สวัสดีค่ะ เจ้าของกระทู้อายุ25ค่ะ พื้นฐานจบเรียนพยาบาล แต่ไมได้ทำงานสายอาชีพที่จบมา ครอบครัวไม่ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าแบบที่เคยเป็นมา7ปีแล้วค่ะ ใ้ชีวิตแบบพึ่งพาตัวเองมาตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ไม่สนิทกับครอบครัว ไม่ค่อยเข้าสังคม ชอบอยู่ห้องคนเดียวเงียบๆทำอะไรของตัวเอง แต่โชคดีที่มีคนๆนึงที่สนิทด้วยค่ะ เรานับเค้าเป็นพี่ชายคนสนิทนะคะ แต่ความสัมพันธ์ก็ดูไม่เป็นตามชื่อเรียกซักเท่าไร รู้จักกันมา7ปีแล้วค่ะ

เข้าเรื่องเลยนะคะ เรารู้สึกโดดเดี่ยวค่ะ รู้สึกเหงา ผิดหวังในตัวเอง ไร้ค่า ไม่มีประโยชน์ และรู้สึกกลัวทำให้คนรอบข้างลำบากทางใจและกายเพราะเราคนรอบข้างที่ว่าคือ ครอบครัวและพี่ชายคนสนิทของเราค่ะ เพราะเรายึดว่าพวกเค้าคือคนสำคัญ เราพยายามทุกอย่างเพื่อพวกเค้านะคะ เรากลัวที่บ้านลำบาก เรากังวลว่าแต่ละวันพวกเค้าจะกินอิ่ม นอนหลับ และมีความสุขดีมั้ยแต่เราไม่ได้แสดงออกมากมายนะคะ ได้แค่เป็นห่วงและซัพพอร์ตเท่าที่เราทำไหว ไม่ว่าจะเรื่องเงิน เรื่องการพูดคุย เรื่องความสุขเล็กๆน้อยๆต่างๆเราจะพยายามทำให้ เพราะเรากลัวเค้าขาดค่ะ

พักหลังๆมาทางบ้านขอให้เราช่วยเหลือเรื่องเงินค่อนข้างบ่อย เราให้นะคะ แม้ตัวเองจะต้องดิ้นรนหาเงินเพิ่ม เพราะเรากลัวที่บ้านไม่มีที่พึ่งพาค่ะ เวลาเรามีความสุขครอบครัวเราจะไม่มีปัญหา ส่วนเวลาเรามีทุกข์ครอบครัวเราจะไม่ปรองดอง เหมือนสุดท้ายแล้วภาระต่างๆที่หวังพึ่งสุดท้ายจะคือตัวเราเอง พักหลังๆเราเริ่มมีระยะห่างจากครอบครัว เพราะเรารู้สึกสุขภาพจิตไม่ดี ในทุกครั้งที่คุยกัน เราอยากคุยเรื่องดีๆค่ะ เช่น กินข้าวหรือยัง ทำอะไรอยู่ งานเป็นยังไงบ้าง แต่ทุกครั้งที่คุยกันจะมีแต่เรื่องเงิน เรื่องปัญหา เราเลยมีระยะห่าง บางครั้งเรารู้สึกไม่มีที่ให้กลับ ไม่มีที่พักใจเลยค่ะ รู้สึกโดดเดี่ยวค่ะ

อย่างที่เราเกริ่นไปต้นกระทู้เรามีคนสนิทค่ะ สนิทมากๆรู้จักกันมา7ปี เราเรียกพี่น้องไม่ได้เต็มปาก เพราะเราไม่ได้เป็นพี่น้องมาตั้งแต่แรก แต่เราพยายามนะคะเพราะเราร็สึกว่าเราเข้าใจกัน และมีกันในชีวิตมันดีกว่า จขกท.เข้าใจดีว่าไม่ว่าความสัมพันธ์ไหนก็ต้องมีไม่เข้าใจกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดา แต่ทุกครั้งที่มีปัญหาโดยส่วนมาก บทสรุปของเรื่องคือ จขกท.จะผิดค่ะ ไม่ว่าเรื่องนั้นในใจเราจะรู้สึกว่ามันไม่แฟร์มากแค่ไหน มันสับสนไปหมดค่ะ ทั้งเข้าใจตัวเค้าคนนั้น และเข้าใจความรู้สึกตัวเอง แต่ จขกท.ก็ยอมนะคะ เพราะคิดว่าให้มันจบที่เราดีกว่า และทุกครั้งที่ผิดก็เก็บไปคิดและปรับปรุงตัวค่ะ
เรื่องดีๆของความสัมพันธ์นี้สำหรับเรามีมากนะคะ ไม่งั้นคงไม่อยู่ได้มา7ปี จะเรื่องที่ทะเลาะกัน เรารู้สึกว่าเราไม่ดีค่ะ เรารู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ รู้สึกมีมีอะไรดีเลย ไม่ว่าจะจากคำพูดของเค้าที่บอกว่าเราไม่ดียังไง และความคิดของเราหลังจากได้รับคำพูดนั้นมาค่ะ

ยกตัวอย่างเรื่องที่ทะเลาะเช่น เราขี้น้อยใจ ขี้งอน แต่เราเป็นคนหายง่ายมากๆแค่2นาทีก็หายได้แล้ว บางทีเราเผยมุมขี้น้อยใจให้คนนี้เห็นไปค่ะ แต่ว่าเราถูกโกรธกลับ เพราะเรื่องที่งอนคือเรื่องไร้สาระ เอาจริงๆ เราแค่อยากให้ง้อนิดหน่อยก็พอ แต่โดยส่วนมากเราไม่เคยถูกง้อค่ะ หายเองแถมต้องง้อเค้ากลับด้วย
อันนี้คือความรู้สึกส่วนตัวนะคะ พอเป็นแบบนี้บ่อยๆเรารู้สึก เราไม่สำคัญ เราไม่ดีพอ ทำอะไรก็ไม่ดี เรารู้สึกไร้ค่าค่ะ 

มากไปกว่านั้นทั้งเรื่องครอบครัวและเรื่องคนสนิท เรากลัวค่ะ กลัวทำให้คนเหล่านั้นผิดหวังในตัวเรา เรากลัวเราเผยมุมไม่น่ารัก มุมที่เราพกพร่องให้เค้าเห็น เพราะทุกครั้งที่เราแสดงออกไป มันเป็นปัญหาทุกครั้งเลยค่ะ เรารู้สึกไม่สมควรอยู่ใกล้ใคร และรู้สึกกลัวมากๆที่จะไกล้จนบางมุมใตัวเราจะไปทำร้ายคนอื่น
เรารู้สึกเราเป็นปัญหาค่ะ ถ้าไม่มีเราซักคนบนโลกเราก็จะไม่ได้ต้องไปทำร้ายความรู้สึกใครได้อีก ไม่ต้องทำให้ใครผิดหวัง หรือบางทีความตายอาจจะเป็นความผิดหวังสุดท้าย ที่ทุกคนจะผิดหวังกับเราค่ะ