เราเข้าไปทำงานที่ นึง ก็มีรุ่นพี่คนนึงแรกๆเราก็สัมผัสได้ว่าเขาเป็นคนขี้โม้นู้นโม้นี่อวดรวยนั่นอวดรวยนี่ แต่ข้อดีของเราคือการไปทานข้าวกลางวันหรือะไรเนี่ยแกก็จะเลี้ยงบ้างตามโอกาสก็ปรากฏว่าก็รู้สึกว่าคนนี้ก็ไม่ได้อะไรแค่คนขี้โม้คนนึงแต่เขาก็ใจดีนะแต่ปรากฏว่าในการทำงานเนี่ยบางอย่างก็รู้สึกว่าเหมือนสอนแต่บางอย่างก็รู้สึกว่าเหมือนจะเอาความคิดตัวเองมาครอบให้กูต้องคิดหรือทำแบบนั้นยกตัวอย่างเช่นการแต่งกายผมแต่งตัวเรียบร้อยใส่รองเท้าผ้าใบแต่แกเนี้ยอยากให้ใส่รองเท้าหนังแบบเรียบร้อยแบบทำงานใส่เสื้อเชิ้ตซึ่งถ้าผมใส่คนเดียวเนี่ยก็จะไม่ว่าอะไรเลยที่เขาพูดแบบนั้นแต่หลายคนมันก็ใส่ก็ไม่ได้มีใครว่าอะไรอาจจะมีหัวหน้าบอกบ้างว่าเออแต่งตัวให้มันเรียบร้อยหน่อยซึ่งเขาก็ยังไม่ได้พูดเลยว่ารองเท้าผ้าใบคือไม่เรียบร้อยหรือเขาอาจจะพูดแต่มันก็ไม่ต้องไปสนขนาดนั้นป่ะทำไมต้องมายุ่งกับคนอื่นด้วยว่าจะแต่งอะไรอย่างเงี้ยโดยที่มาอ้างว่า เอ้ยผมรุ่นพี่คุณนะเป็นห่วงคุณนะแต่เราก็เข้าใจนะพูดแบบนั้นแต่แค่รู้สึกว่าไม่ต้องพูดบ่อยพูดคำเดียวพอมันเลยเส้นละอันนี้มันก็เป็นตัวอย่างเล็กน้อยจริงๆมันมีเรื่องอื่นอีกและเขาจะพูดชอบพูดการเติบโตต้องโตต้องอย่างนี้ต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ซึ่งตัวผมอ่ะเป็นคนที่ไม่ได้หวังเติบโตอ่ะผมรู้สึกว่ายุคนี้มันทำงานหลายอาชีพไม่จำเป็นต้องไปโตตามเส้นของงานประจำเราก็ได้แค่เรามีอาชีพรองเราก็สามารถประสบความสำเร็จได้ไม่ต้องไปถึงขั้นแบบยอดปิระมิดของที่ทำงานแต่เขาจะไม่รู้สึกว่าเขาจะพูดแล้วไม่เชื่อหรอกว่าจะมีคนไม่อยากโตแต่ผมว่ามันก็มีหลายคนนะที่คิดแบบนั้นและอีกอย่างหนึ่งเขาจะเป็นคนที่ถ้าใครคิดไม่เหมือนเขาคือผิดหรือเขาจะมีอคติความคิดของคนเหล่านั้นไปเลย เหมือนถ้ามันไม่ตรงกับที่เขาคิดอ่ะเขาจะคิดว่ามันไม่ถูกเลยหรือคนไม่เป็นแบบนั้นหรอกต้องเป็นแบบที่เขาคิดซึ่งความจริงมันมีหลากหลายมันไม่ได้แบบเฮ้ยคิดแบบนั้นมันจะถูกเสมอไป ปัญหาคือมันสร้างความแบบน่ารำคาญใจครึ่งเขาก็ไม่ได้มากระทบอะไรเรานะแต่ก็รู้สึกว่ามันรำคาญจังวะที่ต้องมาฟังอะไรเนี่ย คือคุณอยากเติบโตในที่ทำงานคุณก็โตไปสิผมอยากไปอยู่ที่ไหนหรือคิดย้ายไปอยู่ตรงไหนอ่ะมันก็เรื่องของผมคุณไม่ต้องมาบอกหรอกว่าเอ้ยตรงนี้ไม่ดีตรงนั้นไม่ไม่ควรทำตัวแบบนี้ดีกว่าเป็นสเต็ปสเต็ปแบบที่เขาคิดวันนึงต้องมาแข่งกันจะขัดขาคือพูดทำไมไม่รู้สิมันรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดแต่ละวันมันไม่สร้างสรรค์ไม่สร้างมิตรอะไรเลยผมก็อยากลาออกเลยหลายๆอย่างนะไม่เกี่ยวกับคนๆนี้อย่างเดียวแต่คนแค่รู้สึกว่ามีมันอยู่อ่ะใกล้ๆแล้วรู้สึกว่ามันแบบรำคาญอ่ะจะยัดเยียดความคิดของไปถึงไหน  กลายเป็นว่าที่ทำงานผมก็ได้ส่งผมไปทำกิจกรรมกับฝ่ายอื่นมันทำให้ผมรู้สึกแบบเออดีที่อื่นไม่เคยมีใครแบบนี้เลยมีแต่คนคุยกันด้วยความสนุกสนานแปลว่าคุยเรื่องงานก็คุยกันแบบปกติไม่ได้แบบมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวอะไรแบบทุกเหมือนแบบทุกความคิดต้องมีเล่ห์ไม่เชื่อถือตลอดเวลาแบบการไปทำกิจกรรมวันนั้นน่ะทำให้ผมรู้สึกว่าคนอื่นเขาไม่ได้เป็นแบบนี้นะแบบบางทีผมอยู่อยู่ที่นี่นานจนรู้สึกว่าแบบเราต้องคิดว่าคนทุกคนมีเบื้องหลังตลอดเหรอมันท็อกซิกเกินไปแบบว่าพี่คนนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าทุกคนมีเบื้องหลังการเข้ามาคุยทุกประโยคจะมีความหมายจะต้องแบบมีผลประโยชน์มีเบื้องลึกเบื้องหลังเสมอกับการคุยกันหรือการทำอะไรสักอย่างนึงซึ่งผมไม่รู้ว่าเขาพูดไปอย่างนั้นพูดเล่นพูดไปเรื่อยหรือเขาคิดอย่างนั้นจริงๆแต่สิ่งที่เขาทำมันทำให้รู้สึกว่ารำคาญอึดอัดมากที่จะต้องฟัง