บางครั้งเรารู้สึกหนักใจ รู้สึกเฉยๆ รู้สึกไม่อยากไปไหนด้วยในบางครั้ง
เรื่องมีอยู่ว่า แฟนมีนิสัยเด็กสำหรับเรา แต่ชอบบอกว่าพี่โตแล้ว แต่พฤติดรมเด็กที่ว่าในที่นี้ ตัวอย่างเช่น
เวลาป่วยโครตงี่เงาเลย โทรหาเราร้องไห้ ทำไมเค้าต้องไปทำงาน ทั่งที่ควรจะโทรไปลางานให้ไว เพราะแฟนทำงานเป็นผลัด มันกระทบคนอื่น นางรู้ตัวว่าไม่สบายแต่แรกแล้ว แต่ไม่ยอมโทรไปลา กลัวแต่พิกุลจะล่วงออกจากปาก ในใจเราคือ โทรหาไม่ว่าไรเลย แต่อยากเขาแก้ปัญหาตัวเองก่อน ไม่ใช้โทรมาร้องไห้แบบนี้ เหมือนเด็กไม่อยากไปรร. เกือบลืมก่อนหน้านั้นแฟนเริ่มมีอาการป่วยโทรมาจ้าาาา เราไม่ได้รับ (ไม่ได้เปิดเสียง) เพราะโทรมาตี3 แบบหลายสาย มาก พอตอนเย็นเรามีเจอกันเลยถามต่อหน้า ว่าโทรมาทำไม แฟนบอกว่า จะโทรไปบอกว่า เค้ารู้สึกว่ามีไข้นิดหน่อย อยากให้ตัวมานอนด้วย แค่นั้น (เราคือแบบว่า เอิ่มมมมม) ประเด็นคือ เราก็ต้องทำงานเช้าอ่า มันไม่ใช่เรื่องด่วนที่แบบไข้ขึ้น หายใจไม่ออก วิ่งเข้าห้องน้ำ จะเป็นลมอ่ะ 

เรื่อง2 เราเบื่อมากกับความพยายามอยากเป็นผู้ใหญ่ อยากเป็นผู้นำ แต่ทุกปัญหา เราแก้ทุกอย่าง 
ตัวอย่างเช่น แฟนบอกเธอเราไปเที่ยวอยุธยากันไหมตัวพาเข้าไปหน่อย เราไปกันนะนะๆๆ ประเด็นจะตอนนั้น วันนั้น 
พอเราถามกลับว่า ตัวออกเงินค่าน้ำมันใช่ไหม แฟนตอบว่า ไม่มีเงินอ่า (ไม่มีงบจะพูดทำไม) พอเราบอกว่าเราก็ไม่มี ก็ทำเป๋นนอยๆ (เอ้างงดิ เราผิดไรว่ะ )
ตัสอย่างต่อมา อยากซื้อนั้น อยากได้นี้ แต่ไม่เคยคิดวางแผน จะซื้ออย่างเดียว สุดท้ายเงินก็ขัดมือ เราต้องมานั่งแก้ปัญหาให้อีก
ตัวอย่างต่อมามา คือ ความอยากพูดมีหลักการ มีเหตุผลมีจิตวิทยา เหมือนเรา แต่ทำไม่เป็น เอาไปใช้ผิดๆ แล้วก็เชื่อมั่นว่าที่ตัวเองพูดมั่นถูก ทะนงตนจนเห็นความอีโก้สูง (และพูดอะไรมากไม่ได้ด้วยนะ จะสวนกลับมาตลอด เธอต้องฟังฉันบ้าง อย่างเถียงเรื่องนี้ 

มีอีกเยอะ ค่อยว่ากันใหม่
เรารู้สึกเหนื่อยมากอ่า ทำไงดี