คือต้องบอกก่อนว่าเรายังอยู่ภายใต้การดูแลของผปค.นะคะ แต่ไม่ได้เด็กขนาดนั้น ชีวิตประจำวันมีแต่เรียน เรียน และ เรียน วันจันทร์เรียนพิเศษซ้อมวงดนตรี วันอังคารติวหนังสือ วันพุทธเรียนบัลเลต์ วันพฤหัสติว วันศุกร์ฟรีไทม์(หลังเลิกเรียน) วันเสาร์เรียนตั้งแต่8:30-20:00 (เรียนหลายวิชา) ส่วนวันอาทิตย์เรียน12:00-6:30 บวกเวลาเดินทางก็อีกครึ่งชม.กว่าจะถึงบ้าน ไม่รู้ว่านี่หนักหรือเบาในมุมมองคนอื่นแต่สำหรับเรามันหนักมาก แทบจะไม่มีเวลาให้ไปคิดเรื่องอื่นนอกจากเรียนเพราะกลับมาถึงบ้านก็ต้องติวสอบ ทำการบ้าน ซ้อม.. ต่างๆนาๆเลย
เท่าที่จำได้ ความรู้สึกที่เริ่มดิ่งก็เริ่มตั้งแต่เมษาปีที่แล้ว เริ่มอ่อนไหวกว่าเดิม ไม่มีสมาธิ ใช้ชีวิตแบบไร้เป้าหมาย (จริงๆอาจจะนานกว่านั้น) อย่างที่บอกว่ายังอยู่ภายใต้การดูแลของผปค. นั่นแหละค่ะ จะขออะไรก็ยุ่งยากเสมอ เรื่องที่กลุ้มใจอยู่ทุกวันก็การเรียนและอนาคตค่ะ เราเกลียดบัลเลต์มากๆ เกลียดแบบเวลาต้องจัดกระเป๋าจะท้อตลอดเวลา แล้วเวลาต้องเต้นก็แทบอยากร้องไห้ เพราะไม่มีแรงทำอะไร มันดิ่งไปหมด สำหรับบางคนก็อาจจะคิดว่า เรียนๆไปเดี๋ยวก็จบ เหมือนแม่เรา แต่ไม่ใช่เลยค่ะ ยิ่งเกรดสูงมันก็ยิ่งมีความกดดัน สิ่งที่ทำให้เราเกลียดมากกว่าเดิมคือการที่เราขอคุณแม่เลิกตอนเกรด5 ตอนที่อยู่เกรด3 คุณแม่สัญญาว่าจะให้เลิก แล้วพอมาเกรด5 แม่ก็บอกเราว่าใครบอก เรียนให้จบเกรด8 แล้วเราทะเลาะกันบ่อยมากเรืาองนี้ พอที่นี้เราเลยขอจบเกรด8แล้วเลิกเลย (มันจะมีต่อแบบadvance) พอมาถึงตอนนี้เกรด8 เราบอกคุณแม่ว่าจะได้เลิกแล้วใช่มั้ย เขาก็บอก โกหก เรียนไปมันจะอะไร ให้ทำต่อไปเรื่อยๆ แล้วก็ยังทะเลาะมาถึงปัจจุบันนี้ค่ะ
ขอบอาการเราก่อนนะคะ ณ ตอนนี้:
- ดิ่ง
- มีความคิดอยากตาย คือหลังๆมานี้คิดบ่อยมากกว่าเดิม
- เสียสมาธิง่าย
-สิ่งที่เคยชอบ ตอนนี้ก็ไม่ทีแรงจะทำต่อ
- เวลาอยากหาสิ่งใหม่ๆมาทำให้หายเครียดก็ไม่ช่วยอะไรเลย
- ตัดสินใจอะไรยากกว่าเดิม
เวลาเบื่อเราก็นั่งเล่นโทรศัพท์ปกติ แต่พักหลังก็เริ่มห่าง นั่งเฉยๆคิดอะไรเรื่อยเปื่อยบนโซฟา มองไปมองมา desperate สุดๆ
เวลามีคนตั้งใจจะด่าเรา เรารู้สึกเหมือนคนหน้าด้านไปแล้ว ไม่ได้อยากโทษพ่อแม่นะคะ แต่เขาพูดทำให้เราเจ็บจนเราชินมากแล้วค่ะ เวลามองหน้าตอนโดนด่าก็ตะคอกว่าอย่ามอง แต่พอไม่สนใจก็จะด่าว่าจิตใจหยาบกระด้าง ตกนรกเถียงพ่อแม่ บลาๆ เราฟังจนจำขึ้นใจแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าแบบนี้ถือว่าอาการหนักมั้ย แต่เรื่องบัลเลต์เราคิดตั้งแต่ปีที่แล้วว่า ถ้าแม่จะให้ต่อAdvance จริงๆ เราคงขอไม่อยู่ดีกว่า เพราะมันคือนรกสำหรับเราเลยค่ะ
จริงๆมีมากกว่านี้ แต่มันอึดอัดจนบรรยายออกมาไม่ได้ เราอยากทำร้ายตัวเองแต่ก็รู้ว่าไม่ดี ถ้ามีคนมาเห็นก็จะหาว่าโรคจิตเหมือนแม่เรา เดี๋ยวก็โดนวิพากย์วิจารณ์อีก 555555 แค่ตอนพิมพ์อยู่ตอนนี้ก็ไม่อยากตื่นมาพิมพ์แล้วค่ะ
อาการแบบนี้ควรรักษายังไงคะ รุนแรงขนาดไหน
เท่าที่จำได้ ความรู้สึกที่เริ่มดิ่งก็เริ่มตั้งแต่เมษาปีที่แล้ว เริ่มอ่อนไหวกว่าเดิม ไม่มีสมาธิ ใช้ชีวิตแบบไร้เป้าหมาย (จริงๆอาจจะนานกว่านั้น) อย่างที่บอกว่ายังอยู่ภายใต้การดูแลของผปค. นั่นแหละค่ะ จะขออะไรก็ยุ่งยากเสมอ เรื่องที่กลุ้มใจอยู่ทุกวันก็การเรียนและอนาคตค่ะ เราเกลียดบัลเลต์มากๆ เกลียดแบบเวลาต้องจัดกระเป๋าจะท้อตลอดเวลา แล้วเวลาต้องเต้นก็แทบอยากร้องไห้ เพราะไม่มีแรงทำอะไร มันดิ่งไปหมด สำหรับบางคนก็อาจจะคิดว่า เรียนๆไปเดี๋ยวก็จบ เหมือนแม่เรา แต่ไม่ใช่เลยค่ะ ยิ่งเกรดสูงมันก็ยิ่งมีความกดดัน สิ่งที่ทำให้เราเกลียดมากกว่าเดิมคือการที่เราขอคุณแม่เลิกตอนเกรด5 ตอนที่อยู่เกรด3 คุณแม่สัญญาว่าจะให้เลิก แล้วพอมาเกรด5 แม่ก็บอกเราว่าใครบอก เรียนให้จบเกรด8 แล้วเราทะเลาะกันบ่อยมากเรืาองนี้ พอที่นี้เราเลยขอจบเกรด8แล้วเลิกเลย (มันจะมีต่อแบบadvance) พอมาถึงตอนนี้เกรด8 เราบอกคุณแม่ว่าจะได้เลิกแล้วใช่มั้ย เขาก็บอก โกหก เรียนไปมันจะอะไร ให้ทำต่อไปเรื่อยๆ แล้วก็ยังทะเลาะมาถึงปัจจุบันนี้ค่ะ
ขอบอาการเราก่อนนะคะ ณ ตอนนี้:
- ดิ่ง
- มีความคิดอยากตาย คือหลังๆมานี้คิดบ่อยมากกว่าเดิม
- เสียสมาธิง่าย
-สิ่งที่เคยชอบ ตอนนี้ก็ไม่ทีแรงจะทำต่อ
- เวลาอยากหาสิ่งใหม่ๆมาทำให้หายเครียดก็ไม่ช่วยอะไรเลย
- ตัดสินใจอะไรยากกว่าเดิม
เวลาเบื่อเราก็นั่งเล่นโทรศัพท์ปกติ แต่พักหลังก็เริ่มห่าง นั่งเฉยๆคิดอะไรเรื่อยเปื่อยบนโซฟา มองไปมองมา desperate สุดๆ
เวลามีคนตั้งใจจะด่าเรา เรารู้สึกเหมือนคนหน้าด้านไปแล้ว ไม่ได้อยากโทษพ่อแม่นะคะ แต่เขาพูดทำให้เราเจ็บจนเราชินมากแล้วค่ะ เวลามองหน้าตอนโดนด่าก็ตะคอกว่าอย่ามอง แต่พอไม่สนใจก็จะด่าว่าจิตใจหยาบกระด้าง ตกนรกเถียงพ่อแม่ บลาๆ เราฟังจนจำขึ้นใจแล้วค่ะ ไม่รู้ว่าแบบนี้ถือว่าอาการหนักมั้ย แต่เรื่องบัลเลต์เราคิดตั้งแต่ปีที่แล้วว่า ถ้าแม่จะให้ต่อAdvance จริงๆ เราคงขอไม่อยู่ดีกว่า เพราะมันคือนรกสำหรับเราเลยค่ะ
จริงๆมีมากกว่านี้ แต่มันอึดอัดจนบรรยายออกมาไม่ได้ เราอยากทำร้ายตัวเองแต่ก็รู้ว่าไม่ดี ถ้ามีคนมาเห็นก็จะหาว่าโรคจิตเหมือนแม่เรา เดี๋ยวก็โดนวิพากย์วิจารณ์อีก 555555 แค่ตอนพิมพ์อยู่ตอนนี้ก็ไม่อยากตื่นมาพิมพ์แล้วค่ะ