แม่หวีผม ให้ลูกผูก โบว์ให้
ช่วยสวมใส่ เสื้อผ้า พาไปกลับ
โรงเรียน-บ้าน-โรงเรียน เวียนเกินนับ
เสื้อผ้าคับ ซื้อใหม่มี ทุกปีไป
สวมถุงเท้า รองเท้า ให้ตัวน้อย
จวบจนค่อย โตใหญ่ ใส่เองได้
ปีกขาแข็ง ใช้ลำแข้ง เดินเองไกล
แม่ภูมิใจ ส่งสายตา หน้าประตู
มาวันนี้ แม่ก้มล้ม ก็บ่อย
เรี่ยวแรงน้อย เข่าหลังขา ชาปวดอยู่
ลูกช่วยแม่ ใส่รองเท้า น่าเอ็นดู
รักก็รู้ ไม่ต้องบอก ออกอาการ
เป็นที who ที it คิดแล้วขำ
ถ่ายรูปอำ ว่าแม่ แก่สังขาร
ต่อไปลูก พารับส่ง บ้าน-โรงบาล
อีกไม่นาน เปลี่ยนผ้าอ้อม ตอบแทนคุณ
บทกลอน: ทีใครทีมัน
ช่วยสวมใส่ เสื้อผ้า พาไปกลับ
โรงเรียน-บ้าน-โรงเรียน เวียนเกินนับ
เสื้อผ้าคับ ซื้อใหม่มี ทุกปีไป
สวมถุงเท้า รองเท้า ให้ตัวน้อย
จวบจนค่อย โตใหญ่ ใส่เองได้
ปีกขาแข็ง ใช้ลำแข้ง เดินเองไกล
แม่ภูมิใจ ส่งสายตา หน้าประตู
มาวันนี้ แม่ก้มล้ม ก็บ่อย
เรี่ยวแรงน้อย เข่าหลังขา ชาปวดอยู่
ลูกช่วยแม่ ใส่รองเท้า น่าเอ็นดู
รักก็รู้ ไม่ต้องบอก ออกอาการ
เป็นที who ที it คิดแล้วขำ
ถ่ายรูปอำ ว่าแม่ แก่สังขาร
ต่อไปลูก พารับส่ง บ้าน-โรงบาล
อีกไม่นาน เปลี่ยนผ้าอ้อม ตอบแทนคุณ