เรื่องมีอยู่ว่าเราทำงานบริษัทแห่งหนึ่ง เงินเดือนไม่เยอะ ตกเดือนละ 16,000 บาทรวมค่าล่วงเวลา ทำงานมาปีกว่าแล้วค่ะ แต่บริษัทมีการปรับเปลี่ยนเจ้าของที่เข้ามาบริหาร ทำให้สไตล์การทำงานปรับเปลี่ยนไปค่ะ หลังบ้านบริษัทตอนนี้ยุ่งยิ่งกว่าใยแมงมุมอีกค่ะ เราคิดว่า ต่อให้มีการปรับเปลี่ยนก็คงไม่กระทบกับพนักงานตัวเล็กๆเท่าไหร่ ต่อให้ระบบหลังบ้านจะยุ่งแต่อย่างน้อยผู้บริหารก็ยังจัดการได้ แต่เรื่องราวไม่ได้มีแค่นั้น
ผู้บริหารเริ่มมอบหมายงานจัดการระบบหลังบ้านเรื่องวัตถุดิบให้เราบริหารจัดการดูแล ถ้าโรงงานมีไม่พอใช้ โดน ของขาดโดน ไม่เช็คให้ดีโดน ซึ่งเราว่ามันโอเค มันเป็นหน้าที่ของพนักงานอย่างเรา เรารับได้ค่ะ ผ่านฉลุย เราทำงานอย่างแข็งขัน ป้องกันปัญหาอย่างเต็มที่
แต่มันก็มีปัญหาเนื่องจากพนักงานในแผนกมีน้อยมาก แล้วยิ่งเราเกิดป่วย เป็นไข้จนต้องลาหยุด (ซึ่งก็โดนด่าลับหลังว่าดูสิมันทำงานโขกค่าแรงจนป่วย ละโมบโลภมากดีนักทั้งที่บริษํทไม่มีคน คนลาออกกระทันหันจนเราต้องมาทำแทน) ผู้บริหารไม่เข้าใจขั้นตอนการทำงานของลูกจ้างเลย เมื่อมีปัญหา ทุกครั้งเราจะต้องถูกตำหนิ่ เอ่ยวาจาให้เจ็บจำทุกครั้ง ด้วยคำพูดแบบผู้ดีเค้าด่ากัน
นี่ว่าก็โอเคอยู่ค่ะ เพราะเราเป็นลูกจ้างเขา เขาจะไม่ด่าเราเวลามีปัญหา มันไม่ได้
แต่จุดเหลื่อมล้ำมันมีชนวนอันแรกตรงนี้ค่ะ เราเคยได้ยินผู้บริหารเอ่ยเหยียดหยามพนักงานต่อหน้าคนจำนวนมากว่า
“คนเราแค่เกิดมาก็ไม่เท่ากันแล้ว ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ไม่เท่ากัน คนชั้นล่างก็คือคนชั้นล่าง จะมาเที่ยบเท่าคนชนชั้นอย่างเราๆได้ยังไง?” แล้วก็หัวเราะ
เราสตั้นไปเลยค่ะ แต่ก็ทำเป็นเบลอๆไป เพราะเราเป็นแค่ลูกจ้างเขา ทำงาน รับเงิน อย่าคิดเยอะ
ชนวนอันที่สองเริ่มเข้ามาค่ะ ผู้บริหารฝากเด็กเส้นให้เรากับน้องๆในทีมช่วยกันฝึกฝน น้องเป็นหลานของพาร์ทเนอร์บริษํท
อาทิตย์แรกน้องตั้งใจเรียนรู้ดีค่ะ เราดีใจมากที่น้องน่ารัก ช่วยเราทำงาน อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องแบกจนหลังแอ่นเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่อาทิตย์ต่อมา น้องไลฟ์สดตอนทำงาน พูดคุยกับแฟนคลับ เราถึงได้รู้ว่า น้องเป็นเน็ตไอดอลบนแพลตฟอร์มนึง
ซึ่งเรากับน้องในทีมไม่เคยสบายใจตอนน้องไลฟ์ นอกจากน้องจะทำงานไม่เต็มประสิทธิภาพแล้ว มันยังเกิดข้อผิดพลาดตามแก้ และชดใช้ มันยังติดใบหน้าของเรากับน้องในทีมคนอื่นไปด้วย ซึ่งน้องๆก็คิดว่ามันไม่ยุติธรรม ที่หน้าของเขาจะต้องถูกเผยแพร่สาธารณะโดยที่เขาไม่เต็มใจ
พอจะนึกสภาพน้องในทีมกับเราออกมั้ยคะ เราทำงานกันหัวหมุนจริงๆ คนน้อยมาก งานทำกันยาวนานสิบสองชั่วโมง เวลากินข้าวยังต้องกินที่โต๊ะกันเลยค่ะ ใบหน้าจะแย่มาก ไม่มีใครอยากโชว์สภาพนี้ แต่พวกเราก็ไม่กล้าพูด เพราะถ้าทำแล้ว ผู้บริหารเลือกเด็กเส้นแน่ แม้ว่าเราจะเคยแย้งแล้วว่า ผู้ใหญ่คงไม่อยุติธรรมขนาดนั้นหรอก แต่คำพูดหนึ่งของน้องในทีมก็ยัดปากเราจนเงียบเลยค่ะว่า
“พี่ พี่จำไม่ได้เหรอว่าเค้าเคยบอกว่าต่อให้เป็นคนเท่ากัน แต่พวกเราก็ไม่เคยเท่ากัน นั่นเด็กเส้นผู้บริหารนะพี่” เราเลยคลานๆกลับมาหาที่หลบมุมแอบๆเอาค่ะ เดินผ่านบ้างเป็นพรอพให้น้องออกสื่อบ้างพอเป็นพิธี
ชนวนที่สาม น้องฝึกจนเสร็จ ไปต่ออีกสาขานึงของผู้บริหาร เราถึงรู้ว่าน้องเด็กเส้นก๋วยจั๊บของเรานั้นไม่ต้องทำโอที แถมได้เงินเดือนเกือบๆ25Kเห็นจะได้ ….
ยอมรับตามตรงว่าเราค่อนข้างอึ้งที่น้องก๋วยจั๊บของเราได้เงินเกือบ25,000 ต่อเดือนทั้งที่สาขานั้นผลประกอบการขาดทุนยับแล้วยังต้องจ่ายค่าพื้นที่โรงงานทุกเดือน แต่ผู้บริหารก็ยังเป็นห่วงเป็นใยน้อง กลัวว่าน้องจะเครียดหรือกดดันหรือเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจนเกินไป เราสลดหดหู่ใจมากค่ะ มันเหลื่อมล้ำกันเกินไปแล้วเพราะชนวนที่สี่
เรากับน้องในทีมกำลังจะถูกกดเงินเดือนค่ะ
ใช่ค่ะ เรากับน้องในทีมที่เป็นหน้างาน ปฏิบัติงาน ทำงานกันจริงๆกำลังจะถูกลดเงินเดือนในอีกเดือนข้างหน้าที่กำลังมาถึง เราไม่เคยรู้สึกว่าโลกมันจะแย่ได้ถึงขนาดนี้ เราตั้งใจทำงานอย่างดี ทุ่มเทให้ เพื่อผลกำไรของบริษํทจะเปลี่ยนเป็นเงินมาจ้างพวกเรา แต่ตอนนี้เขาจะไม่ขอจ่ายโอทีให้เราอีกต่อไปแล้ว แต่จะให้พวกเราทำงานให้หนักขึ้นให้มันเสร็จตามเวลาทำงาน9ชั่วโมงปกติ เพื่อเอาเงินที่ลดค่าใช้จ่ายจากเราไปอุดรูรั่วที่ผู้บริหารกับน้องเส้นใหญ่ของเค้าทำไว้ที่อีกสาขานึง
เราเครียดมากค่ะ พวกเราต้องเป็นคนบาปหนาแค่ไหนที่ทำงานหัวหกก้นขวิดแล้วยังได้รับผลตอบแทนอย่างนี้ หรือแค่เพราะเราไม่ใช่ลูกหลานคนใหญ่คนโต ไม่ใช่ลูกหลานพาร์ทเนอร์ ไม่ใช่คนมีชื่อเสียงงั้นหรือคะ เราตกใจมากค่ะที่เค้ายังอยากให้เราทำงานต่อไป โดยที่ก้มหน้าก้มตายอมรับไปซะ เราเริ่มคิดแล้วค่ะว่า ถ้ายอม ก็ต้องยอมตลอดไป ไม่สู้ ทำงานไปอีกเดือนสองเดือนแล้วค่อยหาที่ทางขยับขยาย เราค่อนข้างเสียดายที่นี่จริงๆค่ะ เดินทางสะดวก สบายมากรถก็ไม่ติด พี่ๆพอจะมีความคิดเห็นอะไรให้หนู หรือว่าน้องๆในทีมบ้างมั้ย เผื่อหนูจะแคปไปให้พวกนางดูบ้าง ขอบคุณล่วงหน้าเลยค่ะ
พึ่งได้ลิ้มรสชาติของความเหลื่อมล้ำจังๆเข้ากับตัวค่ะ จะทำอย่างไรต่อไปดีคะ
ผู้บริหารเริ่มมอบหมายงานจัดการระบบหลังบ้านเรื่องวัตถุดิบให้เราบริหารจัดการดูแล ถ้าโรงงานมีไม่พอใช้ โดน ของขาดโดน ไม่เช็คให้ดีโดน ซึ่งเราว่ามันโอเค มันเป็นหน้าที่ของพนักงานอย่างเรา เรารับได้ค่ะ ผ่านฉลุย เราทำงานอย่างแข็งขัน ป้องกันปัญหาอย่างเต็มที่
แต่มันก็มีปัญหาเนื่องจากพนักงานในแผนกมีน้อยมาก แล้วยิ่งเราเกิดป่วย เป็นไข้จนต้องลาหยุด (ซึ่งก็โดนด่าลับหลังว่าดูสิมันทำงานโขกค่าแรงจนป่วย ละโมบโลภมากดีนักทั้งที่บริษํทไม่มีคน คนลาออกกระทันหันจนเราต้องมาทำแทน) ผู้บริหารไม่เข้าใจขั้นตอนการทำงานของลูกจ้างเลย เมื่อมีปัญหา ทุกครั้งเราจะต้องถูกตำหนิ่ เอ่ยวาจาให้เจ็บจำทุกครั้ง ด้วยคำพูดแบบผู้ดีเค้าด่ากัน
นี่ว่าก็โอเคอยู่ค่ะ เพราะเราเป็นลูกจ้างเขา เขาจะไม่ด่าเราเวลามีปัญหา มันไม่ได้
แต่จุดเหลื่อมล้ำมันมีชนวนอันแรกตรงนี้ค่ะ เราเคยได้ยินผู้บริหารเอ่ยเหยียดหยามพนักงานต่อหน้าคนจำนวนมากว่า
“คนเราแค่เกิดมาก็ไม่เท่ากันแล้ว ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ไม่เท่ากัน คนชั้นล่างก็คือคนชั้นล่าง จะมาเที่ยบเท่าคนชนชั้นอย่างเราๆได้ยังไง?” แล้วก็หัวเราะ
เราสตั้นไปเลยค่ะ แต่ก็ทำเป็นเบลอๆไป เพราะเราเป็นแค่ลูกจ้างเขา ทำงาน รับเงิน อย่าคิดเยอะ
ชนวนอันที่สองเริ่มเข้ามาค่ะ ผู้บริหารฝากเด็กเส้นให้เรากับน้องๆในทีมช่วยกันฝึกฝน น้องเป็นหลานของพาร์ทเนอร์บริษํท
อาทิตย์แรกน้องตั้งใจเรียนรู้ดีค่ะ เราดีใจมากที่น้องน่ารัก ช่วยเราทำงาน อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องแบกจนหลังแอ่นเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่อาทิตย์ต่อมา น้องไลฟ์สดตอนทำงาน พูดคุยกับแฟนคลับ เราถึงได้รู้ว่า น้องเป็นเน็ตไอดอลบนแพลตฟอร์มนึง
ซึ่งเรากับน้องในทีมไม่เคยสบายใจตอนน้องไลฟ์ นอกจากน้องจะทำงานไม่เต็มประสิทธิภาพแล้ว มันยังเกิดข้อผิดพลาดตามแก้ และชดใช้ มันยังติดใบหน้าของเรากับน้องในทีมคนอื่นไปด้วย ซึ่งน้องๆก็คิดว่ามันไม่ยุติธรรม ที่หน้าของเขาจะต้องถูกเผยแพร่สาธารณะโดยที่เขาไม่เต็มใจ
พอจะนึกสภาพน้องในทีมกับเราออกมั้ยคะ เราทำงานกันหัวหมุนจริงๆ คนน้อยมาก งานทำกันยาวนานสิบสองชั่วโมง เวลากินข้าวยังต้องกินที่โต๊ะกันเลยค่ะ ใบหน้าจะแย่มาก ไม่มีใครอยากโชว์สภาพนี้ แต่พวกเราก็ไม่กล้าพูด เพราะถ้าทำแล้ว ผู้บริหารเลือกเด็กเส้นแน่ แม้ว่าเราจะเคยแย้งแล้วว่า ผู้ใหญ่คงไม่อยุติธรรมขนาดนั้นหรอก แต่คำพูดหนึ่งของน้องในทีมก็ยัดปากเราจนเงียบเลยค่ะว่า
“พี่ พี่จำไม่ได้เหรอว่าเค้าเคยบอกว่าต่อให้เป็นคนเท่ากัน แต่พวกเราก็ไม่เคยเท่ากัน นั่นเด็กเส้นผู้บริหารนะพี่” เราเลยคลานๆกลับมาหาที่หลบมุมแอบๆเอาค่ะ เดินผ่านบ้างเป็นพรอพให้น้องออกสื่อบ้างพอเป็นพิธี
ชนวนที่สาม น้องฝึกจนเสร็จ ไปต่ออีกสาขานึงของผู้บริหาร เราถึงรู้ว่าน้องเด็กเส้นก๋วยจั๊บของเรานั้นไม่ต้องทำโอที แถมได้เงินเดือนเกือบๆ25Kเห็นจะได้ ….
ยอมรับตามตรงว่าเราค่อนข้างอึ้งที่น้องก๋วยจั๊บของเราได้เงินเกือบ25,000 ต่อเดือนทั้งที่สาขานั้นผลประกอบการขาดทุนยับแล้วยังต้องจ่ายค่าพื้นที่โรงงานทุกเดือน แต่ผู้บริหารก็ยังเป็นห่วงเป็นใยน้อง กลัวว่าน้องจะเครียดหรือกดดันหรือเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจนเกินไป เราสลดหดหู่ใจมากค่ะ มันเหลื่อมล้ำกันเกินไปแล้วเพราะชนวนที่สี่
เรากับน้องในทีมกำลังจะถูกกดเงินเดือนค่ะ
ใช่ค่ะ เรากับน้องในทีมที่เป็นหน้างาน ปฏิบัติงาน ทำงานกันจริงๆกำลังจะถูกลดเงินเดือนในอีกเดือนข้างหน้าที่กำลังมาถึง เราไม่เคยรู้สึกว่าโลกมันจะแย่ได้ถึงขนาดนี้ เราตั้งใจทำงานอย่างดี ทุ่มเทให้ เพื่อผลกำไรของบริษํทจะเปลี่ยนเป็นเงินมาจ้างพวกเรา แต่ตอนนี้เขาจะไม่ขอจ่ายโอทีให้เราอีกต่อไปแล้ว แต่จะให้พวกเราทำงานให้หนักขึ้นให้มันเสร็จตามเวลาทำงาน9ชั่วโมงปกติ เพื่อเอาเงินที่ลดค่าใช้จ่ายจากเราไปอุดรูรั่วที่ผู้บริหารกับน้องเส้นใหญ่ของเค้าทำไว้ที่อีกสาขานึง
เราเครียดมากค่ะ พวกเราต้องเป็นคนบาปหนาแค่ไหนที่ทำงานหัวหกก้นขวิดแล้วยังได้รับผลตอบแทนอย่างนี้ หรือแค่เพราะเราไม่ใช่ลูกหลานคนใหญ่คนโต ไม่ใช่ลูกหลานพาร์ทเนอร์ ไม่ใช่คนมีชื่อเสียงงั้นหรือคะ เราตกใจมากค่ะที่เค้ายังอยากให้เราทำงานต่อไป โดยที่ก้มหน้าก้มตายอมรับไปซะ เราเริ่มคิดแล้วค่ะว่า ถ้ายอม ก็ต้องยอมตลอดไป ไม่สู้ ทำงานไปอีกเดือนสองเดือนแล้วค่อยหาที่ทางขยับขยาย เราค่อนข้างเสียดายที่นี่จริงๆค่ะ เดินทางสะดวก สบายมากรถก็ไม่ติด พี่ๆพอจะมีความคิดเห็นอะไรให้หนู หรือว่าน้องๆในทีมบ้างมั้ย เผื่อหนูจะแคปไปให้พวกนางดูบ้าง ขอบคุณล่วงหน้าเลยค่ะ