โดนคนที่บ้านพูดทำร้ายจิตใจบ่อยมาก ทุกวันโดนเฉพาะแม่ แม่จะเป็นคนอารมณ์ฉุนเฉียวมากทุกๆประโยคจะมีการขึ้นเสียงและประชดประชันมันเลยเป็นเหตุให้ทะเลาะกันบ่อยมาก บางทีเราอาจจะผิด คนที่สอนคือพ่อ คนที่คอยแต่ด่าประชดคือแม่ แล้วพ่อรักแม่มากไม่เคยห้ามไม่เคยไรเลยคอยพูดเข้าข้างแม่เป็นไปนานๆก็อยากจะระเบิดออกมาให้หมด จนวันนี้ทะเลาะกันแล้วถามว่าตัดขาดกันมั้ย เพราะทั้งชีวิตอยู่กับคนขี้เหล้าขี้ยา คนที่หลงจนโงหัวไม่ขึ้นไม่ไหว แต่เค้าบอกว่าไม่ให้ไป แล้วเหตุผลค่อจะตามติดชีวิตเรา คำตอบของคนเป็นพ่อเป็นแม่...เราเลยบอกถ้าไม่รักก็ปล่อยเราไปเถอะมันเหนื่อย จะได้ไปที่ๆจะไป(คือบ้านของเพื่อนและมีการคุยกับผู้ใหญ่ที่บ้านนั้นแล้วเค้าเป็นห่วงและอยากให้มา)แต่พ่อแม่ไม่ยอม จะแจ้งความเอาผิดเลย ณ ตรงนี้เราอาจจะดูเป้นคนเอาแต่ใจแต่อยากให้ทราบรายละอียกดมากๆๆ เป็นโรคทางจิตหลายดรคไม่เคยพาไปรักษา เคยฆ่าตัวตายแต่ก็มาคอยพุดแช่งให้ตายๆไปเลยพ่อก็เป้นคนหามไปส่งโรงบาลและตอนนั้นจะได้ตายจริงๆแล้วถ้าพ่อไม่มาเคาะประตูแล้วไขกุญแจเขเามาแล้วเห้นเรานอนสลบพร้อมกับแผลลึกที่ขากับแขน ตอนนั้นสลบไปเลยทั้งๆที่ยาคือกรอกเต็มปาก ตอนนั้นคิดจะตายจริงๆจังๆเพราะชีวิตไม่มีความฝันไม่มีอะไรเลยไมามีเพื่อนไม่มีแม้กระทั่งคนที่เราจะไว้ใจและเป็นที่พึ่งให้กับตัวเองเอาง่ายๆคืออยู่ไปแบบไม่มีเป้าหมายและไม่มีความสุขทุกๆวันมีแต่ความเหนื่อยทำสิ่งเดิมๆทุกวันวนไปเรื่อยๆอยู่กับสิ่งเดิมๆที่แย่ๆทุกวันอยากจะรีเซ็ตให้หมดหรือไม่ก็ตายๆไปอยากนอนหลับตลอดไปไม่มีปัญหาไม่มีความเหนื่อยไม่เอาความสุขแล้วก็ได้ขอแค่ได้นอนไปอย่างนั้นตลอดกาลจนมีความคิดนึงแว๊บมาคือหนีออกจากบ้านดีมั้ย...เลยเริ่มทักไปหาเพื่อนเก่าที่เคยสนิทกันแต่แชทเงียบหายไป3ปีตั้งแต่ไปอยู่คนละโรงเรียนเริ่มคุยกันและกลับมาสนิทกับจนวันนี้เล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังชีวิตนี้ไม่เคยเจอคนที่ใจดีขนาดนี้เลยพ่อเขาครอบครัวเขาเป็นห่วงและหวังดีกับเรามากๆเค้าบอกมาอยู่ตรงนี้ให้สบายใจก่อนก็ได้แต่สุดท้ายฝันสลายพ่อแม่บอกจะแจ้งความเห้อพอมันเริ่มจะโอเคสุดท้ายพ่อแม่เราก็เป็นคนที่ดึงเราลงเหวเช่นเคยไม่เคยได้ความรักความห่วงใยและคำดีๆจากเค้าเลยทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้เราจะอยู่กับมันไปอีกนานแค่ไหนกัน