เราเป็นโรคอะไรรึเปล่า เเล้วมันรุนเเรงมั้ยคะ?
สวัสดีค่ะเราอายุ15อยู่ม.2เรารู้สึกว่าเรามีอาการแบบนี้ตั้งแต่ม.1แล้วค่ะแต่ไม่ได้หนักขนาดนี้ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเราขึ้นม.2 เรามีความรู้สึกอ่อนไหวง่ายมากทั้งร้องไห้กับโกรธ หงุดหงิด อะไรกระทบกระทั่งนิดหน่อยก็น้ำตาไหล อะไรไม่ได้ดั่งใจก็หงุดหงิด
โคตรน่าเกลียด
ช่วงนั้นสิ่งที่เคยชอบมันดูเดิมๆ น่าเบื่อ ความอดทนก็น้อยมากทำไรไม่นานก็ขี้เกียจ แล้วก็เกลียดตัวเองมากๆ เกลียดถึงขั้นตั้งคำถามว่า ทำไมกูต้องเกิดมาเป็น ตัวน่าเกลียดแบบ น่ารำคาญไปทุกเรื่อง โอ่ยพิมพ์ไปน้ำตาไหลไป
พ่อแม่ก็ดี เขาดีมากแต่บางครั้งเขาก็มักพูดให้เราเจ็บบ้าง อ้วนขึ้นนะ สิวเต็มเลย ทำไมไม่เหมือนตอนเด็ก ดูเพื่อนบ้างสิเขาเป็นไง เราต้องเหมือนตอนเด็กยังไง? เราต้องเป็นเหมือนคนนั้นหรอ แม่หนูอายุ14เองนะ(ช่วง.1) แล้วก็ตั้งคำถามกับตัวเองเยอะแต่เราก็ไม่คำตอบเลย
มันเครียด เครียดชนิดปวดขมับทั้งสองข้างในหัวได้ยินเสียงตี้ดดดยาวๆ ช่วงนั้นร้องไห้บ่อยมากเราเขียนระบายในบันทึกทุกวันติดต่อกัน อิจฉาทำไมเขาไม่ต้องทำอะไรเลย เอ็งหัดเป็นเหมือนเขาบ้างสิ ยิ้มบ้างดิ บางครั้งเราก็คล้ายในหัวมีสองด้านอ่ะค่ะบางครั้งก็ปลอบตัวเองว่า ไม่เป็นไรเอาใหม่ทางนี้มันตันย้อนกลับไปทางเดิมเลือกเส้นทางใหม่ ไม่มีใครไม่เคยผิดพลาด ถึงเรื่องเดิมยังไงก็มีประสบการณ์มากกว่าเก่า
ในขณะที่อีกด้านเทียวเเย้งก่นด่าตัวเองว่าเป็นเพราะไงทำไรก็เลยพัง เป็นเพราะ เพราะ เพราะทุกอย่าง ถ้าไม่มีสักคนมันจะดีมากตัวรกโลก เราไม่เคยทำร้ายตัวเองแบบตั้งใจมันมีแต่เผลอลืมตัวครั้ฃนั้นเราเครียดเพราะมีเรื่องกับเพื่อนร่วมห้องเขาบอกว่าเรามองหน้าเขา เรากลัวถ้ามีเรื่องจะเข้าห้องปกครองถ้าครอบครัวรู้เขาต้องผิดหวัง เราเลยเลือกไหว้เขาค่ะท่ามกลางคนที่เดินมามุง
เรานั่งโต๊ะหินอ่อนพึมพัมในหัวว่า ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆไปซ้ำๆคิดอะไรไม่ออกนอกจากนี้โดยไม่รู้ตัวเลยว่าใช้เล็บจิกแขนจนถลอก เพื่อนก็บอกไม่เป็นไร เวลาใครชมอะไรเราก็ชอบแย้งในใจว่าไม่ โกหก พอม.2เราเริ่มไม่ใส่ใจดูเเลตัวเองปล่อยไปเลยยังคงเป็นคนที่ร้องไห้ทั้งตอนเช้าและตอนกลางคืน จำได้ว่าตอนเรียนคาบครูเราเอาแต่ก้มหน้าสวมฮู้ดร้องไห้ดีที่เราใส่แมส
มันหนักกว่าตอนม.1ซะอีก อารมณ์ขึ้นๆลงๆควบคุมไม่ได้จนต้องใช้ยางมัดแกงมัดข้อมือแล้วดีดเวลาโกรธ เราชินชากับความเจ็บกระทั่งจับถุงลูกชิ้นที่เพื่อนว่าร้อนแต่เรากลับไม่รู้สึก ครั้งที่2ที่ทำร้ายตัวเองไม่รู้ตัวคือตอนระบายอารมณ์กับสิ่งของค่ะ ต้องบอกก่อนว่าเรากลัวเจ็บมันแย่มากที่ลงมือกับสิ่งของ เราใช้กรรไกรแทงหมอนค่ะ แทงจนกว่าจะพอใจเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคมกรรไกรจะบาดอุ้งมือจนเป็นแผลรู้อีกทีก็เห็นกรรไกรมีคาบเลือดติดเลยหยุด ตอนนั้นถึงรู้สึกแสบ
เราไม่ลุกทำไมเพียงนั่งนิ่งกดแผลให้เลือดไหลยิ่งกว่าเดิม สำรวจเตียงที่เต็มไปด้วยนุ่นทะลักจากหมอน ครั้งที่3เป็นหมอนที่ได้มาใหม่หลังนอนคอเคล็ดมาหลายวัน เราต่อยแล้วฟาดกับกำแพงนุ่นทะลักอีกครั้ง หลังจากนั้นก็ไม่ทำอีก
แล้วก็มีความคิดที่อยากตาย แบบนั่งรถซ้อนกับเพื่อนก็แอบคิดว่าถ้ามีรถใหญ่ชนตายโดยไม่รู้สึกคงจะดี แต่พอคิดได้ว่ามีเพื่อนขี่ด้วยเราจึงไม่อยากลากใครไป เคยใช้สายไฟพันคอแน่นหายใจไม่ออกได้ยินถึงเสียงเต้นหัวใจอ่ะแต่เพราะความกลัว...เราไม่กล้า ถ้าไหลตายไปจะเป็นยังไง?
คำนิยามในตอนนั้นของเราคือเปลี่ยนจากเดี๋ยวมันก็ผ่านไป กลายเป็น อดีตไม่อยากย้อนปัจจุบันไม่อยากอยู่อนาคตไม่อยากรู้ แบบไม่อยากมีที่ยืนที่ไหน
จนกระทั่งเอออยากกลับไปเป็นคนเดิม คนที่ไม่คิดไรมาก จะวันเกิดอายุครบ15ละเราก็สัญญากับตัวเองว่า "หลังคืนนี้ผ่านไปจะไม่ร้องไห้แล้ว จะไม่เครียด จะปล่อยวางล่ะ "ทั้งที่สัญญาแบบนั้นแต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วอาการแปลกๆมันเริ่มออก เรามีอาการนอนหลับไม่สนิท หลับแล้วก็ตื่นมากลางดึก วนๆแบบนี้ไปเรื่อยทำให้เราตื่นเช้ามาไม่สดชื่น เพลีย เหม่อลอย สมองนี่คือโล่งประมวลผลช้ามากจากความจำดีกลายเป็นขี้หลงขี้ลืม ตอนนั้นเราเห็นละเออมันผิดปกติไม่คิดจะบอกครอบครัวหลอกกลัวว่าเราจะเป็นตัวปัญหาที่สุด ตัวกินตัง
เพราะเราเข้าโรงพยาบาลบ่อยมากทั้งปีที่แล้วกับปีนี้ จนมาคึดถึงเรื่องที่แม่เคยเล่า ญาติของเราป่วยเป็นซึมเศร้าแม่บอกว่ามีเครื่องเครียดไรควรคำนึงบอกพ่อแม่เป็นอันดับแรก เราก็แบบมีปรึกษาเพื่อนถามอ้อมๆ จนเลือกที่จะบอกแม่เพราะมันทรมานมาก แล้วแม่ก็บอกว่า"นั่นแหละเพราะเล่นโทรศัพท์มากเกินไป" เราไม่กล้าถามอีก แต่มันทรมานอาการที่นอนไม่ถึง5ชั่วโมงในแต่ละวัน
ลองเปลี่ยนบรรยากาศรอบข้างอย่างนับแกะนับดาวนับเลขกระทั่งเอาตุ๊กตามากอดมันก็หลับไม่สนิท ต้องทำไงดีคะ?
1.หนูเป็นโรคอะไรรึเปล่า
2.มันรุนแรงมั้ยคะ ตอนนี้หนูอยากนอนมากๆเลย
หนูอยากได้ยานอนหลับแต่มันมีแค่ต้องไปปรึกษาหมอเราต้องเอาพ่อแม่ไปด้วยแต่เขาบอกว่าเราเล่นโทรศัพท์มากเกินไปหนูควรทำไงดี หนูตัดสินใจอะไรไม่ได้เลย
เราเป็นโรคอะไรรึเปล่า แล้วมันรุนแรงมั้ยคะ?
สวัสดีค่ะเราอายุ15อยู่ม.2เรารู้สึกว่าเรามีอาการแบบนี้ตั้งแต่ม.1แล้วค่ะแต่ไม่ได้หนักขนาดนี้ทุกอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเราขึ้นม.2 เรามีความรู้สึกอ่อนไหวง่ายมากทั้งร้องไห้กับโกรธ หงุดหงิด อะไรกระทบกระทั่งนิดหน่อยก็น้ำตาไหล อะไรไม่ได้ดั่งใจก็หงุดหงิด
ช่วงนั้นสิ่งที่เคยชอบมันดูเดิมๆ น่าเบื่อ ความอดทนก็น้อยมากทำไรไม่นานก็ขี้เกียจ แล้วก็เกลียดตัวเองมากๆ เกลียดถึงขั้นตั้งคำถามว่า ทำไมกูต้องเกิดมาเป็น ตัวน่าเกลียดแบบ น่ารำคาญไปทุกเรื่อง โอ่ยพิมพ์ไปน้ำตาไหลไป
พ่อแม่ก็ดี เขาดีมากแต่บางครั้งเขาก็มักพูดให้เราเจ็บบ้าง อ้วนขึ้นนะ สิวเต็มเลย ทำไมไม่เหมือนตอนเด็ก ดูเพื่อนบ้างสิเขาเป็นไง เราต้องเหมือนตอนเด็กยังไง? เราต้องเป็นเหมือนคนนั้นหรอ แม่หนูอายุ14เองนะ(ช่วง.1) แล้วก็ตั้งคำถามกับตัวเองเยอะแต่เราก็ไม่คำตอบเลย
มันเครียด เครียดชนิดปวดขมับทั้งสองข้างในหัวได้ยินเสียงตี้ดดดยาวๆ ช่วงนั้นร้องไห้บ่อยมากเราเขียนระบายในบันทึกทุกวันติดต่อกัน อิจฉาทำไมเขาไม่ต้องทำอะไรเลย เอ็งหัดเป็นเหมือนเขาบ้างสิ ยิ้มบ้างดิ บางครั้งเราก็คล้ายในหัวมีสองด้านอ่ะค่ะบางครั้งก็ปลอบตัวเองว่า ไม่เป็นไรเอาใหม่ทางนี้มันตันย้อนกลับไปทางเดิมเลือกเส้นทางใหม่ ไม่มีใครไม่เคยผิดพลาด ถึงเรื่องเดิมยังไงก็มีประสบการณ์มากกว่าเก่า
ในขณะที่อีกด้านเทียวเเย้งก่นด่าตัวเองว่าเป็นเพราะไงทำไรก็เลยพัง เป็นเพราะ เพราะ เพราะทุกอย่าง ถ้าไม่มีสักคนมันจะดีมากตัวรกโลก เราไม่เคยทำร้ายตัวเองแบบตั้งใจมันมีแต่เผลอลืมตัวครั้ฃนั้นเราเครียดเพราะมีเรื่องกับเพื่อนร่วมห้องเขาบอกว่าเรามองหน้าเขา เรากลัวถ้ามีเรื่องจะเข้าห้องปกครองถ้าครอบครัวรู้เขาต้องผิดหวัง เราเลยเลือกไหว้เขาค่ะท่ามกลางคนที่เดินมามุง
เรานั่งโต๊ะหินอ่อนพึมพัมในหัวว่า ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆไปซ้ำๆคิดอะไรไม่ออกนอกจากนี้โดยไม่รู้ตัวเลยว่าใช้เล็บจิกแขนจนถลอก เพื่อนก็บอกไม่เป็นไร เวลาใครชมอะไรเราก็ชอบแย้งในใจว่าไม่ โกหก พอม.2เราเริ่มไม่ใส่ใจดูเเลตัวเองปล่อยไปเลยยังคงเป็นคนที่ร้องไห้ทั้งตอนเช้าและตอนกลางคืน จำได้ว่าตอนเรียนคาบครูเราเอาแต่ก้มหน้าสวมฮู้ดร้องไห้ดีที่เราใส่แมส
มันหนักกว่าตอนม.1ซะอีก อารมณ์ขึ้นๆลงๆควบคุมไม่ได้จนต้องใช้ยางมัดแกงมัดข้อมือแล้วดีดเวลาโกรธ เราชินชากับความเจ็บกระทั่งจับถุงลูกชิ้นที่เพื่อนว่าร้อนแต่เรากลับไม่รู้สึก ครั้งที่2ที่ทำร้ายตัวเองไม่รู้ตัวคือตอนระบายอารมณ์กับสิ่งของค่ะ ต้องบอกก่อนว่าเรากลัวเจ็บมันแย่มากที่ลงมือกับสิ่งของ เราใช้กรรไกรแทงหมอนค่ะ แทงจนกว่าจะพอใจเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคมกรรไกรจะบาดอุ้งมือจนเป็นแผลรู้อีกทีก็เห็นกรรไกรมีคาบเลือดติดเลยหยุด ตอนนั้นถึงรู้สึกแสบ
เราไม่ลุกทำไมเพียงนั่งนิ่งกดแผลให้เลือดไหลยิ่งกว่าเดิม สำรวจเตียงที่เต็มไปด้วยนุ่นทะลักจากหมอน ครั้งที่3เป็นหมอนที่ได้มาใหม่หลังนอนคอเคล็ดมาหลายวัน เราต่อยแล้วฟาดกับกำแพงนุ่นทะลักอีกครั้ง หลังจากนั้นก็ไม่ทำอีก
แล้วก็มีความคิดที่อยากตาย แบบนั่งรถซ้อนกับเพื่อนก็แอบคิดว่าถ้ามีรถใหญ่ชนตายโดยไม่รู้สึกคงจะดี แต่พอคิดได้ว่ามีเพื่อนขี่ด้วยเราจึงไม่อยากลากใครไป เคยใช้สายไฟพันคอแน่นหายใจไม่ออกได้ยินถึงเสียงเต้นหัวใจอ่ะแต่เพราะความกลัว...เราไม่กล้า ถ้าไหลตายไปจะเป็นยังไง?
คำนิยามในตอนนั้นของเราคือเปลี่ยนจากเดี๋ยวมันก็ผ่านไป กลายเป็น อดีตไม่อยากย้อนปัจจุบันไม่อยากอยู่อนาคตไม่อยากรู้ แบบไม่อยากมีที่ยืนที่ไหน
จนกระทั่งเอออยากกลับไปเป็นคนเดิม คนที่ไม่คิดไรมาก จะวันเกิดอายุครบ15ละเราก็สัญญากับตัวเองว่า "หลังคืนนี้ผ่านไปจะไม่ร้องไห้แล้ว จะไม่เครียด จะปล่อยวางล่ะ "ทั้งที่สัญญาแบบนั้นแต่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วอาการแปลกๆมันเริ่มออก เรามีอาการนอนหลับไม่สนิท หลับแล้วก็ตื่นมากลางดึก วนๆแบบนี้ไปเรื่อยทำให้เราตื่นเช้ามาไม่สดชื่น เพลีย เหม่อลอย สมองนี่คือโล่งประมวลผลช้ามากจากความจำดีกลายเป็นขี้หลงขี้ลืม ตอนนั้นเราเห็นละเออมันผิดปกติไม่คิดจะบอกครอบครัวหลอกกลัวว่าเราจะเป็นตัวปัญหาที่สุด ตัวกินตัง
เพราะเราเข้าโรงพยาบาลบ่อยมากทั้งปีที่แล้วกับปีนี้ จนมาคึดถึงเรื่องที่แม่เคยเล่า ญาติของเราป่วยเป็นซึมเศร้าแม่บอกว่ามีเครื่องเครียดไรควรคำนึงบอกพ่อแม่เป็นอันดับแรก เราก็แบบมีปรึกษาเพื่อนถามอ้อมๆ จนเลือกที่จะบอกแม่เพราะมันทรมานมาก แล้วแม่ก็บอกว่า"นั่นแหละเพราะเล่นโทรศัพท์มากเกินไป" เราไม่กล้าถามอีก แต่มันทรมานอาการที่นอนไม่ถึง5ชั่วโมงในแต่ละวัน
ลองเปลี่ยนบรรยากาศรอบข้างอย่างนับแกะนับดาวนับเลขกระทั่งเอาตุ๊กตามากอดมันก็หลับไม่สนิท ต้องทำไงดีคะ?
1.หนูเป็นโรคอะไรรึเปล่า
2.มันรุนแรงมั้ยคะ ตอนนี้หนูอยากนอนมากๆเลย
หนูอยากได้ยานอนหลับแต่มันมีแค่ต้องไปปรึกษาหมอเราต้องเอาพ่อแม่ไปด้วยแต่เขาบอกว่าเราเล่นโทรศัพท์มากเกินไปหนูควรทำไงดี หนูตัดสินใจอะไรไม่ได้เลย