ผมอาศัยอยู่ในบ้านกับครอบครัวตั้งแต่ผมยังเด็ก อนุบาล ทุกคนต่างห้ามไม่ให้ผมออกจากบ้าน กลัวผมโดนรถชน โดนรถตู้มาจับผมไป ทําได้แค่มองเด็กคนอื่นเล่นกันอยู่สนามเด็กเล่น สนามฟุตบอลหน้าโรงเรียน แต่เป็นคนเดียวที่เข้าใจผมและอยากให้ผมได้ออกไปเล่นเหมือนเด็กคนอื่น แต่คนอื่นๆในครอบครัวต่างห้ามกัน ผมอยู่แต่ในบ้านทํางานสวนกวาดบ้านถูบ้าน และเล่นเกมส์ ทั้งชีวิตผมเล่นแต่เกมส์และสนุกกับจินตนาการในหัวจนผมได้ย้ายโรงเรียน มาอยู่ ที่อื่น เพระาโรงเรียนฯเก่ายุบลง ตอนนั้นผมก็ป.4 ผมได้เจอกับสังคมใหม่ๆ เด็กคนอื่นๆ ผมมีเป้าคือทํายูทูปสร้างคลิปดีๆให้ความสุขคนอื่น แค่คนอื่นตลกขําผมก็มีความสุข แต่เพราะแบบนั้นทําให้ผมได้เข้าใจความเป็นจริง ผมทําทุกอย่างให้คนอื่นตลกขําและทําให้ตัวเองเจ็บตัว ทําตัวดูโง่ เพื่อนๆต่างบอกว่าผมปัญญาอ่อนหรือเอ๋อ ไม่เต็มบาท ผมเริ่มเข้าใจนิดๆละว่าผมมันโง่จริงๆที่คิดแบบนั้น ผมเป็นคนนึงที่ตั่งแต่เด็กอยู่กับครอบครัวอย่างเดียว ขี้งอแง ร้องให้เพราะคิดถึงแม่ ผมรู้ตัวอีกทีก็สายไปละ ผมเข้าสังคมไม่เก่งไม่มีเพื่อนกับคนอื่นเค้ามีเพื่อนที่รักผมจริงไม่กี่คน แต่พอผมอายุได้ 13 เข้าโรงเรียนมัธยม ผมก็ยังเหมือนเดิม ไม่กล้าเข้าหาคนอื่นนั่งเล่นแต่เกมส์คนเดียวครูสอนก็เล่นแต่เกม เดินไปก็เล่นแต่เกมผมเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองมันแย่เลยปรับปรุง ก็เริ่มเปลี่ยนตัวเองพยายามเข้าหาคนอื่น และปรับปรุงนิสัยโง่ๆของตัวเอง ทําตัวเป็นเด็กดีช่วยเหลือเพื่อนทุกอย่างโดยให้ตัวเองลําบากคนเดียว ผมเริ่มขอปั่นจักรยานมาโรงเรียนเอง แต่ที่บ้านก็ไม่ให้เพราะผมปั่นไม่แข็งผมเลยไปฝึกเพิ่มอีก จนเก่ง ผมขอปั่นไปโรงเรียนเองที่บ้านก็ไม่ยอม จนผมขอหัดขับรถที่บ้านก็ไม่ยอม เอาแต่บอกว่าเป็นห่วงกลัวไปซะทุกอย่างแต่ไม่กลัวความรู้สึกของเด็กที่อยู่แต่ในบ้านจนไม่กล้าเข้าสังคม ผมก็เลยแอบหัดขับรถกับเพื่อน จนพอเข้าใจ มาขอที่บ้านต่อชองหัดลองขับดู แต่ก็ไม่ให้อยู่ดีเค้าบอกว่ารถมันเคยต่อพ่วง คอมันจะไม่ดี ผมก็รู้แต่ผมก็อยากขับผมไม่ใช่เด็กอนุบาลเหมือนแต่ก่อนแล้ว เค้าก็ไม่ยอม ผมก็ขอแบบนั้นไปหลายเดือนเค้าก็ไม่ยอมถามเหตุผลก็เหตุผลเดิมๆ พอผมถามไปถามมาว่าจริงๆทําใมไม่ยอมให้ขับผมก็ขับเป็นอยู่แล้ว ถึงจะไม่เก่งแต่ก็จะลองฝึกคันนี้ดู เค้าก็ไม่ตอบแบบนี้หลายเดือนผมเริ่มคิดสั้นอยากฆ่าตัวตาย โดนผูกคอตายเอา แต่ผมพยายามมา ชั่วโมงกว่าที่บ้านก็มาผลเลยท้อและนั่งร้องให้ ผมขอจบเรื่องย่อใว้ก่อนนะครับ
ชีวิตในครอบครัว