หนูอายุ19จะ20ปีค่ะ หนูเรียนรู้และรู้สึกว่าต้องโตเร็วกว่าเด็กปกติเพราะ ไม่มีความมั่นคงในชีวิตเท่าไหร่ ปีที่แล้วเป็นปี่ที่หนูแทบจะไม่ได้เรียนรู้กับตัวเองเลยในแต่ละวันเหมือนตื่นมาเพื่อหลับไป วันไหนมีเรียนก็จะรู้สึกดีค่ะเพราะว่าวันนั้นมีสิ่งที่ต้องทำแต่วันไหนที่ไม่มีเรียนจะตื่นสายและโมโหตีวเองมากที่ตื่นสาย 
รู้สึกว่าหลังจากที่ขึ้นมาเรียนมหาลัยที่ กทม จากบ้านมาแล้วรู้สึกเป็นเด็กไม่มีแพชชั่นควบคุมความคิดไม่ได้ทำให้รู้สึกนึกถึงตัวเองในสมัยตอนมัธยมมากที่ขวนขวายกับชีวิตมากกว่านี้แต่พอได้มีโอกาสมาใช้ชีวิตทำงานรับผิดชอบชีวิตตัวเองหนูกลับรู้สึกว่าหนูอยากสบายเหมือนเด็กคนอื่นที่มีหน้าที่เรียนอย่างเดียวได้ศึกษาสิ่งที่ตัวเองชอบจริงๆ แต่มันเป็นความรู้สึกที่แวบขึ้นมาตอนที่เหนื่อยมากๆค่ะสุดท้ายก็พยายามอยู่กับความจริงเพราะทราบดีว่าถ้าไม่ยอมรับสิ่งที่มีถามหาแต่สิ่งไม่สามารถเป็นไปที่แต่เหนื่อยและจะทำให้เราติดกับความรู้สึกที่ไม่ดี หนูอยากขอคำแนะนำว่าควรเรียนรู้อะไรในชีวิตต่อดีเด็กวัยนี้ในวัยใหญ่มีอะไรอยากจะฝากตักเตือนเด็กคนนี้ไหม หนูอยากได้คำปรึกษาดีๆจากคนที่ผ่านการใช้ชีวิตไปส่วนหนึ่งแล้วอยากพูดคุยอย่าพ่อแม่ลูกสอนกันด้วยจัฃเลยค่ะ เพราะหนูไม่มีใครคุยหรือปรึกษาด้วยเลย พ่อแม่ ก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้นค่ะ🙏🏻