ส่วนตัวตอนนี้ก็อายุ16 แล้วอ่ะ เพื่อนสนิทกับเพื่อนผมก็พอมีอยู่นะแต่ไม่รู้ว่าจะเรียกได้เต็มปากไหม เพราะเพื่อนผมชอบทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวตลอด ตั้ง รร เก่าจนถึงตอนนี้ล่ะอ่ะ ช่วงตอนประถม1-3ก็ปกติใช้ชีวิตตามประสาเด็กทั่วไปในวัยนั้นแต่พอผมขึ้นประถม4ชีวิตผมมันเริ่มเปลี่ยนไป 4-6ผมรู้สึกว่าเป็นช่วงที่แย่มากๆก็ว่าได้ คือ ในห้องจะมีเพื่อนคนนึงขออนุญาตไม่พูดถึงชื่อจะค้าบ เพื่อนคนนั้นเป็นผู้หญิงล่ะตอนที่นางเข้ามาใน รร ช่วงแรกๆก็ปกตินะอ่ะ พอไปๆมาๆนิสัย สันดานก็เริ่มออกมาให้ผมเห็น นางเริ่มด้วยล้อผมว่าชอบกัดเล็บออ ตอนนั้นผมก็พยายามไม่มีใส่ ด้วยความที่ผมนั้นตัวเล็กที่สุดในห้องเลยไม่อยากมีเรื่องกับใครอ่ะ พอประถม5 นางก็เริ่มล้อผมหนักขึ้นแกล้งผมหนักขึ้น (ในห้องผมจะพวกที่ชอบแกล้งไปทั่วแต่ก็ไม่ได้หนักกับคนที่ผมกำลังพูดถึง) ตอนนั้นผมรู้สึกว่าจะเริ่มเป็นโรคซึมเศร้า แต่ยังไม่เป็นหนักมากเหมือนปัจจุบันอ่ะ พอขึ้นประถม6 ก็เหมือนเดิมเลยอ่ะแต่รอบนี้นางเริ่มใช้งานผมแบบว่าไปหยิบของอ่ะและก็นางเริ่มขู่เพื่อนในห้องอีกคนอ่ะตัวเล็กพอๆกับผมเลย เพื่อนโดนหนักกว่าผมคือ นางไถตังไม่คืนเลยอ่ะ จนจะจบประถม6 1kอัพอ่ะ หลังจากนั้นผมก็ใช้ชีวิตแบบปกติเดิมๆทุกวันจนจบประถม6 หลังจากสอบเสร็จอะไรเสร็จแล้ว เพื่อนในห้องก็ชวนกันไปกินหมูกระทะกันซึ้งผมนั้นไม่ได้ถูกเชิญไปด้วยความที่ ผมนั้นยังเด็กเลยอยากไปด้วย เพื่อนในห้องไปกันประมาณครึ้งที่ผมจำได้อ่ะ ซึ้งคนที่ไปด้วยคือเด็กหลังห้อง(อันนี้พอรับได้) แต่อีนางนั้นก็มาด้วยอ่ะ

มากับกลุ่มของนางและมีเพื่อนผมไปด้วยที่รู้สึกสนิท(แต่ก็แค่เพื่อนธรรมดาผ่านมาแล้วก็ไป) ทำให้ผมรู้สึกว่าเป็นส่วนเกินไปเลยพวกเขามาแบบถูกเชิญผมมาแบบไม่ได้ถูกเชิญ ทำให้กินอะไรก็ไม่อร่อยเลยเอาแต่คิดมาก เสีย300ฟรีๆเลยไม่คุ้มมากตอนนั้น ต่างคนต่างแยกย้ายกัน มาต่อ ม.ต้น

พอขึ้นม.ต้น มาชีวิตรู้สึกดีขึ้นนางไม่เรียนต่อ รร เดิม ต่อ รร อื่น ซึ้งตอน ม.1-2 เป็นช่วงโควิด ทำให้ไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตเต็มที่ตอน ม.1-2 แต่ก็ได้เริ่มรู้จักกับเพื่อนใหม่มา4-5คนอ่ะ ทำให้ผมรู้สึกอยากมีกำลังใจใช้ชีวิตต่อ เริ่มสนิทกัน ถึงช่วงแรกจะมีคนไม่ชอบหน้าผมก็เถอะโดนหลอกใช้บ้าง ผมขอข้ามมา ม.3เลยนะอ่ะ ม.1-2ไม่ค่อยมีอะไร เรียนออนไลน์อ่ะ ช่วงม.3 ชีวิตผมรู้สึกได้กลับไปสู่นรกอีกครั้ง เพื่อนเริ่มทิ้งผมให้อยู่คนเดียว ช่วงเช้า รร จะมีให้เก็บขยะอ่ะและใช่ผมก็เดินเก็บคนเดียวต่างจากคนอื่นที่เดิมเป็นกลุ่ม ผมรู้แปลกแยกมากขึ้นเรื่อยๆและผมลืมบอกผมอยู่ในห้อง2 เป็นห้องที่เด็กเรียนไม่เก่ง ครูจึงไม่ค่อยได้ใส่ใจมากนักยกเว้นครูบางคน ผมก็ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ จนเทอม2 เริ่มมีการติวO-net จะทิวกันประมาณ5ครั้งต่อสัปดาห์ ช่วง1-2ผมนั้นได้ไปติวห้องประชุมไปกับเพื่อนกันเกือบหมดเหลือเพื่อนคนนึงที่ต้องเรียนในห้องปกติก่อน เขาจะสับเปลี่ยนห้องจนครบ5ครั้ง (ห้องประชุมคือคนที่เรียนเก่งๆ) ล่ะผมก็นั้งกับเพื่อนวันแรกก็ดูปกตินะอ่ะแต่พอมาวัน2 ผมเริ่มสังเกตต่างๆว่าเพื่อนคนนั้นเขารู้สึกไม่อยากนั้งกับผมเลยให้ผมไปนั้งที่อื่นตอนนั้นแบบทำไมว่ะ ไม่อยากคุยกับกุขนาดนั้นเลยออ ผมก็ทำได้แค่ทนไป พอ3-4 ไปติวห้องปกติสามารถเอาโต๊ะมาชนกันได้อ่ะ ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยได้อยู่กับเพื่อนแบบครบตี้ หลังจากสอบO-netเสร็จ ก็เรียนตามปกติ จนจะสอบปลายภาคแต่ก่อนที่ผมจะจบจะมีกิจกรรมคือพี่อำลาน้อง ตอนนั้นทุกคนได้ของจากน้องกันหมดยกเว้นผมคนเดียวในสายชั้นใข่อ่ะผมคนเดียวตอนนั้นคือ แบบดาวมากซึมหนักมากที่แบบกุจะจบเหมือนกันแล้วนะทำให้อาการโรคซึมเศร้าหนักขึ้น และก็ก่อนจบจะมี  รร อื่นมาแนะนำ รร ต่อพวก ม.4 ล่ะมี รร นึงครูถามแบบดังมากว่า อยู่ป.ไร ตัวเล็กจัง ตอนนั้นคือทุกคนขำ แต่ผมไม่ขำผมไม่ตลกเลย ตอนนั้นผมต่อยได้ต่อยแล้วนะ (ในความคิดตอนนั้น) หลังจากนั้นก็สอบปลายภาค เสร็จปัจฉิมต่อ แล้วก็จบอ่ะ ผมลืมเล่าเรื่องว่าเจออะไรบ้างช่วง1-3 ผมโดนล้อเรื่องตัวเล็กตลอด โดนเกลียด โดนดูถูก ล่ะเพื่อนผมไม่มีปลอใจผมเลยนี้หรอเพื่อน ผมก็ได้แค่ทน ตอนเรียนลูกเสือยังโดนล้ออีกแย่มากสังคม รร ตอนนั้นแบบรู้งี้เรียนต่อ รร อื่นดีกว่าตอนม.1จะได้ไม่ต้องเจ็บจาก รร นี้

จบล่ะอ่ะเรื่องเล่าของผม ตอนนี้ผมไม่ได้เรียนต่อแล้วอยากพักแล้ว ผมเจอมาเยอะเกินกว่าเด็กคนนี้จะรับได้แล้ว อยู่บ้านทำสวนดีกว่าไปเรียนอีกถึงจะเหงาก็เถอะที่ไม่ได้เจอเพื่อนแต่ก็ยังคุยกันในดิส (ปล. ใครอยากเป็นเพื่อนผมแอดเฟสหรือigมาได้เลยอ่ะ)

เพื่อนที่ผมคุยอยู่รู้สึกเริ่มทิ้งผมทุกวันๆมากขึ้น🙁