ผมกับแฟนเราอยู่ ม.ปลายครับ เราเริ่มคุยกันตั้งแต่ปลายปี 65 มาถึงประมาณกลางปี 66 เราเลิกคุยกันไปเดือนนึงและผมขอให้เขากลับมาจนคุยกันต่อถึงทุกวันนี้ครับ (ผมขอเค้าเป็นแฟนไปกลางๆปีครับ)
ตัวผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของผมกับเขามันก็เป็นความสัมพันธ์ที่พัฒนามาไกลแล้ว แต่รู้สึกว่ามันไปต่อยาก แฟนผมเค้าเป็นคนปากแข็งครับ ผมถามอะไรบางเรื่องก็บอก บางเรื่องก็อาจจะมีไม่ยอมพูดบ้างครับ ทำให้เรื่องบางอย่าที่ผมอยากรู้จากเขาแต่ก็ไม่ได้คำตอบ แต่ผมก็ไม่ได้บังคับเค้นถามอะไรเค้าต่อครับ และเค้าก็เป็นคนเฟรนด์ลี่กับทุกคนครับ เพื่อน หรือครูก็ด้วยครับ แต่บางทีเขาก็ชอบอยู่กับเพื่อนผู้ชายแล้วบางทีผมมองว่ามันเดินไปหรือเปล่า แต่เค้าก็บอกว่าอย่าคิดมากก็แค่เพื่อนกัน ผมก็ได้แต่สงสัยในใจครับ
อีกอย่างคือ ระยะเวลาที่เราคุยหรือพัฒนาความสัมพันธ์มาเรื่อย ๆ เราแทบไม่ได้ทำอะไรด้วยกันเลยครับ เช่น ไปดูหนัง (ผมชวนแล้วเค้าไม่ไป) ไปเดินห้างหรือไปเที่ยว (ใช่ครับ ผมชวนเค้าก็ไม่ไปเหมือนเดิม แต่ไปกับเพื่อน ๆ ปกตินะ ) หรือแม้แต่เวลาที่เราเจอกันในโรงเรียนมันยังน้อยเลยครับ คือส่วนใหญ่เวลาที่เค้าอยู่ที่โรงเรียนเค้ามักจะอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขาซึ่งก็เกือบ 10 คน แล้วก็ผมเป็นคนขี้อาย ผมเลยไม่กล้าไปหาเค้าเวลาเค้าอยู่กับเพื่อน อันนี้อาจจะเป็นข้อผิดพลาดของผมเองนะครับ เพราะตัวผมรู้สึกว่าผมอยากมีเวลาอยู่กับเขาเพียงลำพังบ้างอะไรประมาณนี้ครับผม
และที่ผมกล่าว ไปตอนต้นครับว่าเราเคยเลิกคุยกันมาครั้งหนึ่ง ผมเคยถามเขาว่าเหตุผลคืออะไรเ ค้าบอกว่าเค้าอยากอยู่กับเพื่อนครับ แต่ผมก็มารู้ที่หลังว่าเค้าไปคุยกับคนอีกคนนึงแต่เหมือนจะมีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เขาเลิกคุยกัน แล้วเหมือนตอนนั้นเค้าก็คิดถึงผมนะครับ แล้วผมก็คิดถึงเขา ผมเลยไปขอคืนดีเขาซึ่งผมไม่ได้ผิดอะไรเลยจากการที่เค้าทิ้งผมไปไปในตอนนั้น แต่ผมก็พยายามไม่คิดอะไรครับแต่ลึกลึกในใจผมก็ยังคิดคิดอยู่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผม
ส่วนใหญ่ที่เราคุยกันคือเราจะพิมพ์แชทกันครับ นาน ๆ ทีเราจะโทรคุยกัน เพราะผมกับตัวเค้ามองว่าพอพวกเราโทรคุยกันแล้วมันเหมือนเป็นการประมวลเรื่องทั้งหมดที่เราคุยกันในแชทมาพูดกันอีกที แล้วมันก็หมดไปแล้วมันก็ไม่ได้เหมือนจะมีเรื่องใหม่ออกมาจนมันจะจบด้วยความจำเจ ส่วนใหญ่เลยพิมพ์คุยกันครับ แต่จะเป็นส่วนน้อยมากที่เค้าจะพิมพ์มาหาผมก่อน แต่ทุกวันนี้ยังดีกว่าเมื่อก่อนครับ เมื่อก่อนผมแทบจะเป็นคนเดียวเลยที่ทักไปหาเขาก่อน ทำให้ทำให้แต่ก่อนผมรู้สึกเหนื่อยบ้างในการคุยกับเขา แต่ผมก็ไม่ท้อครับ ผมตั้งใจรักเขาต่อไปเรื่อยเรื่อยเรื่อย
ทุกวันนี้เราก็รักกันดีครับ บอกรักบอกคิดถึงอยู่ทุกวันครับ คุยกันทุกวัน แต่เหตุการณ์ส่วนใหญ่จะเป็นเหมือนข้างบนครับ ผมเลยมีความรู้สึกว่าเราคุยกันเหมือนคนรัก แต่การปฎิบัติหรือการทำอะไรบางอย่างมันก็ไม่เหมือนคนรักทั่ว ๆ ไป และบางทีผมก็รู้สึกเหนื่อยบ้าง แต่ผมก็สู้ต่อไปและผมก็ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์นี้มันจะเป็นยังไงต่อไปเพราะผมยังนึกภาพไม่ออก แต่ผมก็จะพยายามรักษามันให้ไว้ได้นานมากที่สุด โดยที่พยายามไม่ให้กระทบทั้งสองฝ่าย ผมหวังว่ามันจะเป็นความรักที่ดีของผมให้ได้สักครั้งในชีวิต ผมอยากดูแลเขารักเขาไปเรื่อยเรื่อยถึงแม้ผมไม่รู้ว่าเค้าจะเป็นยังไงกับผมต่อไป
สุดท้ายนี้อยากรู้แนวทางหรือความคิดเห็นของทุกท่านที่ได้อ่านครับ ว่าผมควรจะทำอย่างไรต่อไป หรือว่า ผมควรปรับตัวอย่างไรดีให้เข้ากับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ มาแสดงกันความคิดเห็นกันเยอะ ๆ นะครับ ผมอยากอ่าน เผื่อจะเป็นประโยชน์หรือข้อคิดให้กับผมไม่มากก็น้อย ขอบคุณครับ
มีเรื่องความรักอยากปรึกษาครับ
ตัวผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของผมกับเขามันก็เป็นความสัมพันธ์ที่พัฒนามาไกลแล้ว แต่รู้สึกว่ามันไปต่อยาก แฟนผมเค้าเป็นคนปากแข็งครับ ผมถามอะไรบางเรื่องก็บอก บางเรื่องก็อาจจะมีไม่ยอมพูดบ้างครับ ทำให้เรื่องบางอย่าที่ผมอยากรู้จากเขาแต่ก็ไม่ได้คำตอบ แต่ผมก็ไม่ได้บังคับเค้นถามอะไรเค้าต่อครับ และเค้าก็เป็นคนเฟรนด์ลี่กับทุกคนครับ เพื่อน หรือครูก็ด้วยครับ แต่บางทีเขาก็ชอบอยู่กับเพื่อนผู้ชายแล้วบางทีผมมองว่ามันเดินไปหรือเปล่า แต่เค้าก็บอกว่าอย่าคิดมากก็แค่เพื่อนกัน ผมก็ได้แต่สงสัยในใจครับ
อีกอย่างคือ ระยะเวลาที่เราคุยหรือพัฒนาความสัมพันธ์มาเรื่อย ๆ เราแทบไม่ได้ทำอะไรด้วยกันเลยครับ เช่น ไปดูหนัง (ผมชวนแล้วเค้าไม่ไป) ไปเดินห้างหรือไปเที่ยว (ใช่ครับ ผมชวนเค้าก็ไม่ไปเหมือนเดิม แต่ไปกับเพื่อน ๆ ปกตินะ ) หรือแม้แต่เวลาที่เราเจอกันในโรงเรียนมันยังน้อยเลยครับ คือส่วนใหญ่เวลาที่เค้าอยู่ที่โรงเรียนเค้ามักจะอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขาซึ่งก็เกือบ 10 คน แล้วก็ผมเป็นคนขี้อาย ผมเลยไม่กล้าไปหาเค้าเวลาเค้าอยู่กับเพื่อน อันนี้อาจจะเป็นข้อผิดพลาดของผมเองนะครับ เพราะตัวผมรู้สึกว่าผมอยากมีเวลาอยู่กับเขาเพียงลำพังบ้างอะไรประมาณนี้ครับผม
และที่ผมกล่าว ไปตอนต้นครับว่าเราเคยเลิกคุยกันมาครั้งหนึ่ง ผมเคยถามเขาว่าเหตุผลคืออะไรเ ค้าบอกว่าเค้าอยากอยู่กับเพื่อนครับ แต่ผมก็มารู้ที่หลังว่าเค้าไปคุยกับคนอีกคนนึงแต่เหมือนจะมีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เขาเลิกคุยกัน แล้วเหมือนตอนนั้นเค้าก็คิดถึงผมนะครับ แล้วผมก็คิดถึงเขา ผมเลยไปขอคืนดีเขาซึ่งผมไม่ได้ผิดอะไรเลยจากการที่เค้าทิ้งผมไปไปในตอนนั้น แต่ผมก็พยายามไม่คิดอะไรครับแต่ลึกลึกในใจผมก็ยังคิดคิดอยู่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผม
ส่วนใหญ่ที่เราคุยกันคือเราจะพิมพ์แชทกันครับ นาน ๆ ทีเราจะโทรคุยกัน เพราะผมกับตัวเค้ามองว่าพอพวกเราโทรคุยกันแล้วมันเหมือนเป็นการประมวลเรื่องทั้งหมดที่เราคุยกันในแชทมาพูดกันอีกที แล้วมันก็หมดไปแล้วมันก็ไม่ได้เหมือนจะมีเรื่องใหม่ออกมาจนมันจะจบด้วยความจำเจ ส่วนใหญ่เลยพิมพ์คุยกันครับ แต่จะเป็นส่วนน้อยมากที่เค้าจะพิมพ์มาหาผมก่อน แต่ทุกวันนี้ยังดีกว่าเมื่อก่อนครับ เมื่อก่อนผมแทบจะเป็นคนเดียวเลยที่ทักไปหาเขาก่อน ทำให้ทำให้แต่ก่อนผมรู้สึกเหนื่อยบ้างในการคุยกับเขา แต่ผมก็ไม่ท้อครับ ผมตั้งใจรักเขาต่อไปเรื่อยเรื่อยเรื่อย
ทุกวันนี้เราก็รักกันดีครับ บอกรักบอกคิดถึงอยู่ทุกวันครับ คุยกันทุกวัน แต่เหตุการณ์ส่วนใหญ่จะเป็นเหมือนข้างบนครับ ผมเลยมีความรู้สึกว่าเราคุยกันเหมือนคนรัก แต่การปฎิบัติหรือการทำอะไรบางอย่างมันก็ไม่เหมือนคนรักทั่ว ๆ ไป และบางทีผมก็รู้สึกเหนื่อยบ้าง แต่ผมก็สู้ต่อไปและผมก็ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์นี้มันจะเป็นยังไงต่อไปเพราะผมยังนึกภาพไม่ออก แต่ผมก็จะพยายามรักษามันให้ไว้ได้นานมากที่สุด โดยที่พยายามไม่ให้กระทบทั้งสองฝ่าย ผมหวังว่ามันจะเป็นความรักที่ดีของผมให้ได้สักครั้งในชีวิต ผมอยากดูแลเขารักเขาไปเรื่อยเรื่อยถึงแม้ผมไม่รู้ว่าเค้าจะเป็นยังไงกับผมต่อไป
สุดท้ายนี้อยากรู้แนวทางหรือความคิดเห็นของทุกท่านที่ได้อ่านครับ ว่าผมควรจะทำอย่างไรต่อไป หรือว่า ผมควรปรับตัวอย่างไรดีให้เข้ากับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ มาแสดงกันความคิดเห็นกันเยอะ ๆ นะครับ ผมอยากอ่าน เผื่อจะเป็นประโยชน์หรือข้อคิดให้กับผมไม่มากก็น้อย ขอบคุณครับ