แม่เราจะทำอาหารเช้าให้กินทุกวันก่อนไปโรงเรียน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น บ้านเราจะมีการเปลี่ยนแปลงแค่ไหนเกิดขึ้น แต่เรากับพี่และน้องก็จะได้กินข้าวเช้าก่อนไปโรงเรียนเสมอ เราเคยคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ จนเราไปโรงเรียนแล้วเห็นเพื่อนๆกัดกินขนมปังกับนม ถือข้าวเหนียวหมูปิ้งอถือถุงข้าวจี่มา บางคนประคองถ้วยมาม่ามานั่งลง แล้วถามเราว่า เธอไม่หาอะไรกินเหรอกว่าจะพักเที่ยง เราบอกเรากินข้าวมาจากบ้านแล้ว พอเพื่อนๆรู้ งงตาแตกมากว่าทำไมแม่ทำอาหารเช้าให้ทาน พวกเขาไม่เคยได้กินข้าวเช้าที่บ้านเลย เราก็งงเหมือนกันเพราะเราคิดมาตลอดว่าทุกคนต้องได้กินข้าวเช้าที่บ้านพร้อมหน้าพร้อมตา ตอนเพื่อนๆบอก "แม่เธอโคตรดีเลย" "อยากมีแม่แบบนี้บ้างจัง" "มหัศจรรย์มากเธอการที่ใครสักคนตื่นเช้ามาทำอาหารให้เรา ฉันนึกว่ามีแค่แม่ค้า" จากนั้นมา ตั้งใจกินข้าวเช้าที่บ้านมาก บอกเลย

อีกเรื่องที่จำฝังใจและไม่ลืมเลย
มาทำงานกรุงเทพ กลับบ้านช่วงปีใหม่ พอลงรถได้ แม่พุ่งมาอุ้มเราตัวลอยเลย แบบนึกภาพผู้หญิงอายุ เกือบๆ60มาอุ้มลูกสาวอายุเกือบๆ30 แล้วบอก โอ๊ยยยยดีใจ ลูกสาวกลับบ้าน กลับบ้านเราแล้วนะคุณหนู แม่ทำกับข้าวไว้แล้ว กินๆ มากินข้าวมาๆ ภาพพ่อแม่ที่แกะปลา แยกก้างออกให้ตักแกง บอกให้กินนั่นกินนี่ หยิบผักให้ บอกให้กินคำใหญ่ๆ ยังติดอยู่ในใจไม่เคยลืมเลย

จริงๆแล้วเราเป็นคนขี้กลัวมากๆเลยนะ กลัวทุกอย่าง กลัวคนพูดเสียงดัง กลัวเสียงรถดังๆ ฝนตกแรงๆ ลมพัดแรงๆเราก็กลัว แต่เพราะความรักจากพ่อแม่พี่น้อง มันทำให้เราสามารถก้าวข้ามขีดจำกัดความกลัวและค้นพบศักยภาพในตัวเอง
ต้องขอบคุณความรักของพวกเขาจริงๆ ที่ทำให้ผญ.คนนี้สามารถเกษียณตัวเองได้ในวัย30+