เริ่มมาคือชั้นไปเล่นกีฬาสีมาโดยกีฬาที่เล่นเป็นแบบทีมโดยมีชั้นที่เล่นกีฬานี้ครั้งแรกไปเล่นประเด็นคือในทีมมีแต่พวกมือโปรทั้งนั้นนนตอนแรกก็เล่นปกติซ้อมเบาๆแข่งกับสีอื่นปกติแต่สักพักก็ใกล้วันแข่งจริงเลยต้องจริงจังกับการซ้อมมากๆ

เรื่องคือวันนึงชั้นก็ซ้อมปกติของชั้นแต่ด้วยความที่ว่าคนในทีมไม่พอในวันนั้นชั้นจึงต้องไปเล่นตำแหน่งที่แทบจะไม่ถนัดมากก(เพราะไม่กล้าปฏิเสธ)

ชั้นก็พยายามเต็มที่ที่จะมีประโยชน์ให้มากๆแต่สุดท้ายชั้นแทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยเพราะแทรกไปช่วยการเล่นของเพื่อนในทีมไม่ได้

เพราะเพื่อนเล่นเป็นระบบกันหมดจนชั้นเหมือนเป็นอากาศเลยจนมีคนนึงในทีมมาด่าใส่ชั้นแต่ก็เถียงไม่ออกแหละเพราะที่เพื่อนคนนั้นพูดมันแรงแต่ตรงสุดๆจนพูดไม่ออกเลย

หลังจากนั้นก็พยายามไม่คิดมากแล้วก็คิดกับตัวเองว่าถ้าพยายามมากกว่านี้จะต้องดีขึ้นแต่สุดท้ายชั้นก็ได้เป็นแค่ตัวสำรองหลังจากเหตุการณ์นั้น

ละสาเหตุที่มันจำได้ทุกได้ทุกวันนี้คือด้วยก่อนหน้าที่จะเล่นกีฬาชั้นชอบคิดตลอดว่า"จะต้องไม่เป็นภาระในทีม"ละพอสิ่งที่กลัวที่สุดดันเป็นจริงเลยทำให้คำพูดนั้นมันจี้ดมากจนจำมาถึงทุกวันนี้ละพอมันนึกมาได้ก็ชอบคิดกับตัวเองว่าว่าถ้าเป็นตอนนั้นควรจะอยู่นิ่งเฉยๆไม่เข้าสนามถ้ารู้ว่าตัวเองเล่นละจะไม่รอดดีกว่าไหม? หรือมีวิธีที่ดีกว่านี้??