กระทู้นี้ผมจะเล่าเกี่ยวกับเรื่องตัวผมเอง เพื่อเอาไว้บอกและเตือนตัวเองในอนาคต เผื่อวันนึงผมมองไม่เห็นตัวเอง 
           ผมจะเล่านิสัยของตัวผมเอง อย่างที่เคยเล่าไป ในบทความก่อนๆ ผมเป็นคนที่ขับเคลื่อนชีวิตด้วยอารมณ์มาตลอด เป็นคนที่ใช้พลังงานชีวิตค่อนข้างมากไปกับการทำความรู้จักคนใหม่ๆ สังคมใหม่ๆ ระหว่างที่ทำงานมานี้ ผมได้รู้ว่าตัวเองเป็นคนรักสันโดษ ผมแทบไม่มีการสนทนาที่ลึกซึ้งกับใครในที่ทำงานเลย ผมโชคดีที่งานของผมเป็นงานใครงานมัน อาจมีประชุมบ้าง ผมเลยไม่ค่อยมีปํญหาเท่าไหร่นักในที่ทำงาน  ไม่ใช่ว่าผมปิดกั้นทุกคนนะครับ ผมคุยได้ปกติ แต่จะคุยได้แค่เรื่องที่ไม่ลึกมาก เพราะถ้าลึกมากผมจะออกอาการจริงจังทันที ความยืดหยุ่นในจิตใจผมมีน้อย เวลาผมลงมือทำอะไรก็จะทำให้สุด แต่ถ้าไม่สนใจก็จะไม่ทำเลย มันเหมือนจะดีนะครับ แต่มันทำให้ผมหมดไฟหรือ BurnOut ไวเกินไป ผมเป็นคนขี้กังวล ออกๆไปทางแพนิคเลย แต่ไม่ได้แพนิคแบบกลัวตายนะครับ ผมชอบมีอาการมือสั่น ใจสั่น เวลารู้สึกโกรธ รู้สึกอาย รู้สึกตื่นเต้น มันเหมือนเป็นอาการตื่นเต้นทั่วไปใช่ไหมครับ แต่ที่ผมเป็นมันค่อนข้างจะวิกฤตสำหรับผมเลยเพราะมันมากกว่าปกติที่ทุกคนเป็น มันเลยทำให้ผมเสียบุคลิก เสียความมั่นใจ ไม่กล้าเผชืญหน้ากับสิ่งต่างๆ กลัวว่าเขาจะมองเราแปลก เลยทำให้ผมกังวลขึ้นไปอีก มีเพียงคนที่รู้จักผมจริงๆ ว่าจริงๆผมเป็นแบบนี้ อาจเป็นเพราะสมัยเด็กๆผมค่อนข้างเก็บตัว ไม่ค่อยออกไปไหน พอมาเริ่มใช้ชีวิต เหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่วางรอไว้อยู่ที่หัว รอวันที่จะหล่นทับ 
             ส่วนตัวผมเป็นคนชอบเล่นดนตรี ผมสามารถนั่งเล่นคลุกคลีไปกับมันได้จนหมดวัน เพราะทุกครั้งที่เล่นหรือฝึกซ้อมจิตใจผมสงบเป็นพิเศษ
ผมเป็นคนที่จริงจังไปกับช่วงเวลาเช้าๆของวันมาก ผมจะไม่เสพสื่ออะไรเลยในตอนตื่น จะไม่พูดเรื่องเครียดๆในตอนเช้า เพราะผมเชื่อว่าถ้าช่วงเช้ามันไม่ดี ทั้งวันนั้นก็จะไม่ดีตาม ผมเป็นคนตามโลกไม่ค่อยทัน ข่าวบ้านข่าวเมืองก็ตามไม่ทัน(เช้าๆตอนไปทำงาน เห็นนึกว่าหมอก สรุปฝุ่น -.-)อะไรที่เป็นกระแสผมมักจะรู้ทีหลังเสมอ เพื่อนๆผมก็บอกผมตลอด คิดว่าผมตายไปซะแล้วฮ่าๆ ถ้าเพื่อนๆผมอ่านมาถึงตรงนี้แล้ว ผมยังอยู่ครับ แค่ช่วงนี้กำลังโฟกัสกับตัวเอง ต่อเลยนะครับ ผมเป็นคนแต่งตัวไม่เป็น ชอบการแต่งตัวเซอร์ๆ กางเกงตัวเดิมๆเสื้อตัวเดิมๆ ซื้อของก็ไม่เป็น ซื้อผิดๆถูกๆ  ส่วนเรื่องความรัก ใช่ครับ อย่างที่ทุกๆคนรู้กัน ครองบัลลังก์มาร่วม 7 ป๊แล้วครับ อาจเป็นเพราะที่ตัวเองยังจัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้ และอะไรหลายๆอย่างด้วย เลยกลัวว่าจะหลุดทางเดินของตัวเอง ใครๆก็ไม่ชอบอกหักทั้งนั้นแหละครับ
                     สิ่งที่ผมเขียนตอนนี้มันกำลังจะกลายเป็นอดีต แต่ละช่วงชีวิตนิสัยของเราไม่เหมือนกันเลย ปรับเปลี่ยนไปตามอายุ ตามสถานการณ์ ผมในวันพรุ่งนี้ เดือนหน้านี้ หรือปีหน้า ผมอาจจะเปลี่ยนไปแล้ว ถ้าเราผ่านไปได้ แล้วกลับมาอ่าน เราอาจจะมองเป็นเรื่องตลกไปเลยก็ได้ 
                     สามารถแลกเปลี่ยนความคิด เรื่องราว กันได้นะครับ 
ขอบคุณที่อ่านเรื่องของผมจนจบนะครับ แลกเปลี่ยนความคิดและมุมมองกันได้นะครับ เขียนคำไหนตกต้องขออภัยด้วยนะครับ
ขอให้เป็นวันที่ดี