จะมาเล่าประสบการณ์การทำงานตั้งแต่อายุ 13 ปี (เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย) อย่างว่าน่ะค่ะ ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้ ยอมรับว่าฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ดีเลยแม้แต่นิด เพราะพ่อเสียตั้งแต่อายุเราได้ 2 ขวบ เป็นแม่ที่เลี้ยงเรามา ตั้งแต่ตอนเด็กๆๆขนมก็ได้กินบ้างไม่ได้กินบ้าง เพราะแม่ก็ไม่ได้มีเงินมากมายอะไร
ได้เรียนรู้อะไรๆๆหลายอย่างในชีวิต รับรู้รสชาติของความลำบากมาตั้งแต่เด็กๆๆ เรียนการใช้ชีวิต หาตังเองหลังจากจบป.6 เพื่อตั้งความหวังไว้ว่าจะต้องเรียนให้สูงที่สุด พอขึ้นม.1 ก็ต้องรับจ้างหาตังไปโรงเรียน สมัยที่เรียนม.1 ค่าใช้จ่ายมันก็สูงน่ะ ทั้งค่าเทอม ค่ารถรับส่งไปเรียน ค่ากินในแต่ละวัน แต่ยังดีที่ได้ทุนช่วยเสริมด้วย สมัยก่อนค่ากับข้าวที่โรงเรียนก็ไม่ได้แพงมาก จานละ 20-25 น้ำแก้วละ6 บาท บ้างวันก็ได้ตังไปโรงเรียนวันละ 30 40 บางวันไม่มีเลยซักบาท เพื่อนก็ให้บ้าง เพราะเพื่อนในกลุ่มก็มีคนคอนข้างมีฐานะอยู่ ส่วนแม่บ้างวันก็มีให้ บ้างวันก็ไม่มีเราก็ไม่เอาน่ะถ้าแม่ไม่มี กว่าจะจบ ม.3 ก็สู้ชีวิตมากๆๆ
พอจบ ม.3 ก็ตัดสินใจต่อสายอาชีพ ปวช ก็ตรงสายที่ชอบน่ะแต่ยังไม่คิดเลยว่าจบมาทำงานอะไรได้บ้าง ก็หาตังไปเรียน ก็มีแฟนด้วยแหละตอนนั้น ก็ไปอยู่บ้านแฟนไปอยู่หอของญาติแฟนเขามีหอที่ใกล้กับที่เรียนด้วยแหละ (ไม่ต้องบอกเราน่ะว่าเราแรด 5555) ถึงจะมีก็ไปเรียนเหมือนเดิมเพราะสมันนี้มันไม่โหดร้ายอะไรขนาดนั้น เราเรียนสายอาชีพ ถ้าสายสามัญมีแฟนและไปอยู่กับเขารื้อกันทั้งโรงเรียนไม่รู้เป็นห่าไรกัน555 บังเอิญเราไม่ซีเรียสอะนะ ตอนนั้นก็เรียนสายสามัญน่ะ ม.4 เรียนได้1 เทอมแหละ ไม่ชอบ พอเปลี่ยนร.ร ทั้งโรงเรียนรื้อกันทั้งหมด เป็นเด็กทุนด้วยแหละ แล้วไง ฉันไม่แคร์ หลังจากตัดสินใจแบบนั้นเราก็เรียนทำงานไปด้วยเหมือนเดิมแหละ จนถึง ปวช 3 ปวช 3ต้องออกฝึกงาน เริ่มเลยความคิดจะไปฝึกงานที่ไหนดี บังเอิญมีพี่ที่เขาไปทำงานที่ชลบุรี ดีเลยเราเลยตัดสินใจจะอยู่ชลบุรี ทำงานโรงงานแหละ สุดท้ายก็ลงมาทำงานที่ชลบุรีทำเรื่องฝึกงานไปด้วย จนจบ ปวช3 ตั้งสินใจทำเรื่องฝึกงานต่อ ปวส อีก2 ปี
ก็ทำที่เดิมแหละที่ทำงานก็ที่เดิม ไม่ต้องสงสัยน่ะว่าแฟนไม่มาด้วยหรอ มาค่ะ แต่เลิกกันตั้งแต่มาอยู่ชลบุรี ได้ 5 เดือน เขาก็กลับลงไปที่บ้าน เราออกรถด้วยกันน่ะค่ะ ตอนเรียนปวชอยุ่ที่บ้าน แต่เป็นชื่อพ่อเขาค่ะ เราเลยไม่มีสิทธ์ เราคบกัน 4 ปี ส่งงวดได้ 2ปี ก็เลิกกัน ส่งสมัยตอนยังเรียนอยู่บ้านค่ะ จบไม่พูดถึงคนนี้555 ทำงานมาเลื่อยยยย จนมาเจอกับแฟนคนปัจจัน เราอายุ 20 ปี เขาอายุ 24 คุยกัน1 ปี เขาทำงานที่รังสิต เราทำที่ชลบุรี ตัดสินใจมาทำงานกับเราที่ชลบุรี ทำงานมาเลื่อยๆๆ ออกมอไซร์กัน1 คัน ส่ง3 ปี เดือนละ 3280 บาท ส่งมาตั้งแต่ 2022 ปีนี้ปีสุดท้ายจะหมดงวด ออกมอไซร์เสร็จ เดือน11 ก็ตัดสินใจออกกระบะต่อ ส่งมาได้ 1 ปีกว่าๆๆแล้ว สู้ชีวิตมากค่ะ บอกเลยถ้าไม่เคยรับรู้ตั้งแต่วัยเด็กก็ไม่สู้ชีวิตขนาดนี้ เพราะ ตอนเด็กไม่เคยมีอะไรกับเขาเลย พอใจในชีวิตตอนนี้มาก ทำงาน ใช้ชีวิตไปด้วย ถึงจะมีไม่มากแต่ก็มีความสุข คนข้างบ้านนินทากันดีหนัก จะเอาความสำเร็จไป ปลัวใส่หน้ามัน ตอนนี้ก็ไม่แคร์ใครเยอะน่ะ แคร์ตัวเองและครอบครัวพอ ตอนทำงานก็ส่งกลับไปให้แม่กับน้องชายใช้ทุกเดือนถึงจะไม่มากก็ตาม เรียนจบปวส แล้วน่ะ ทำงานโรงงานเหมือนเดิมแหละ ซื้อของที่ตัวเองยากได้ อยากกินไรก็ซื้อ ทำงานเที่ยวไปด้วย เออมีความสุขน่ะ ปัจจุบันทำงานที่บริษัท ซังซุงSDS ตำแหน่งRM แอดมิน ส่วนแฟนทำงานที่มิตซูมอเตอร์แหลมฉบัง นี้แหละชีวิตสาวโรงาน ชีวิตคนเราไม่ต้องท้อ ชอบอะไรทำ อยากกินไรกิน การคนมีผลต่อความสำเร็จ 100 % ใครที่พาเราตกต่ำให้เราออกจากตรงนั้น แล้วชีวิตจะดีขึ้นอย่างแน่นอนค่ะ
ไม่ต้องจบสูง เน้นใช้ชีวิตและประสบการณ์
ได้เรียนรู้อะไรๆๆหลายอย่างในชีวิต รับรู้รสชาติของความลำบากมาตั้งแต่เด็กๆๆ เรียนการใช้ชีวิต หาตังเองหลังจากจบป.6 เพื่อตั้งความหวังไว้ว่าจะต้องเรียนให้สูงที่สุด พอขึ้นม.1 ก็ต้องรับจ้างหาตังไปโรงเรียน สมัยที่เรียนม.1 ค่าใช้จ่ายมันก็สูงน่ะ ทั้งค่าเทอม ค่ารถรับส่งไปเรียน ค่ากินในแต่ละวัน แต่ยังดีที่ได้ทุนช่วยเสริมด้วย สมัยก่อนค่ากับข้าวที่โรงเรียนก็ไม่ได้แพงมาก จานละ 20-25 น้ำแก้วละ6 บาท บ้างวันก็ได้ตังไปโรงเรียนวันละ 30 40 บางวันไม่มีเลยซักบาท เพื่อนก็ให้บ้าง เพราะเพื่อนในกลุ่มก็มีคนคอนข้างมีฐานะอยู่ ส่วนแม่บ้างวันก็มีให้ บ้างวันก็ไม่มีเราก็ไม่เอาน่ะถ้าแม่ไม่มี กว่าจะจบ ม.3 ก็สู้ชีวิตมากๆๆ
พอจบ ม.3 ก็ตัดสินใจต่อสายอาชีพ ปวช ก็ตรงสายที่ชอบน่ะแต่ยังไม่คิดเลยว่าจบมาทำงานอะไรได้บ้าง ก็หาตังไปเรียน ก็มีแฟนด้วยแหละตอนนั้น ก็ไปอยู่บ้านแฟนไปอยู่หอของญาติแฟนเขามีหอที่ใกล้กับที่เรียนด้วยแหละ (ไม่ต้องบอกเราน่ะว่าเราแรด 5555) ถึงจะมีก็ไปเรียนเหมือนเดิมเพราะสมันนี้มันไม่โหดร้ายอะไรขนาดนั้น เราเรียนสายอาชีพ ถ้าสายสามัญมีแฟนและไปอยู่กับเขารื้อกันทั้งโรงเรียนไม่รู้เป็นห่าไรกัน555 บังเอิญเราไม่ซีเรียสอะนะ ตอนนั้นก็เรียนสายสามัญน่ะ ม.4 เรียนได้1 เทอมแหละ ไม่ชอบ พอเปลี่ยนร.ร ทั้งโรงเรียนรื้อกันทั้งหมด เป็นเด็กทุนด้วยแหละ แล้วไง ฉันไม่แคร์ หลังจากตัดสินใจแบบนั้นเราก็เรียนทำงานไปด้วยเหมือนเดิมแหละ จนถึง ปวช 3 ปวช 3ต้องออกฝึกงาน เริ่มเลยความคิดจะไปฝึกงานที่ไหนดี บังเอิญมีพี่ที่เขาไปทำงานที่ชลบุรี ดีเลยเราเลยตัดสินใจจะอยู่ชลบุรี ทำงานโรงงานแหละ สุดท้ายก็ลงมาทำงานที่ชลบุรีทำเรื่องฝึกงานไปด้วย จนจบ ปวช3 ตั้งสินใจทำเรื่องฝึกงานต่อ ปวส อีก2 ปี
ก็ทำที่เดิมแหละที่ทำงานก็ที่เดิม ไม่ต้องสงสัยน่ะว่าแฟนไม่มาด้วยหรอ มาค่ะ แต่เลิกกันตั้งแต่มาอยู่ชลบุรี ได้ 5 เดือน เขาก็กลับลงไปที่บ้าน เราออกรถด้วยกันน่ะค่ะ ตอนเรียนปวชอยุ่ที่บ้าน แต่เป็นชื่อพ่อเขาค่ะ เราเลยไม่มีสิทธ์ เราคบกัน 4 ปี ส่งงวดได้ 2ปี ก็เลิกกัน ส่งสมัยตอนยังเรียนอยู่บ้านค่ะ จบไม่พูดถึงคนนี้555 ทำงานมาเลื่อยยยย จนมาเจอกับแฟนคนปัจจัน เราอายุ 20 ปี เขาอายุ 24 คุยกัน1 ปี เขาทำงานที่รังสิต เราทำที่ชลบุรี ตัดสินใจมาทำงานกับเราที่ชลบุรี ทำงานมาเลื่อยๆๆ ออกมอไซร์กัน1 คัน ส่ง3 ปี เดือนละ 3280 บาท ส่งมาตั้งแต่ 2022 ปีนี้ปีสุดท้ายจะหมดงวด ออกมอไซร์เสร็จ เดือน11 ก็ตัดสินใจออกกระบะต่อ ส่งมาได้ 1 ปีกว่าๆๆแล้ว สู้ชีวิตมากค่ะ บอกเลยถ้าไม่เคยรับรู้ตั้งแต่วัยเด็กก็ไม่สู้ชีวิตขนาดนี้ เพราะ ตอนเด็กไม่เคยมีอะไรกับเขาเลย พอใจในชีวิตตอนนี้มาก ทำงาน ใช้ชีวิตไปด้วย ถึงจะมีไม่มากแต่ก็มีความสุข คนข้างบ้านนินทากันดีหนัก จะเอาความสำเร็จไป ปลัวใส่หน้ามัน ตอนนี้ก็ไม่แคร์ใครเยอะน่ะ แคร์ตัวเองและครอบครัวพอ ตอนทำงานก็ส่งกลับไปให้แม่กับน้องชายใช้ทุกเดือนถึงจะไม่มากก็ตาม เรียนจบปวส แล้วน่ะ ทำงานโรงงานเหมือนเดิมแหละ ซื้อของที่ตัวเองยากได้ อยากกินไรก็ซื้อ ทำงานเที่ยวไปด้วย เออมีความสุขน่ะ ปัจจุบันทำงานที่บริษัท ซังซุงSDS ตำแหน่งRM แอดมิน ส่วนแฟนทำงานที่มิตซูมอเตอร์แหลมฉบัง นี้แหละชีวิตสาวโรงาน ชีวิตคนเราไม่ต้องท้อ ชอบอะไรทำ อยากกินไรกิน การคนมีผลต่อความสำเร็จ 100 % ใครที่พาเราตกต่ำให้เราออกจากตรงนั้น แล้วชีวิตจะดีขึ้นอย่างแน่นอนค่ะ