเข้าออฟฟิศก็ได้ นั่นเลยเป็นจุดเริ่มต้น
.
.
.
.
.
แล้ววันนี้ก็มาถึง เราย้ายกลับมาอยู่ต่างจังหวัดได้ 1 ปีแล้วค่ะ^^
เอาเงินเก็บมาซื้อบ้าน ได้กลับมาอยู่ใกล้ๆพ่อแม่
แล้วก็ยังมีงานหาเงินใช้ได้อยู่ ดีใจกับตัวเองจริงๆ
รู้สึกประสบความสำเร็จตามแผนที่วางไว้
ตอนนี้เราแฮปปี้มากๆค่ะ อากาศดี อาหารอุดมสมบูรณ์
ทั้งผลไม้และอาหารทะเล โชคดีที่เราหาบ้านได้ไม่ไกลตัวเมือง
เลยเข้าถึงโรงพยาบาล ตลาด ได้ไม่ยาก สุขภาพจิตเราดีขึ้น
ไม่รู้สึกกดดันเอาแต่หาเงิน ได้ชมนกชมไม้ ได้ดูพระอาทิตย์ที่ไม่มีฝุ่นบัง
แคะขี้มูกเป็นสีขาวไม่ใช่สีดำ ไม่ต้องคอยระวังโดนล้วงกระเป๋า
ที่สำคัญได้กลับมาอยู่ใกล้ๆพ่อแม่ มีเงินให้เค้าใช้ทุกเดือน
ได้ทำงานส่วนตัวที่เวลายืดหยุ่น ได้พาเค้าไปหาหมอ
ได้เป็นแขนขาให้เค้า เรารู้สึกมีคุณค่าในตัวเองขึ้นมาอีกเป็นกองเลยค่ะ
แรกๆเหงาบ้าง ปรับตัวไม่ได้ คิดถึงแสงสี55555
แต่พอไม่มีห้างให้เดิน ไม่มีร้านอาหารแพงๆให้กิน มันก็ไม่ใช้ไปเอง
ไม่มีภาษีสังคมต้องจ่าย พอมีบ้านก็ติดบ้าน กลายเป็นประหยัด
เก็บเงินได้มากกว่าเดิม ตอนนี้เริ่มหาลงทุนเก็บทรัพย์สินแล้ว
ถ้าเทียบกับตอนอยู่เมืองกรุง คงไม่มีปัญญาด้วยซ้ำ
สุดท้ายนี้ไม่มีอะไรนอกจากมาอวดความสำเร็จเล็กๆอันนี้ 55555
ตอนนี้มีบ้านอยู่ เริ่มมีทรัพย์สิน มองเห็นตัวเองตอนแก่ว่าเป็นยังไง
พอใจกับชีวิตตอนนี้มากๆ เหมือนเจอที่ที่เป็นของเรา เจอบ้านให้กลับ
สำหรับใครที่คิดอยากจะกลับไปอยู่ตจว. เราเป็นกำลังใจให้จริงๆ
มันยากค่ะ แต่กลับเร็วก็เริ่มเร็ว เราคิดแบบนี้
ส่วนตัวจากที่มาอยู่ก็รู้สึกว่าค่าครองชีพไม่ต่างจากเมืองกรุงเท่าไหร่
ข้าวของราคามันเริ่มเท่าๆกันแล้ว แต่รู้สึกอยู่ต่างจังหวัดมันสบายใจกว่า
รถไม่ติด ไม่เสียเวลา ผู้คนมีน้ำใจมากกว่า โจรน้อย ถึงจะขี้เม้าท์
ขี้เผือกกันไปบ้างก็ตาม สีสันค่ะ ต้องทำใจ5555
และอีกอย่างเรามองว่าอยู่ต่างจังหวัดจำเป็นต้องมีรถส่วนตัว
เพราะเดินทางลำบากมาก ขนส่งไม่ดีและแพง รวมทั้งหางานไม่ง่าย
เพื่อนเรากลับมาสุดท้ายก็กลับไปอยู่เมืองกรุงเหมือนเดิม
เพราะไม่มีรถ ค่าแรงต่ำ เพื่อนบอกอยู่กทม.ยังได้เยอะกว่า
มีรถสาธารณะ ถึงไม่มีงานก็วิ่งส่งอาหารได้ เงินหาง่ายกว่า
ก็จริงของเพื่อนค่ะ ใครจะย้ายก็เตรียมตัวดีๆนะคะ
จบแล้วค่ะกับบันทึกเล็กๆ การเดินทางยังอีกยาวไกล
ขอบคุณที่แวะเวียนเข้ามาทักทายกันค่ะ
บันทึกเล็กๆของช่วงชีวิตในวัย 32 "ลาแล้วเมืองกรุง ย้ายกลับตจว.ถาวรแล้วค่ะ"