เราไม่อยากออกไปหรอกค่ะ  ไม่ใช่เพราะกลัวลำบาก  หรือขี้เกียจจ่ายค่าห้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ นะคะ  แต่มันรู้สึกโดดเดี่ยวค่ะ  เพราะคนที่บ้านก็จะไม่ติดต่อมาหาเราเลย   เหมือนเราไม่มีครอบครัว

เรารู้สึกสมน้ำหน้าตัวเอง ที่เชื่อว่าพ่อแม่รักเรามากที่สุด  (อาจจะสำหรับลูกบางคนมากกว่า)

ยิ่งเห็นครอบครัวคนอื่นที่เขารักกัน เรายิ่งรู้สึกเหงา โดดเดี่ยวค่ะ

แต่สุดท้าย ก็คงต้องออกไปอยู่ดีแหละค่ะ  การจ่ายค่าเช่า  ค่าน้ำ  ค่าไฟ ก็เป็นเรื่องปกติ  การคำนวณต่างๆ ก็เป็นเรื่องปกติที่เราต้องทำ

ถ้าเราทำแบบนี้ได้ เราก้อคงไม่กลับไปหาครอบครัวอีกแล้วเหมือนกัน  เพราะเราคงจะผ่านเรื่องราวแบบนี้ มาด้วยตัวเองเหมือนที่เคยผ่านมา  มีแต่ยารักษาสุขภาพจิต ที่ช่วยเราผ่านพ้นช่วงเวลายากลำบากของชีวิตมาได้