คือหนูอายุ17จะเข้า18ปีแล้วรู้สึกตัวเองไม่ค่อยรู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจกับอะไรหลายๆอย่างค่ะ ทั้งที่ปกติจะเป็นคนที่มุ่งมั่นกับงานมีไฟมากกว่านี้ค่ะเมื่อตอนต้นปี
หนเป็นคนที่ค่อนข้างซีเรียสกับการเรียนมากค่ะโดยปกติ จะต้องทำให้ได้ หรือว่าต้องดีที่สุดในแบบของเราค่ะ งานก็จะทำให้เสร็จหาเวลาอ่านหนังสือ มีความคิดสร้างสรรค์ หนูเป็นอย่างนั้นในตอนต้นปีค่ะ แล้วอยู่ดีๆก็รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปค่ะ เริ่มหมดไฟแปลกๆ ไม่อยากทำอะไรอยากจะนั่งโง่ๆไปวันๆอยากนอนมากขึ้น จากที่เคยขยันก็ลดลงมากค่ะ ทำงานการบ้านก็ช้าลงเรื่อยๆ รู้สึกว่าจัดตารางเวลาอะไรก็น้อยลง มั่วไม่ทันบ้าง แต่งานส่งครบตลอดนะคะแต่แค่ทำเสร็จอาจจะหนึ่งวันก่อนส่งงี้ค่ะ อ่านหนังสือก็ยิ่งแล้วใหญ่ค่ะถ้าไฟไม่รนก็ไม่ทำค่ะ แต่จุดสำคัญคือปกติหนูจะซีเรียสกับการสอบค่ะแต่ครั้งนี้หนูทำได้บางไม่ได้บาง เรียนไม่ทันเพื่อนในห้องบ้างแต่หนูก็ยังรู้สึกโอเคนะคะแบบว่าถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ อย่าฝืนความรู้สึกกับตัวไปเลย เพราะชีวิตไม่อยากให้มันทรมานมากไปค่ะกับความเครียดค่ะ รู้สึกปล่อยวางกับความรู้สึกแย่ๆหรือความผิดหวังมากขึ้น มันปกติมั้ยคะพี่ๆน้องๆทั้งหลายมาแชร์กันได้นะคะ
อยากฟังเรื่องราวกับความคิดของทุกคนค่ะ ติหรือว่าแนะนำได้นะคะ
พออายุมากขึ้น ทำไมรู้สึกมุ่งมั่นกับงานน้อยลง หรือหมดไฟกันนะ
หนเป็นคนที่ค่อนข้างซีเรียสกับการเรียนมากค่ะโดยปกติ จะต้องทำให้ได้ หรือว่าต้องดีที่สุดในแบบของเราค่ะ งานก็จะทำให้เสร็จหาเวลาอ่านหนังสือ มีความคิดสร้างสรรค์ หนูเป็นอย่างนั้นในตอนต้นปีค่ะ แล้วอยู่ดีๆก็รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปค่ะ เริ่มหมดไฟแปลกๆ ไม่อยากทำอะไรอยากจะนั่งโง่ๆไปวันๆอยากนอนมากขึ้น จากที่เคยขยันก็ลดลงมากค่ะ ทำงานการบ้านก็ช้าลงเรื่อยๆ รู้สึกว่าจัดตารางเวลาอะไรก็น้อยลง มั่วไม่ทันบ้าง แต่งานส่งครบตลอดนะคะแต่แค่ทำเสร็จอาจจะหนึ่งวันก่อนส่งงี้ค่ะ อ่านหนังสือก็ยิ่งแล้วใหญ่ค่ะถ้าไฟไม่รนก็ไม่ทำค่ะ แต่จุดสำคัญคือปกติหนูจะซีเรียสกับการสอบค่ะแต่ครั้งนี้หนูทำได้บางไม่ได้บาง เรียนไม่ทันเพื่อนในห้องบ้างแต่หนูก็ยังรู้สึกโอเคนะคะแบบว่าถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ อย่าฝืนความรู้สึกกับตัวไปเลย เพราะชีวิตไม่อยากให้มันทรมานมากไปค่ะกับความเครียดค่ะ รู้สึกปล่อยวางกับความรู้สึกแย่ๆหรือความผิดหวังมากขึ้น มันปกติมั้ยคะพี่ๆน้องๆทั้งหลายมาแชร์กันได้นะคะ
อยากฟังเรื่องราวกับความคิดของทุกคนค่ะ ติหรือว่าแนะนำได้นะคะ