จะพยายามพิมพ์สั้น ๆ รวบรัดนะคะ

น้องชาย A (นามสมมติ) - อายุ 15 ติดเกม ดื้อ ติดเกม ก้าวร้าว เอาความคิดตัวเองเป็นหลัก
พ่อแม่ - บ่นจนเลิกบ่น ขี้ใจอ่อน ขี้สงสาร ปรนนิบัติน้องชาย(ตักข้าวมาให้หน้าคอม,ซักผ้ารีดชุดนักเรียน)
เรา - ตัวกลาง เข้าใจทั้งพ่อแม่และน้อง

พ่อแม่ชอบมาปรึกษาเราว่าควรทำยังไงกับน้องชายดี ให้เราช่วยพูดเพราะเราคุยกับน้องให้น้องเข้าใจได้เพราะเอาความใจเย็นเข้าสู้ ส่วนพ่อแม่ถ้าได้คุยก็มีปากเสียงเพราะต่างคนต่างเอาความคิดของตัวเอง เราแนะนำไปสุดท้ายก็เหมือนเดิม จบที่พ่อแม่ปรนนิบัติน้องอยู่ ส่วนน้องที่ติดเกมตอนเด็กๆ คนที่บ้านเริ่มเตือนว่าเล่นให้น้อยลงหน่อย จากที่ฟังแล้วเงียบจนถึงทุกวันนี้ที่เริ่มมีถ้อยคำรุนแรง ว่าพ่อแม่และคนที่บ้าน (น่ารำคาญว่ะ จะยุ่งอะไรนักหนา เรื่องของA พูดมากว่ะ) พอคนที่บ้านเริ่มเตือนเรื่องคำพูดกลายเป็นปล่อยกันแล้วเพราะน้องไม่ฟัง พอเราเข้าไปคุยด้วยน้องก็จะบอกว่าตอบอะไรไปก็ไม่ถูกใจใคร เหมือนไม่รู้ว่าแต่ละคำที่ตัวเองพูดมันรุนแรงสำหรับคนในครอบครัวค่ะ เราเข้าไปคุยกับน้องดีๆหลายรอบค่ะว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ควรทำยังไง น้องก็รับฟังแต่ก็เหมือนเดิม เหมือนเราเป็นคนเดียวในบ้านที่เข้าใจน้อง พอเราไม่เข้าข้างน้องก็เริ่มงอนเราเพราะสิ่งที่น้องทำมันผิดเราเผลอตวาดไป ไม่ถึง 15 นาที เราเข้าไปคุยเพราะรู้สึกผิดบอกน้องว่าเป็นอบบนี้เพราะอะไรด้วยเหตุผล แต่น้องเลือกที่จะเมินไม่สนคำพูดเราแล้ว