สวัสดีค่ะ หนูคือเด็กอายุ19คนนึง ที่ไม่เคยรู้จักกับคำว่าสมหวังเลย ไม่จะเรื่องอะไรก็ตาม หนูตั้งใจเรียนมากแต่สิ่งที่หนูคาดหวังคือการเรียนต่อแต่ก๋มีสาเหตุที่ต้องทำให้ไม่ได้เรียนต่อ นี่คือสิ่งแรกที่ทำให้หนูเริ่มคิดกับการที่ตัวเองนั้นมักจะไม่สมหวังในทุกๆเรื่อง พอไม่ได้เรียนก็หางานทำทำงานก็มีแต่สังคมแย่ๆ คนแย่ๆ บอกก่อนนะคะ หนูพยายามปรับตัวเข้าหาคนอื่นแล้วแต่หนูก็เป็นคนที่ไม่ค่อยกล้ายิ้มกล้าพูดกลัวการโดนตำหนิกลัวการเป็นขี้ปากคนมาทำงานที่ใหม่ก็พยามเข้าหาสิ่งแวดล่อมต่างๆนะคะแต่หนูไม่เคยเข้ากับทุกคนได้ จะมีจุดเล็กๆที่คนอื่นๆเขาชอบพูดกันเกี่ยวกับหนู คือไม่ยิ้มน่านิ่งน่าดุ ขี้อาย ไม่พูด แต่พอพยายามแล้วกับการเป็นว่าหนูเหนื่อยเองที่ต้องเป็นแบบนี้ หนูแค่อยากมีเพื่อน มีสังคมแต่ก็เป็นว่าคนอึดอัดคือหนู ทำอะไรก็ไม่กล้า กลัวไม่ดี ชอบคิดมากแบบเอามาคิดคนเดียวที่ห้อง คิดมากร้องไห้ทุกวัน หนูไม่รู้ทั้งชีวิตคงไม่มีอะไรดีแล้วแหละ หนูแค่อยากถามคนเราจะเกิดมาทำไมไม่มีอะไรดี ดีกว่า ไม่เกิดมาให้รกโลกดีกว่า พ่อกับแม่หนูรักท่านที่สุดนะคะแต่กลับเป็นว่าหนูกลัวการเป็นภาระที่ต้องเกิดมาแล้วเจอแบบนี้ หนูพยายามแล้วจริงๆ แต่ก็นั่นแหละค่ะ ชีวิตจะเกิดมาทำไม ถ้าจะมีกรรมก็อยากให้หมดในชาตินี้ชาติกนหน้าก็ไม่ขอเกิดมาสร้างบุญสร้างกรรมกับใครเลยนะคะ