ตามหัวข้อเลยค่ะ ต้องบอกก่อนนะคะว่าเรากับสามีห่างกัน 21 ปี ตอนแรกเราก็คิดว่าคงไม่เป็นอุปสรรคอะไรหรอกจนกระทั่งมีลูกเขาให้เราออกมาเลี้ยงลูกเป็นแม่บ้านเต็มตัวเราก็โอเคนะเพราะอยากเลี้ยงเองด้วยตอนแรกเราก็ไม่อะไรจนมาถึงลูกคนที่สองเราเริ่มมาคิดว่าเขาควรให้เงินเดือนเราไว้ใช่จ่ายทุกเดือนนี่น่าแต่เราก็ไม่เคยพูดจนเราเริ่มขอให้เขาซื้อเสื้อผ้าให้ เขาก็ทำเมินใส่ทุกครั้งจนเราต้องขอเงินพ่อแม่ใช้จ่ายแล้วมีบางที่เราต้องแอบหยิบเงินเขา เราพูดเรื่องนี้ไม่ได้เหมือนเขาคิดว่าเขาหาเงินเข้าเลี้ยงลูกเลี้ยงเมียก็พอทำไมต้องให้เธอด้วย แล้วเวลาเราป่วยบาดเจ็บเขาก็ให้เรามารักษาตัวที่บ้าน โอเค แหละไม่หนักเราไม่ไปจนมาล่าสุดเราโดนเหล็กเกี่ยวจนเนื้อเปิดเขาก็ยังนิ่งแล้วบอกเราว่าให้ไปทำแผลอยู่บ้านเราก็เริ่มโวยวายเหล็กก็เป็นสนิมจะให้ฉันเป็นบาดพะยักตายหรอเขาก็ชักสีหน้าใส่แล้วพาเราไปโรงบาลแบบไม่เต็มใจ เราโคตรเสียความรู้สึกมันไม่ใช่ครั้งแรกตอนแรกก็ทันอยู่หลังๆเนี่ยชักเยอะ เราเงินก็พูดไม่ได้ยิ่งเรื่องออกจากบ้านเนี่ยไม่ต้องพูดเลยไม่จำเป็นก็ไม่ต้องไปถ้าอยากไปเอาลูกไปด้วย เราก็ เอ้า ทำไมเป็นแบบนี้บ้างครั้งพูดด้วยก็ทำหูทวนลมไม่ก็พูดประชดใส่ หนักสุดคือ เราออกไปเฝ้าปู่ที่โรงบาลกลับช้า เขาไลน์มาบอกแล้วแหละแต่เราก็บอกแล้วว่า ยังไม่เสร็จให้ดูลูกให้ก่อน กลับบ้านมาไม่พูดด้วยทำตัวเราไร้ตัวตนไปเลย เรามานั่งคิดเราผิดมากไปหรอ ธุระของเขาก็คือทำอยู่ทุกวันเราก็เคยไปดู ฝากเงินที่ธนาคารก็ทำทุกวันเอาลูกไปด้วยแค่ขาดเราวันเดียว แบบโคตรผิดมากเลยหรอเรา มันเหนื่อยนะ เราก็แค่ต้องการเงินมาเก็บมารักษาตัวเองเนื่องจากตอนนี้ก็ป่วยเป็นไทรอยด์เป็นพิษ เราขอถามคุณได้ไหมค่ะ ว่าเราควรขอเลิกแบบไหนให้เจ็บน้อยที่สุด แล้วสมควรเลิกกับคนแบบนี้ไหม เงินทุกบาทของเขาไม่เคยคิดจะให้เราแต่กับเอาไปซื้อพวกเสื้อผ้าตัวเองเราก็ต้องรอชุดที่เขาไม่ได้ใส่เอามาใส่เอง ชั้นในเราขาดจนไม่รู้จะเอาอะไรขาดแล้วยังไม่สนใจ เฮ้อ ตอนนี้เรารองานหางานทำค่ะ ความรู้สึก็เราตอนนี้นะเหมือนเขาแค่ต้องการเอาเรามาเลี้ยงลูกแค่นั้นเลย เรื่องนอกใจอันนี้เราไม่รู้เพราะเขาทำงานกลางคืนเราก็มีหน้าที่เลี้ยงลูก เหนื่อยค่ะเหนื่อยมาก กับการทนอยู่โดยไม่มีอะไรเลยเงินเก็นก็ไม่มี ละเลยความรู้สึกเราสุดๆ ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ
ขอหย่าเพราะสามีไม่ใส่ใจ