มันมีโมเม้นแบบว่า อยู่บ้าน ใส่เกงในตัวเดียว เต้นกับเพลงโปรด เปิดเบียร์กินไก่ย่าง เปิบลาบต่อหน้าเขา บ้างก็ยิ้มแบบบ้าๆ เย้ยหยันร่างที่นอนอยู่ ทั้งที่เพิ่งจะป้อนข้าว สวนปัสสาวะ เช็ดตัว เปลี่ยนผ้าอ้อม ให้กับเขา

วันไหนไม่อุ้มใส่รถเข็นออกตากแดด ก็นั่งดูทีวี เปิดมือถือดูจอกับเขา บางทีก็ยกตีนถีบเตียงระบายอารมณ์เสียเฉยๆ ตอนแรกทำใจไม่ได้เวลามองแผลและเฝือก พอมันหลุดออกไปมันก็ดูดีหน่อย

ผู้ดูแลไม่มีเวลาออกกำลังกาย อ้วนหน้าอืดพอควร  จักรยานราคาแพงที่คนนอนเตียงเคยปั่น รองเท้าวิ่งที่วางเหงา เขาเอาไปขาย เห็นแล้วหงุดหงิดสายตา คู่ชีวิตที่เคยมี หน้ามันเขาจำไม่ได้แล้ว โชคดีที่ไม่มีลูกกัน ไม่งั้นคงลำบากกว่านี้

นอกจากหมกในบ้าน ไปทำงานก็ทำไปงั้นๆ พอคนในที่ทำงานรู้ว่ามีเหยื่อเมาขับติดเตียงอยู่บ้านต้องดูแล เขาก็แยกกลุ่มไปเลย มันไปลดความฟินของพวกเขาเวลาอยากสนุก เหมือนพวกโฆษณาเบียร์ตามสื่อ แค่เขาไม่ต้องการเมา กลายเป็นโดนแบ่งข้างแบ่งฝ่ายโดดเดี่ยวขนาดนี้เลย งานราชการต้องการคนอยู่ทน และเขาก็ยังมีคุณสมบัตินั้น แม้นรายได้น้อยกว่าอีกหนุ่มในบ้านเดียวกัน

บางทีเวลาเราไปซื้อผ้าอ้อมฝากเขา เราอยากกระทืบมอบสติไอ้คนที่มันเมาขับกลับบ้าน ทิ้งคนที่เหลือดูแลร่างติดเตียงนี้  ผู้ดูแลที่ท้อใจเผย บางวันตาตาคนนี้กลับบ้านมา ถึงกับเดินหลบห้องที่เตียงบรรทุกคนอยู่ ไม่อยากโดนตอดบั่นทอนความสุข นี่ถ้าซื้อบันไดพาดหน้าต่างขึ้นลงได้ทั้งที่เมาเต็มก็คงทำไปแล้ว

มันมีครั้งนึงมันพูดว่า ทำไมไอ้คนที่ชนบุพการีของเขาถึงได้หนีไปตายคนเดียว กรูจะได้ไม่รู้สึกผิดเวลาอยากเมา กรูมีภาระ กรูมีตัวถ่วงความสุข กรูเครียดจะเป็นบ้าอยู่แล้ว

คิดไม่ได้วันนี้ ก็ลุ้นว่าจะคิดได้วันหน้าเถิด บุพการีก็เหลือคนเดียว คิดในใจร้ายๆ ว่าหมดประโยชน์คงรอวันตาย จะใส่ใจทำไม เอาน่า วันไหนขับส่งเขาไปโรงพยาบาล ช่วยทำให้เขารู้สึกดีขึ้นหน่อย เราเห็นเขากลับมาจากโรงพยาบาล หน้าเขาเหมือนจะร้อนแดงตาเปียกอยู่บ่อยๆ หลังๆ มา เห็นแทบไม่ขยับปากแล้ว วันๆ ได้พูดกับใครบ้างไหมนะ

เข้าใจล่ะว่าเงินเดือนเยอะ ทิ้งสังคมน้ำเมาไม่ได้ แต่ความโชคดีไม่ได้มีทุกวัน วันหน้าเขาไม่ติดเตียงก็อาจอ้วกแตกกับคดีเมาขับชนคน หรือไม่ก็เกมในร้านเหล้านั่นล่ะ ถ้าไม่สะกิดใจสักนิดเวลาเดินผ่านเตียงคนนอนอยู่นี้ หรือหมดแรงจะกตัญญู เราขอแค่ไม่เมาขับจะดีกว่ามั๊ย