สวัสดีค่ะ นี่คือการตั้งกระทู้แรกของเราหากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะคะ

เหตุการณ์เนื่องมาจากตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยมีแฟนเลย คนคุยก็มีแค่คนสองคนในชีวิตแต่สุดท้ายก็ไม่ได้คบกันแยกทางกันด้วยดี ที่ผ่านมาเราก็อยู่ได้ด้วยตัวคนเดียวไม่ได้มีความรู้สึกโหยหาหรืออยากจะมีคนรักขนาดนั้น อาจจะเพราะมีเพื่อนที่ดีและงานที่ทำไม่มีเวลาให้มานั่งนึกถึงเรื่องแบบนี้ จนมีวันหนึ่งมีคนเข้ามา เพื่อนเขาก็มาสะกิดบอกว่าเออคนนี้มันแอบชอบ ตอนเรารู้เราก็ไม่ได้อะไรจนเขาเริ่มเข้ามาทักทำความรู้จัก เราไม่ได้ปิดกั้นตัวเองชนิดที่ว่าจะไม่เอาใครเลย เราก็ได้รู้จักเขามาเรื่อยๆ เขาเป็นคนดีคนหนึ่งชนิดที่ว่าโดดเด่นออกมาจากใครหลายคน หน้าตาก็ไม่ได้แย่จัดว่าดีด้วยซ้ำ เราก็คุยเล่นกันตลอดมาแบบเพื่อนไม่ได้มีสถานะเป็นคนคุยหรือคนที่เขาจีบกันใดๆทั้งสิ้น  จนพักหลังมานี้เหมือนเขามีท่าทีจะสารภาพความรู้สึกตลอดทุกครั้งที่คุย(แอบอึดอัดนิดหน่อย) แต่พอเรามาตกตะกอนแล้วตั้งแต่วันแรกที่ได้ทำความรู้จักเราพยายามเปิดใจมาโดยตลอดช่วงแรกๆก็เหมือนจะมีความรู้สึกดีๆก่อตัวขึ้นแต่ก็แค่ช่วงแรก เหมือนพยายามที่จะรักแล้วแต่สุดท้าย ทำไม เขาถึงไม่สามารถอยู่ในเศษเสี้ยวหัวใจของเราได้เลย เขาไม่เคยทำนิสัยแย่ๆใส่เราออกจะเทคแคร์ดีด้วย แต่เรากลับไม่มีความรู้สึกเสน่หาแต่อย่างใดเลย รู้สึกก็แต่ว่าชื่นชมในตัวคนๆนี้ว่าช่างเป็นคนที่ดีทั้งกับครอบครัวและเพื่อนร่วมงาน เรานั่งไล่เรียงเหตุการณ์ว่าทำไมนะทำไม ทำไมถึงไม่สามารถรักคนดีๆแบบนี้ได้ แต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ปวดหัวมากหรือเราตายด้านไปแล้ว และในท้ายที่สุดหากเขาสารภาพกับเรามาเราควรจะบอกเขาว่ายังไงดีคะ