ตามหัวข้อเลยค่ะ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะคะว่านี่คือกระทู้แรก ได้ผ่านการคิดไตร่ตรองมาพอสมควรด้วยความอึดอัด อัดอั้นตันใจ เรากับแฟนคบกันมา6ปีค่ะ (คบช่วงวัยเรียน) แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแค่ไปๆมาเฉยๆ จนเรามีแพลนที่จะลองใช้ชีวิตด้วยกันดู แต่เเฟนเราเสนอให้ตัวเราไปอยู่บ้านของเขา เราก็รู้สึกไม่ค่อยโอเครนักเพราะตัวเราเคยไปมาหาสู่บ้านเขาบ่อยในช่วงที่คบกันมาเรารู้สึกว่าสังคมที่เขาอยู่ค่อยข้างมีแต่ป้าข้างบ้าน5555 แต่เราก็คิดว่าเอาที่แฟนสะดวกดีกว่า เพราะระยะทางไปทำงานของเรากับเขาก็คือคนละทาง แต่ของเรายังไงก็ใกล้กว่าอยู่ดี ถ้าอยู่บ้านเราสำหรับแฟนคงไกลมากถึง 20 กิโลได้ เราเลยตัดสินใจมาอยู่บ้านเขาแรกๆปกติมากค่ะ แม่เขาก็พูดจาดี แต่ก็รับรู้ได้ว่าเป็นคนขี้บ่น บ่นทุกสิ่งอย่างตั้งแต่เรื่องเล็กไปยันเรื่องใหญ่ ด่าทุกอย่างตั้งแต่สัตว์/สิ่งของไปยันคน อยู่สักพักเริ่มมีปัญหาเรื่องการล็อคประตูห้องของเรากับแฟน !!!! เราถึงขั้นห้ะ !!! ห้องส่วนตัวก็ต้องล็อคปะ แต่แกก็บ่นแฟนโดยใช้คำว่า พวกจะล็อคกันทำไมอยู่กันแค่นี้จะอะไรนักหนา มีความลับอะไรกัน? !! เราอึ้งคำว่าพวกแล้ว1 อึ้งกับคำว่ามีความลับอะไรละ2 คืองงมาก แต่เราก็ยังล็อคตลอดนะคะอิอิ เราก็ทนทำหูทวนลมไป ต่อมาเรื่องกินข้าวจะพูดก่อนนะคะว่าเราไม่เคยกินข้าวบ้านเขาเลยถ้ากินก็ต้องกินเฉพาะวันนั้นมันดึก แล้วถึงจะหาทำกับข้าวกินกันเองทำเผื่อแม่เขาบ้าง แม่แฟนทำไม่เป็นค่ะ ทำได้คือหุงข้าว แกก็จะหุงของแกทุกวัน พอเราไม่กินก็บ่นทั้งๆที่เรากับแฟนบอกเสมอว่าฟุงพอกินแค่เขา กับข้าวที่ทำหรือซื้อก็อุ่นกินแค่พอกิน เพราะเรากับแฟนไม่ใช่คนกินจ้าวตรงเวลา ก็บ่นตลอดเรื่องไม่กินข้าว ว่าแฟนโง่ไม่กินข้าว บางทีเราก็ขำบางทีเราก็รำคาญ จะอะไรนักอะ เรื่องอาบน้ำอีก บงการทุกคนในบ้านว่าให้ไปอาบน้ำนั่นนี่ คือ?  เรางงขึ้นไปทุกทีทุกวัน จนมาเรื่องวันหยุดของเรากับแฟน คือวันอาทิตย์เราก็อยากตื่นสายๆ เเต่นี่เล่นมาเคาะประตูเคาะหน้าต่างบางวันเราลืมล็อคหน้าต่างก็จะเปิดแล้วตะโกนด่า ทุกครั้งที่หยุด เราหงุดหงิดจนเราเผลอพูดว่าโอ้ยจะอะไรนักหนาคนจะหลับจะนอนวันหยุดก็ให้พักให้ผ่อนบ้างเถอะ เขาก็พูดสวนมาว่า กะจะนอนตายกันทั้งวันเลยรึไงกะจะไม่ทำมาหาแดกกันหรอ คือเราต้องทำอะไรอะ ก็วันหยุด กับข้าวเราก็ซื้อมาไว้ให้เเล้วแค่อุ่นกินคงไม่ยาก แฟนเราก็ไม่พอใจแม่ตัวเองมากอยู่แล้วเขาก็เถียงเสมอแต่เขาเป็นคนหลับลึกกว่าเราต่อให้เขย่าตัวก็ไม่ตื่น แต่เราไม่ใช่ไง !!! เราหงุดหงิด้พราะเราทนมาเป็นปีที่ต้องเจออะไรแบบนี้ เราเหนื่อยใจไปหมด ไม่ว่าจะเรื่องไหนก็บ่น เรื่องผ้าที่ตาก บางทีพึ่งซักด้วยซ้ำจะให้เก็บละ จู้จี้จุกจิกทุกอย่าง ถามเราทุกเรื่อง แม่เราทำกับข้าวมาให้ก็ถามจู้จี้ว่านี่คืออะไร ทำไมถึงทำมาให้ นั่นนี่ ก็คิดเอาว่าเราถืออะไรมานั่นคือถามทุกสิ่งอย่างเวลาเพื่อนแฟนมาที ก็บ่นไล่เขากลับบ้างเราอายแทนแฟนมาก ทั้งๆที่ค่าไฟค่าน้ำแฟนเรากับเราเป็นคนช่วยกันจ่ายทุกสิ่งอย่าง รับผิดชอบทุกค่าใช้จ่าย แต่บ่นอย่างกะเป็นคนจ่ายเอง และบ้านก็ไม่เคยกวาดสักครั้ง แฟนเราถึงขั้นพูดออกมาเอง เราทำทุกสิ่งอย่างบางวันเหนื่อยเราก็ไม่ได้ทำแต่กับเอามาบ่นไม่จบไม่สิ้น ไม่เคยทำความสะอาดใดใดแม้แต่ห้องน้ำก็ไม่เคยล้าง เรากับแฟนล้างตลอดทั้งๆที่เรากับแฟนแทบไม่ได้ใช้ห้องน้ำนั้น ฉี่ไว้ก็ไม่กด เราสุดจะทนมาก เราอยากรู้ว่าแม่เเฟนเราป่วยรึเปล่า เพราะแฟนเราก็ไม่ไหว แต่จะให้ทิ้งเราก็ทำไม่ได้ เราเลือกที่จะตัดสินใจกลับไปอยู่บ้าน แต่แฟนบอกจะย้านไปด้วย เเม่เขาก็ไม่ยอม ทำเหมือนแฟนอายุ2ขวบ ทุกวันนี้การตัดสินใจอะไรของแฟนเขาจะขัดทุกอย่าง แม้กระทั่งงานของแฟน เรายังไม่รู้เลยว่าทนมาได้ไงถึง1ปี5เดือน มีแต่เรื่อง toxic ทั้งเรื่องนั่นนี่ แม้กระทั่งบัตรประชาชนทำหายเองกลับมาโทษมาว่าเราที่จัดเก็บของจัดเก็บบ้านให้เป็นระเบียบ? เรางงใจกับคนคนนี้มากสุดจะทน เราตัดสินใจว่า อีก1อาทิตย์เราจะย้ายกลับบ้าน เขาจะยอมหรือไม่ยอมก็เรื่องของเขา เพราะเขาไม่ใช่แม่เราและเรากะไม่ใช่ลูกเขา ส่วนแฟนเรา เราก็คงสุดแล้วแต่ แต่ที่คุยกันไว้เขาจะไปด้วย จะกลับไปหาแค่วันอาทิตย์1วันไม่นอนค้าง ซื้อกับข้าวกลับไปให้ทุกวัน ข้าวสารทุกเดือน นอกนั้นสุดแล้วแต่ที่เขาจะทำเลย เราตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหม เรามีความอดทนน้อยไปรึเปล่า.....