สวัสดีครับผมเป็นเด็ก15คนนึงที่ไม่ค่อยจะได้รับอะไรต่างๆเหมือนกลุ่มเพื่อนผมเพราะเเม่ของผมบงการชีวิตมาตลอดช่วงผมเรียนม.1ใหม่ๆช่วงนั้นชีวิตผมก็ไปได้ดีจนกระทั่งเเม่ผมได้ไปคบหากับเเฟนใหม่ซึ่งเเม่กับพ่อผมเเยกทางกันตั้งเเต่ผม4ขวบซึ่งพ่อเลี้ยงคนนี้ก็ดูจะไม่ชอบผมสักเท่าไหร่ถึงผมจะทำตัวดีกับเขาตลอดเเละอยู่มาวีนนึงผมก็ได้ไปได้ยินเสียงเเม่ผมคุยกับพ่อเลี้ยงว่าจะผลักให้ผมออกจากครอบครัวไปอยู่ใกลๆจะได้สร้างครอบครัวใหม่กับพ่อเลี้ยงโดยที่ไม่ต้องมีผมมาคอยเกาะชีวิตเหมือนปลิงผมได้ยินทุกคำพูดที่พูดออกมามันทำให้ผมเสียใจมากในตอนนั้นเเต่ผมก็ทำตัวปกติเพราะผมโตมากับการเเสดงละครใส่เเม่เสเเสร้งว่าผมมีความสุขเเละฟังในสิ่งที่เเม่ผมใช้ให้ทำอย่างงั้นต้องเป็นอย่างงี้โดยที่ผมไม่มีโอกาสได้เลิอกสิ่งที่ผมอยากทำหลังจากวันนั้นที่ผมได้ยินเสียงเเม่คุยกับพ่อเลี้ยงเริ่องจะผลักผมออกไปจากชีวิตเเละสร้างครอบครัวใหม่กับพ่อเลี้ยงผมก็ทำตัวปกติที่สุดเเละมันตรงกันมากที่เป็นช่วงหยุดยาวพอดีผมขอที่บิานไปช่วยงานอยู่วัดเเถวบ้านซึ่งผมชอบที่นี่มากมันทำให้ผมไม่ต้องไปเป็นที่รองรับอารมใครไม่ต้องมีใครเเอบเจาะข้างหลังผมให้ได้ยินสายโทรศัพท์จากเเม่โทรมาหาผมเเละบอกกับผมว่าไปอยู่กับอามั้ยที่ต่างจังหวัดซึ่งผมขอเก็บชื่อจังหวัดเอาใว้เเต่อยู่ภาคอีสานซึ่งเเม่ผมพยายามเกลี้ยกล่อมให้ผมไปอยู่กับอากับพี่ลุงปู่ที่นั่นไปเรียนที่นั่นซึ่งตอนเเรกผมก็ไม่ยอมเเต่จุดนี้เเหละครับสำคัญมากในเรื่องที่จเล่าผมมั่นใจเต็มตัวว่าเเม่ผมเป็นคนขอให้ผมไปที่อื่นซึ่งนั่นก็หมายความว่าผมต้องย้ายโรงเรียนกระทันหันเเต่ก็ไม่มีปัญหาอะไรเพราะเดิมทีผมก็เป็นคนที่ครูต่างๆรู้จักผมก็พอเรียนดีในระดับกลางไม่เกเรไม่อะไรเป็นเด็กธรรมดาคนนึงซึ่งเรื่องย้ายโรงเรียนก็ผ่านไปด้วยดีพอมาถึงวันที่ผมต้องเก็บของไปอยู่กับอาเเม่ผมดูไม่รู้สึกอะไรสักนิดเเถมพ่อเลี้ยงผมยังซํ้าให้ผมรีบไปใช้เวลา2วัน1คืนในการไปบ้านอาที่อีสานบ้านนอกผมก็ตอนเเรกเจอใครๆก็เขินๆอายๆไม่ค่อยพูดเพราะอาเเละใครๆที่นี่ผมไม่ได้เจอมาหลัก10ปีได้ตั้งเเต่เเม่กับพ่อผมเลิกกันตอนเล็กๆผมหลังจากนั้นก็อยู่กับอามาจนเปิดเทอมอาผมก็ตัดสินใจพาไปซื้อชุดซื้อไรออกเงินให้ซึ่งเเกเสียไปหลายพันเเละพาผมมาสมัครเรียนที่โรงเรียนใกล้ๆบ้านเปิดเทอมผมก็เงียบๆปกติไม่คุยกับใครผ่านไปวันสองวันก็เริ่มมีเพื่อนเเต่ก็ไม่สนิทพอคุยได้พอผ่านไปเดือนนึงจากที่ผมเคยเป็นเด็กธรรมดาๆไม่มีประวัติอะไรไม่ดีผมด้วยความที่อยากมีเพื่อนเเต่ก็ไม่มีกลุ่มใหนยุ่งกับผมเพราะเห็นผมเป็นเด็กใหม่ผมจึงไปรู้จักกับเพื่อนกลุ่มนึงที่...ก็ออกจะเกเรติดยาเเต่ผมก็อยากมีเพื่อนเลยเข้าไปคลุกคลีด้วยซึ่งเพื่อนกลุ่มนี้มีกัน5คนเเบ่งเเยกกลุ่มละ3กับกลุ่มละ2นานๆทีมารวมกันเเต่ผมอยู่กับกลุ่ม3คนซึ่งเพื่อนกลุ่มนี้ก็พาผมโดดเรียนสอนผมในสิ่งเเย่ๆมากมายเเต่ด้วยความที่ผมไม่เคยผมก็มีลองๆบ้างจนเพื่อนผมให้สูบกัญชากับให้ยาม้าผมมาเเต่ผมเลือกที่จะขอผ่านกลัวว่าผมจะเเย่ไปมากกว่านี้นานวันเข้าผ่านไปหลายเดือนผมเริ่มเกเรด้วยตัวผมเองโดดเรียนไถเงินเด็กเเละต่างๆอีกเยอะที่เพื่อนกลุ่มนั้นสอนผมจนผ่านไปผมเป็นที่รู้จักในโรงเรียนมากในเวลาไม่ถึงเทอมด้งยความที่ผมทำตัวเเย่มากเเละเริ่มมากกว่าเพื่อนกลุ่มนั้นจนอาจารย์ฝ่ายปกครองถึงขั้นพูดลอยๆมากระทบผมหน้าเเถวเเต่ส่วนมากผมก็ไม่ค่อยอยู่ครับจะหาเลาะข้างกำเเพงโรงเรียนเเต่เขาก็รู้เขาก็ว่าผมอย่างงั้นอย่างงี้ชีวิตตอนนั้นก็ยอมรับว่าผมมีความสุขดีมันเหมือนผมอิสระยังไงไม่รู้อาก็เเค่ส่งเสียผมไม่ยุ่งว่าผมจะทำตัวเเย่ยังไงจะชวนเพื้อนมากืนเหล้าที่บ้านก็ไม่ว่าเเต่จุดเปลี่ยนชีวิตก็มาถึงเมื่อใกล้สอบผมมารู้ว่าผมติดม.สติด ร ติด0ซึ่งเยอะมากผจึงเริ่มหันมาตั้งใจเรียนเเต่เหมือนมันจะช้าไปมากเเต่ก็ยังพอมีหวังที่ครูเขายังเห็นใจผมให้เวลาผมได้เเก้เเต่ฝันร้ายก็มาถึงเมื่ออาผมทะเลาะกับเเม่เรื่องที่อาอยากให้เเม่ส่งเงินมาช่วยเลี้ยงผมบ้างเพราะอาก็ค่าใช้จ่ายเยอะลูกก็2คนเเต่เเม่ผไม่ยอมเเละทะเลาะกันจนเเม่ผมจะเอาผมกลับไปเเต่อาก็บอกว่าถ้าอยากเอากลับไปก็ไม่ขัดลูกของตัวเองถ้สอยากได้ก็เอาคืนไปเเต่มันยังเเก้เรื่องเรียนไม่เสร็จให้มันเเก้ก่อนจะไม่จบเอาเเต่เเม่ผมก็ไม่ยอมเหมารถตู้ให้มารับผมผมก็โครตเสียใจที่ผมเเก้ไม่เสร็จเลยยังไม่ได้เกรดสุดท้ายก็ไม่จบซึ่งผมก็ผิดเองที่ตอนเเรกเกเรจนติด0ติดไรเเต่ถ้าผมเเก้เสร็จมันก็จะจบเเต่เเม่ผมก็จะออากลับให้ไวที่สุกสุดท้ายก็ไม่จบม.1พอผมกลับมาเเม่ผมเลิกกับพ่อเลี้ยงไปเเล้วเเละมันทำให้ผมเเอบคิดว่าเเม่ต้องการผมเเค่ตอนไม่มีใครรึป่าวเเละเเม่ผมก็พูดพํ่าว่าเเม่บอกเเล้วอย่าไปเลยหนูก็ไม่ฟังบอกว่าที่นั่นไม่มีใครรักหรอกจะไปทำใมทั้งที่....???ตอนเเรกเเม่คยั้นคยให้ผมไปเเต่กลับมาว่าผมว่าผมจำผิดว่าผมพูดมั่วเเม่ห้ามต่างหากผมก็เออปล่อยไปเรื่องนี้พอกลับมาผมก็ต้องรอเรียนม.1ใหม่ซํ้าชั้นเเต่ผมก็ไม่ซีเพราะเห็นเเค่ปีเดียวเเม่ก็บอกว่าจะพาไปเรียนโรงเรียนอื่นเเค่ซํ้าชั้นปีเดียวไม่เป็นไรเเต่อยู่มาวันนึงผมได้ไฟเเช็คจากเพื่อนผมมาผมก็เห่อเลยเอาไปโชว์ให้น้องคนนึงที่อยู่ข้างบ้านดูน้องคนนั้นชวนผมไปเล่นในนาใครไม่รู้เเละขอไฟเเช็คผมผมก็ให้ด้วยความที่ไม่รู้น้องคนนั้นเอาไปจุดไฟใส่เศษกระดาษหนังสือพิมที่เป็นก้อนมันไฟลุกผมเอาตีนเหยียบเเละเก็บไฟเเช็คเเต่น้องมันเอากระดาษที่ยังพอเป็นควันยัดไปในตอไม้เเห้งที่ล้มอยู่เเถวนั้นจนมีควันออกมาจากในโพรงเป็นควันปลอยๆเท่าควันจากยากันยุงผมก็ไม่ได้คิดไรผมว่ามันยาวไปละเดี่ยวขอคร่าวๆคือผ่านไปสักพักไฟมันใหม้นาขึ้นมาเเล้วผมกลัวว่าเขาจะคิดว่าผมทำเพราะลงไปด้วยเลยรีบดับเองเเต่มันดับไม่สนิทสุดท้ายผู้ใหญ่บ้านเค้าจะเอาเรื่องกับเเม่ผมเเม่ผมก็ไม่ฟังอะไรผมเลยจับผมไปบวชเรียนอีกตั้ง6เดือนจนผมทนไม่ใหวที่ต้องเป็นเเพะรับบาปเลยหาวิธีหนีออกมาจากที่วัดเเละไปศึกที่วัดอื่นสุดท้ายเเม่ก็ไม่ทืางเลือกก็ให้ผมกลับมาเเต่ด้วยผมออกมากลางคันเเบบนี้เเม่เลยจะให้ผมดรอปเรียนไปทำงานที่กรุงเทพที่โรงพิมผมทำงานผมได้อยู่ห้องพักเดือนละ12,000
ผมรู้สึกอิสระเเต่เเม่ผมก็เอาเงินกับผมไปเยอะเกินเหลือให้ผมเเค่3,000เห้อเเล้วบอกอย่าเนรคุณเเต่ผมก็ทำไปสักพักโดนคนที่ทำงานด้วยเเต่งเรื่องว่าผมพังเครื่องพิมผมเลยโดนไล่ออกพอผมจะขอกลับมาเรียนสักทีเพระมันเริ่มเทอมใหม่เเล้วเเต่เเม่ผมก็ไม่ให้อีกส่งผมไปทำงานร้านป้ายอีกผมทำได้6เดือนผมไม่ใหวเเทบไม่ได้พักหรือผ่อนตลายเต็มที่เลยขอลาออกเเละขอกลับมาเรียนสุดท้ายเเม่ก็ยอมให้กลับมาเรียนเเต่ทว่า....ผมเรียนไม่จบม.1ในตอนนั้นเเละดรอปเรียนไปปีครึ่งเเละผมรอกลับไปสมัครเรียนเทอมหน้าช่วงพฤษภาซึ่ง...ผมอายุ15เเล้วเเต่ผมต้องกลับไปเรียนม.1ทั้งที่เพื่อนรุ่นเดียวกับผมที่เคยเรียนด้วยกันตอนนี้จะปัจฉิมกันอยู่เเล้วเเละผมต้องกลับไปเรียนกับรุ่นน้องก็ไม่รู้ว่าจะโดนลามปามมั้ยเเต่ผมก็ต้องยอมตอนเเรกผมอยากไปเรียนก.ศ.นเเต่ครูที่ก.ศ.นใกล้บ้านผมเค้าบอกว่าถ้าเรียนเเค่ม.3ไปต่อเรียนยากต้องจบม.6เลยค่อยไปต่อรามเเต่ด้วยความที่ผมอยากเรียนต่ออาชีวะมากผมกลัวว่าจะทำไม่ได้เลยเลือกที่จะรีบๆเรียนให้จบม.3อีก3ปีซึ่งตอนนั้นผมคงรับปัจฉิมม.3ตอนอายุ18-19เเน่เเม่ก็ไม่เคยให้ความอบอุ่นอะไรกับผมเลยตั้งเเต่เด็กจนโตผมอยากได้ไรอยากไปเที้ยวใหนก็ไม่ให้พูดๆดีๆกับผมสักทีไม่รู้เคยมีมิยเเต่กับน้องที่เป็นลูกพ่อเลี้ยงกลับรักนักรักหนาให้นั่นให้นี่ซื้อนั่นนี่ให้เเต่กับผมกับเเทบตักข้าวเกิน1ชามต่อมื้อบางทียังด่าผมเลยว่าไม่ช่วยประหยัดเเต่กับของเล่นหรือของของน้องกลับไม่บ่นสักคำจะเเพงเเค่ใหนทุกวันนี้ผมยังทบทวนกับตัวเองเลยว่าที่ผมต้องเป็นเเบบนี้เพราะผมคนเดียวหรือเพราะเเม่ร่วมด้วยกันเเน่ผมเลือกเกิดได้ก็ไม่อยากเกิดมาผมพยามทำร้ายตัวเองหลายครั้งทั้งไปยืนทางรถไฟทั้งกระโดดสะพานก็จะมีคนมาช่วยผมทันตลอดพอจะกินยาเยอะเกินขนาดทั้งยานอนหลับหรืออะไรที่บอกว่าจะช็อคตายก็มีเเต่อันที่มันเบาๆจนผมท้อละครับขอบคุณที่รับฟังผมนะครับจริงๆมันเยอะมากเเต่ผมพยามทำให้มีนพอเขียนในกระทู้เลยอาจดูเหมือนขาดหายขอบคุณที่รับฟังครับ🙏