สวัสดี เราชื่อคิงส์นะ เราเป็นคนที่ดูเหมือนไม่มีความรู้สึก ทำอะไรก็จะเก็บใว้ในใจ แล้วเป็นคนที่พูดแดกดันแต่จิงๆเราก็รู้สึกผิดที่ต้องพูดแบบนั้นเราพยายามที่จะทำตัวให้ดีขึ้น แต่สุดท้ายเราก็พลาดอยู่ดี มาถึงวันนี้วันที่31 ธันวา 2566 ปีใหม่ของทุกปีแต่ปีนี้เราต้องมานั่งยุคนเดียว มันโครตไม่ชินเลยว่ะ แต่เราก็ไม่เสียใจน่ะ อ่ะจะเล่าต่อล่ะนะ  คือเมื่อเราต้องนั่งยุคนเดียว เราก็เลย เอาปะทัดมาจุด1นัดเพื่อแก้เซ๊งจุดปุ๊ปแม่ก็ด่าปั๊บ5555โครตเซ๊งอ่ะ(ขำเก็บความรู้สึก) แต่เราก็ดันบอกแกว่าคนอื่นก็จุดพือไม่ไปด่า แค่นั้นแหละ  แม่ก็กรีดแล้วบอกว่าหมดความอดทนล่ะ ตอนนั้นคือจากเราจะต้องเถียงต่อ  แต่เรากลับไม่เถียงสักคำแล้วเดินเข้าห้องทันที เสียใจก็เสียใจน่ะ แต่สงสารแม่มากกว่า  เราควรตายได้นานแล้วสิน่ะ รึจะออกไปยุข้างนอกดี ที่เราจะทำให้แม่สบายใจ เรารู้ว่ามันไม่ดีแต่เราก็ไม่รู้จะแก้ยังไง  เห้อ พูดไปก็คงไม่มีคนมาอ่านและถึงอ่านก็คงไม่เข้าใจ เพราะว่าความรุ้สึกเรามันอธิบายไม่ถูก  แต่แค่อยากให้รู้เราก็มีน้ำตาเป็น เราก็อยากอ่อนแอ แต่คนเค้ามองแค่ภายนอก ก้เพราะเราอ้วน เราใว้หนวด คนก้เลยมองว่าเราไม่มีความรุ้สึก 

เขียนโดย วรวุฒิ พัฒน์ขาว
FB:นายคิงส์ ผู้ชายเดินดิน
ขอบคุณที่รับฟัง แฮปปี้นิวเยียร์เด้อทุกคน