สวัสดีค่ะ เราเป็นนักศึกษาปี1 ตอนนี้เทอม2แล้ว เราเรียนอยู่คณะ สาขา และมหาลัยที่พ่อแม่เลือกให้ เราเรียนตามที่พ่อแม่บอกให้ทำมาตลอดจนถึงทุกวันนี้ แรกๆก็มีเครียดบ้างเพราะไม่ใช่สิ่งที่ชอบหรือถนัดเลยสักนิด แล้วเราก็ดันเข้ากับสังคมที่นี่ไม่ได้สักที พยายามปรับตัวให้มันเข้ากับที่นี่ให้ทุกอย่างดีขึ้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะดีสักเล็กน้อยเลย พอนานวันเข้าก็เริ่มเรียนไม่ไหว ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครให้คุยสนุกด้วยได้ ตอนแรกเหมือนจะเป็นเพราะไม่มีเพื่อนรึป่าวเลยเป็นแบบนี้ แต่วันนึงเราคิดเรื่องเรียนหรือเรื่องที่พ่อแม่บอกให้เราทำ เราก็รู้สึกเครียดเหมือนอยากจะอ้วกทุกครั้ง มันพะอืดพะอม คลื่นไส้ เวียนหัว แล้วก็รู้สึกแย่มากๆ ลองสังเกตตัวเองดูก็พบว่าเป็นงี้ทุกครั้งที่เข้าเรียนหรือนึกถึงเรื่องเรียน เราเริ่มเศร้าเริ่มร้องไห้กับตัวเองว่าทำไมเป็นแบบนี้ จนอาการมันเริ่มหนักถึงขั้นทำให้เราเกลียดการเรียน ไม่ยอมไปเรียน โดดเรียนบ่อยมากขึ้น โดยอ้างว่าไม่สบาย เรารู้ดีว่ามันแย่มากๆ เป็นพฤติกรรมที่ทุเรศที่สุด แต่มันก็หยุดทำไม่ได้ เพราะอาการพวกนั้นมันจะกลับมาทุกครั้งที่ในหัวเราเริ่มคิดเรื่องไปเรียน เราลองพยายามฝืนตัวเองไปเรียนดูแม้จะรู้สึกแย่แค่ไหน แต่ผลสรุปคือเราเรียนไม่ไหวจริงๆ จะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา เราต้องมาแอบร้องไห้เพราะไม่อยากให้ใครมาเห็นแล้วถามว่าร้องไห้ทำไม เรากลายเป็นคนเกลียดการเรียน ไม่อยากเรียน อยากลาออกแล้วกลับไปทำงานหาเงินที่บ้านเพื่อเอาเงินมาให้พ่อแม่ พวกท่านได้ไม่ต้องลำบากเรื่องเงินคอยขอยืมคนอื่นอยู่บ่อยๆ แต่พ่อแม่เรานั้นคาดหวังกับเราเอาไว้มากว่าอยากให้เราจบแล้วไปทำงานหาเงินมาให้ ทุกครั้งที่โทรคุยกันเขาพูดเรื่องนี้บ่อยมากๆจนเรารู้สึกผิดที่เราไม่สามารถทำตามความคาดหวังนั้นได้ พอเริ่มอาการแย่มากขึ้น ความคิดที่จะทำร้ายตัวเองก็เริ่มมา ถึงจะเป็นการทำร้ายตัวเองที่ไม่ถึงขั้นเลือดออก แต่ก็เป็นการทรมาณให้ตัวเองรู้สึกเจ็บ แล้วด้วยความที่เราอยู่หอซึ่งมี7ชั้น ทุกครั้งที่เดินผ่านหน้าต่าง เราก็จะคิดขึ้นมาว่าถ้าโดดลงไปจะเป็นยังไง เข้าโรงบาลหรือเข้าโลกหน้า เราได้ลองโทรคุยกับเพื่อนและปรึกษาบวกกับได้ระบายความรู้สึกทั้งหมดที่มีว่าที่ผ่านมาเรารู้สึกและเจอกับอะไร เพื่อนก็ได้แนะนำว่าให้ออกมาเพราะกลัวว่าเราจะอาการหนักกว่านี้ ถ้าการบอกพ่อแม่เรื่องนี้ไปแล้วพวกท่านไม่โอเคหรือโกรธเรา ก็ให้เราหนีไปอยู่กับเพื่อน เขาพร้อมต้อนรับและปลอบเราเสมอ เราได้ตัดสินใจพูดเรื่องขอออกกับพ่อแม่ มันรู้สึกโล่งมากๆที่ได้พูดออกไป ถึงแม้ว่าบทสรุปจะเป็นย้ายไปเรียนที่อื่น ไปเรียนปี1ที่อื่น เริ่มต้นใหม่กับคณะ สาขาใหม่ ที่ถึงแม้ใจจริงเราจะอยากลาออกและไม่กลับไปเรียนมหาลัยอีกครั้ง แต่เพราะเรากู้กยศ. และด้วยวุฒิแค่ม.6มันจะไปทำอะไรได้ มากสุดคงแค่พวกพาร์ทไทม์โลตัสไม่ก็เซเว่น และเราเองก็ไม่กล้าพูดเรื่องนี้ด้วยเพราะพ่อแม่ก็เคยพูดเอาไว้ว่าเรียนมหาลัยมันดีกว่าไปทำพาร์ทไทม์พวกเซเว่น เราเลยเลือกที่จะเงียบและเรียนมหาลัยตามที่พ่อแม่อยากให้ทำ แต่ถึงแม้จะตกลงกันดีแล้วเราก็ยังต้องอยู่ที่มหาลัยเดิมไปจนกว่าจะเข้าที่ใหม่ได้ เพราะพวกท่านไม่อยากให้กยศ.มันเสียไป หากลาออกก็ต้องยกเลิกสัญญากยศ. และก็ต้องไปทำเรื่องกยศ.อีกครั้งที่มหาลัยใหม่ ซึ่งกลัวว่ามันจะยุ่งยาก เลยยังไม่ให้ออกตอนนี้ แต่ให้เราเรียนต่อไปจนกว่าจะสมัครและติดที่ใหม่ เราคิดว่าเราจะได้ออกเลยแต่กลับไม่ใช่ เรายังต้องทนอยู่กับที่นี่ไปเรื่อยๆ เรากลัวจะทำไม่ไหว ทำไม่ได้ เพราะตอนนี้เราได้ทิ้งการเรียนไปเยอะแล้ว จะให้กลับไปเรียนมันก็มีอาการแบบเดิมกลับมาแถมหนักกว่าเก่า เราอยากจะกลับไปพักที่บ้านในที่ที่เป็นเซฟโซนของเราให้อาการพวกนี้หายไป และกลับมามีความสุขกับรอบข้างได้อีกครั้ง แต่ก็อย่างที่ได้เล่าไปค่ะ เราจะไม่สามารถออกจากมหาลัยนี้ได้จนกว่าจะแน่ชัดว่าได้ที่เรียนใหม่ ถ้าไม่ได้ที่เรียนใหม่ เราก็ต้องอยู่ที่นี่ อยู่กับมหาลัยเดิม คณะ สาขาเดิม ทนอยู่กับความเครียดเดิมไปจนกว่าจะจบปี4
สิ่งที่เราเล่าไปอาจจะดูเข้าใจยาก วกวนไปมา หรือไม่ค่อยได้ใจความสำคัญเท่าไหร่ เราก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ เป็นคนเรียบเรียงคำพูดไม่เก่งแต่ได้พยายามเล่าออกไปด้วยความรู้สึกที่มีหมดแล้ว เราอยากลาออกไปเยียวยาจิตใจที่บ้านค่ะ ถึงแม้จะต้องได้เรียนใหม่แต่ถ้าได้ออกไปจากที่นี่ สถานที่ที่ทำให้เรามีอาการเครียดจนจะบ้า ขอแค่ได้ออกไปเราก็โอเคค่ะ เราเลยอยากรู้ว่าควรพูดหรืออธิบายยังไงให้พ่อแม่รับรู้ดี หรือท่านที่บังเอิญมาอ่านกระทู้นี้แล้วมีคำแนะนำหรือเคยผ่านเหตุการณ์แบบเรามาก่อน ก็อยากจะได้แนวทางหรือคำแนะนำค่ะ
สุดท้ายนี้ ถ้าสิ่งที่เราเล่าไปมันดูขัดใจหรือดูเป็นเด็กไม่รู้จักอดทน เราก็ต้องขออภัยจากใจจริงนะคะ เพราะเราเองก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ค่ะ เราเองก็อยากมีความสุขกับชีวิตมหาลัยแบบคนอื่นๆเขาบ้างเหมือนกันค่ะ