สวัสดีค่ะ คือเรื่องที่จะมจะาเล่าเป็นปสกตรงที่ยังไม่สามารถแก้ไขได้ค่ะ เรื่องเกิดจากว่าเราอายุ16ย่าง17 มีเงินอยู่ในบัญชีทุนก้อนนึงซึ่งโดยปกติแม่จะไม่มห้เราใช้เงินส่วนนั้นและไม่ให้ใครยืมเงินค่ะ แต่เราดันนิสัยไม่ดีได้ใช้เงินในบัญชีนั้นและให้ลูกพี่ลูกน้องยืมเงินไปโดยที่ไม่ได้บอกแม่ จนวันนึงแม่ต้องการที่จะยืมเงินในบัญชีเราจึงจำเป็นต้องบอกป้าเพื่อนที่จะไม่ให้แม่รู้ และเราก็ได้ทวงเงินที่เค้ายืมไปและเราได้นอนร้องไห้นอนไม่หลับเพราะเครียดอยู่หลายวันบางวันที่จะไปเรียนไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำเพราะเราเครียดและรู้สึกผิดกับตัวเองที่โกหกและทำนิสัยแบบนี้จนเคยมีความคิดที่ว่าอยากลองหายไปจากโลกดู แต่ความคิดนั้นยังโชคดีค่ะที่ในใจลึกๆเรายังอยากใช้ชีวิตต่อเลยไม่ทำให้ตัดสินใจอะไรที่ไม่ดีไปแต่แน่นอนค่ะความลับไม่มีในโลก เรารู้อยู่แล้วว่าวันนึงแม่ต้องรู้ค่ะ ซึ่งแม่รู้แล้วโมโหเสียใจถึงขั้นร้องไห้เลยค่ะ เรารู้สึกผิดมากๆได้แต่นั่งนิ่งร้องไห้แม่ไม่ได้อะไรที่ใช้เงินค่ะแต่แม่เสียใจที่เราโกหกเสียใจที่เราไม่บอกอะไรเลย และได้มีคำพูดที่ว่าให้ตัดกันไปเลย และ ถ้าแม่ตายคงได้เงินดีมีความสุขไปเลย เรารู้สึกผิดโทษตัวเองตลอดเวลาและได้กลับมาคิดเรื่องหายไปจากโลกอีกแล้วค่ะ คิดว่าถ้าไม่มีเราตั้งแต่แรกแม่จะได้ไม่ต้องมาเสียใจกับลูกคนนี้หรือผิดหวังที่มีเรา ท่านบอกว่าพี่เราเวลาจะทำอะไรก็บอกตลอดแต่ของเราทำไมถึงเป็นคนโกหกแบบนี้ จากที่แม่คาดหวังในตัวเรามากเรากลับทำให้ท่านผิดหวังสุดๆ เราก็ไม่รู้จะแก้ไขปัญหายังไง ทำให้แม่หายทุกข์ยังไงทำให้ตัวเองเลิกมีความคิดแปลกๆยังไงหรือจะทำยังไงต่อเราไม่รู้อะไรเลยค่ะรู้แต่ว่าตอนนี้เราผิดหวังในตัวเองมากค่ะเราไม่อยากให้แม่ทุกข์ใจเรื่องของเราเลยค่ะเราเข้าใจเหตุผลที่แม่โมโห ตอนนี้สมองตื้อหาทางออกไม่เจอค่ะในหัวตีกันไปหมดซึ่งการกระทำนี้เราฟุ่มเฟือยนิสัยไม่ดีเป็นเด็กขี้โกหกทำลายความคาดหวังและความไว้ใจของแม่ไปค่ะเรารู้สึกผิดมาตลอดโทษตัวเองตลอดเราควรแก้ปัญหาอย่างไรดีคะ ปล.เรื่องที่เขียนอาจจะวกวนไปมาหรือเรียบเรียงไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะตอนนี้คิดไรไม่ออกจริงๆค่ะและจริงๆเรื่องมีรายละเอียดมากกว่านี้เยอะมากค่ะแต่ไม่ขอลงลึกมาก ไม่ต้องถือสาต่อว่าแม่เรานะคะเราเข้าใจเหตุผลทุกอย่างของท่านและเรามีส่วนผิดเต็มจริงๆเค้าไม่มีส่วนผิดเลย