มีใครเคยตกอยู่ในสภาวะนี้มั้ย ??
หลายๆคนบอกว่าครอบครัวคือเซฟโซน แต่สำหรับเรา เราว่าไม่นะ.. ?ทำไมน่ะหรอ?
..จุดเริ่มต้นคือหลังจาก แม่เราเสีย ชีวิตเราเปลี่ยน เราอยู่กับพ่อ และป้า เราเรียนอยู่ชั้น ปวช.2 ตั้งแต่แม่เสียไปเราเปลี่ยนไปมาก เที่ยว เล่น ติดเพื่อน ไม่ค่อยเข้าบ้าน (มีเหตุผลนะ ว่าทำไมไม่อยากเข้า เพราะ กลับบ้านแล้ว อยู่ตัวคนเดียว ป้า ก็อยู่มุมป้า พ่อก็อยู่มุมพ่อ วันๆแทบจะไม่มีใครคุยด้วยซึ่งเมื่อก่อน จะมีแค่แม่ที่คอยถามคอยคุย พอไม่มีแม่ความรู้สึกไม่มีใครเลย เลยไม่อยากอยู่บ้าน) จนมีคนคิดว่าเราเป็นเด็กมีปัญหา แต่ก็นะเราไม่เคยสนใจถึงอย่างไรเราจะเที่ยว จะเกเร แต่เราเรียนจนจบ ปวช.3 พอเข้า ปวส. เราเริ่มมีแฟนจริงจัง ทีนี้เราก็ ยุแต่ หอ แฟน บ้านกลับบ้างไม่กลับบ้าง บางทีมีปัญหาหนีออกจากบ้านก็มี ไปอยู กทม เป็นเดือนๆ ตอนนั้นเหมือนคน ขาดความอบอุ่นพูดง่ายๆ ก็ขาดจริงๆแหละ เพราะตั้งแต่แม่ตาย ก็ไม่เคยได้รับความอบอุ่นเลยจริงๆ ละเราก็เที่ยว กิน เรียนๆ ใช้ชีวิต คชจ. มีแฟน ออกให้บ้าง พ่อให้ด้วย จน จบ ปวส. และโดนบังคับให้ กู้เรียนน ตั้งแต่ แม่ตาย ด้วยเหตุผลว่า พ่อไม่มีเงิน เพราะพ่อหาคนเดียวไม่พอ ก็เข้าใจเค้า แหละ พอเรียนจบ ก็ ขอ มา กทม . มาอยู่ได้ไม่ถึงเทอม ค้นพบว่า มันไม่ใช่ตัวเราและ มันเหนื่อยเกินไป ท้อมากๆ เลยกลับไปเรียน ป.ตรีที่บ้าน แต่ก็เรียนไม่จบ นะ เนื่องจาก พ่อตกงานเลยลาออก มาทำงานเลย หนีไป ทำงาน ตจว โดยไม่บอกใคร เพราะ วังไงบอกไปก็มีแต่คนรอซ้ำเติม อืม พอได้ออกมา เจอคนรู้จักพี่ที่สนิทมีคนช่วยเหลือ อุปการะ มันก็ทำให้ใจเราฟูขึ้น เป็นความโชคดี ที่ เรามีเพื่อนๆพี่ๆคนดีดีอยู่รอบๆตัว เลยได้อาศัยใบบุญพวกเขาในยามลำบากอยู่ๆไป ย้ายไปนั่นไปนี่จนสุดท้าย คิดถึงบ้านกลับไปหาพ่อ แน่นอน ที่จะโดนด่าและซ้ำเติม ทุกครั้งที่ก้าวกลับไปเหยียบบ้าน เราไม่เคยได้รับความรักความอบอุ่น เลยซักครั้ง มิหนพซ้ำโดนตอกย้ำ มากกว่า มาอยู่บ้านหางานทำที่บ้าน ได้ซักพัก เงินไม่พอใช้ หาเรื่องมายุกับป้า ที่ปทุม อีกละ สุดท้ายก็มายุจนได้พอมาถึงเราก็รีบหางาน หาเงินได้ 2 ปี มีแฟนใหม่ จนได้แต่ง ละยุบ้านแฟนได้2 ปีทีลูก 2 คน อยากกลับไปหาพ่อเลยกลับ และ สิ่งที่เจอก็เหมือนเดิม เลวร้ายกว่าเดิม มีเหตุการณ์ทะเลาะหนัก พ่อไม่เคยปกป้องเรา เลยตัดสินใจไปเช่าบ้านยุข้างนอก จิตใจตอนนั้น ช้ำมากถึงมากที่สุด พาลูกๆและสามี มาลำบาก สุดๆ อยู่ได้ซักพัก ครอบครัวสามีเรียกให้ไป ทำงาน ตั้งแต่นั้นมาปฏิญานกับตัวเองเลย ถ้าไม่จำเป็นก็จะไมากลับไปที่นั่นอีก.... ล่าสุด เทศกาลปีใหม่ พี่ๆคนอื่นกลับ ไปหาพ่อ มีแค่ครอบคนัวเราที่ไม่กลับ และไม่อยากกลับ จริงๆ เหตุผลที่ไม่กลับคือ นั่นแหละ ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน และไม่เคยมีความสุขจริงๆ
ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน?
หลายๆคนบอกว่าครอบครัวคือเซฟโซน แต่สำหรับเรา เราว่าไม่นะ.. ?ทำไมน่ะหรอ?
..จุดเริ่มต้นคือหลังจาก แม่เราเสีย ชีวิตเราเปลี่ยน เราอยู่กับพ่อ และป้า เราเรียนอยู่ชั้น ปวช.2 ตั้งแต่แม่เสียไปเราเปลี่ยนไปมาก เที่ยว เล่น ติดเพื่อน ไม่ค่อยเข้าบ้าน (มีเหตุผลนะ ว่าทำไมไม่อยากเข้า เพราะ กลับบ้านแล้ว อยู่ตัวคนเดียว ป้า ก็อยู่มุมป้า พ่อก็อยู่มุมพ่อ วันๆแทบจะไม่มีใครคุยด้วยซึ่งเมื่อก่อน จะมีแค่แม่ที่คอยถามคอยคุย พอไม่มีแม่ความรู้สึกไม่มีใครเลย เลยไม่อยากอยู่บ้าน) จนมีคนคิดว่าเราเป็นเด็กมีปัญหา แต่ก็นะเราไม่เคยสนใจถึงอย่างไรเราจะเที่ยว จะเกเร แต่เราเรียนจนจบ ปวช.3 พอเข้า ปวส. เราเริ่มมีแฟนจริงจัง ทีนี้เราก็ ยุแต่ หอ แฟน บ้านกลับบ้างไม่กลับบ้าง บางทีมีปัญหาหนีออกจากบ้านก็มี ไปอยู กทม เป็นเดือนๆ ตอนนั้นเหมือนคน ขาดความอบอุ่นพูดง่ายๆ ก็ขาดจริงๆแหละ เพราะตั้งแต่แม่ตาย ก็ไม่เคยได้รับความอบอุ่นเลยจริงๆ ละเราก็เที่ยว กิน เรียนๆ ใช้ชีวิต คชจ. มีแฟน ออกให้บ้าง พ่อให้ด้วย จน จบ ปวส. และโดนบังคับให้ กู้เรียนน ตั้งแต่ แม่ตาย ด้วยเหตุผลว่า พ่อไม่มีเงิน เพราะพ่อหาคนเดียวไม่พอ ก็เข้าใจเค้า แหละ พอเรียนจบ ก็ ขอ มา กทม . มาอยู่ได้ไม่ถึงเทอม ค้นพบว่า มันไม่ใช่ตัวเราและ มันเหนื่อยเกินไป ท้อมากๆ เลยกลับไปเรียน ป.ตรีที่บ้าน แต่ก็เรียนไม่จบ นะ เนื่องจาก พ่อตกงานเลยลาออก มาทำงานเลย หนีไป ทำงาน ตจว โดยไม่บอกใคร เพราะ วังไงบอกไปก็มีแต่คนรอซ้ำเติม อืม พอได้ออกมา เจอคนรู้จักพี่ที่สนิทมีคนช่วยเหลือ อุปการะ มันก็ทำให้ใจเราฟูขึ้น เป็นความโชคดี ที่ เรามีเพื่อนๆพี่ๆคนดีดีอยู่รอบๆตัว เลยได้อาศัยใบบุญพวกเขาในยามลำบากอยู่ๆไป ย้ายไปนั่นไปนี่จนสุดท้าย คิดถึงบ้านกลับไปหาพ่อ แน่นอน ที่จะโดนด่าและซ้ำเติม ทุกครั้งที่ก้าวกลับไปเหยียบบ้าน เราไม่เคยได้รับความรักความอบอุ่น เลยซักครั้ง มิหนพซ้ำโดนตอกย้ำ มากกว่า มาอยู่บ้านหางานทำที่บ้าน ได้ซักพัก เงินไม่พอใช้ หาเรื่องมายุกับป้า ที่ปทุม อีกละ สุดท้ายก็มายุจนได้พอมาถึงเราก็รีบหางาน หาเงินได้ 2 ปี มีแฟนใหม่ จนได้แต่ง ละยุบ้านแฟนได้2 ปีทีลูก 2 คน อยากกลับไปหาพ่อเลยกลับ และ สิ่งที่เจอก็เหมือนเดิม เลวร้ายกว่าเดิม มีเหตุการณ์ทะเลาะหนัก พ่อไม่เคยปกป้องเรา เลยตัดสินใจไปเช่าบ้านยุข้างนอก จิตใจตอนนั้น ช้ำมากถึงมากที่สุด พาลูกๆและสามี มาลำบาก สุดๆ อยู่ได้ซักพัก ครอบครัวสามีเรียกให้ไป ทำงาน ตั้งแต่นั้นมาปฏิญานกับตัวเองเลย ถ้าไม่จำเป็นก็จะไมากลับไปที่นั่นอีก.... ล่าสุด เทศกาลปีใหม่ พี่ๆคนอื่นกลับ ไปหาพ่อ มีแค่ครอบคนัวเราที่ไม่กลับ และไม่อยากกลับ จริงๆ เหตุผลที่ไม่กลับคือ นั่นแหละ ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน และไม่เคยมีความสุขจริงๆ