หวัดดีค่ะ เรามีเรื่องจะมาเล่าให้ทุกคนอ่าน คือก็ตามหัวข้อเลย 

ขอเกริ่นก่อนนะคะว่าเหตุการณ์ตอนนั้นมันเมื่อ 3-4 ปีที่แล้ว 

ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราอยู่ ม.5 ซึ่งกำลังจะขึ้น ม.6 รร.ของเราเป็นประจำ ญ ล้วน ตอนนั้นเรามีแฟนค่ะ แฟนเราก็ห่างกับเรา 4 ปีได้ เราคบกับน้องคนนี้ตอนเรา ม.5 และน้องเพิ่งเข้ามาใหม่ตอน ม.1 และเราก็มีเพื่อนสนิทอยู่คนนึง จริงๆ ทั้งห้องก็ไม่ได้มีเพื่อนเยอะอะไร สนิทแทบจะทุกคนเลยมั้ง555 ด้วยความที่เป็น ญ ล้วน และก็เป็น รร.ประจำด้วย แต่เราก็ให้ความสำคัญกับเพื่อนนี้ที่สุด

เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ ทุกคนที่ รร. ได้กลับบ้าน น่าจะประมาณเกือบๆ 2 เดือน แต่อาจจะไม่ถึง เราซึ่งเป็นเด็กกิจกรรมสุดๆ เป็นหลายอย่างมาก เกือบทุกหน้าที่ใน รร. เลย แข่งสวดมนต์ แข่งอ่านทำนองเสนาะ เป็นเหรัญญิก เป็นเลขาฯ เป็นประธานชมรม เป็นหัวหน้าห้อง เป็นอีกเยอะแยะไปหมด มันนั่งคิดตอนนี้ก็งงเหมือนกันว่าตอนนั้นเราทำไปได้ไง และตอนนั้นเราเองก็ค่อนข้างจะป็อปปูล่าร์พอสมควร น้องๆ ใน รร. ทุกคนรู้จัก 

มันเลยทำให้เราเป็นที่จำตามองของคนเยอะ เหมือนตอนนั้นปิดเทอม เรากับแฟนห่างกัน อยู่คนละที่ คนละจังหวัด เราอยู่กรุงเทพฯ แฟนอยู่สมุทรปราการ แล้วก็เด็กกันทั้งคู่ ไม่สามารถไปหากันได้ เลยทำให้น้องรู้สึกบางอย่างแล้วก็ขอเลิกกับเรา เราก็เฮิร์ทหนักมากช่วงนั้น แล้วก็มีเพื่อนคนนี้แหละที่คอยปลอบเราทางโทรศัพท์ทุกวัน มันเลยกลายเป็นว่าเพื่อนคนนี้คือคนที่อยู่ในทุกๆ ช่วงเวลาที่เราไม่โอเค เขาก็ทำหน้าที่เพื่อนได้ดีมาก จนเราไม่รู้ว่าที่เขาทำแบบนั้นเพราะเขาไม่ได้คิดกับเราแค่เพื่อน

อยู่มาวันนึงเพื่อนคนนี้ก็จะมาบ้านเรา เขาให้เหตุผลว่าตอนกลับ รร. เราจะได้ไปพร้อมกันเลย เราก็โอเค เพราะที่บ้านเราก็อยู่แค่กับพ่อ ไม่มีเพื่อนเเถวบ้านเลยสักคน เราก็นัดกับเพื่อนดิบดีเลยว่าให้เพื่อนมาบ้านเราสัก 1 อาทิตย์ก่อนที่จะถึงวันกลับ รร. เพื่อนก็มาตามนั้น วันที่เพื่อนมาเราได้รับโทรศัพท์จาก รร. ว่าให้กลับมาที่ รร. ก่อนกำหนด เพราะเรามีซ้อมสวดมนต์ เพื่อเตรียมตัวแข่งครั้งสำคัญ เรากับเพื่อน(ที่ไม่ได้เป็นสรภัญญะ)เลยต้องกลับ รร. ก่อนเด็กคนอื่นๆ 1 อาทิตย์

เพื่อนได้ใช้เวลากับเราที่บ้านแค่ 1 วัน จริงๆ เราเสียดายมาก อุตส่าห์วางแผนซะดิบดีว่าจะพาเพื่อนเที่ยวไหนบ้าง แต่ก็ไม่ได้ไป เพื่อนก็บอกว่าไม่เป็นไรยังไงก็ได้กลับ รร. ด้วยกัน 

ที่ รร. ส่งรถมารับถึงหน้าบ้านเราเลย ก็เลยต้องจำใจกลับ รร. พอถึง รร. เราก็ทำหน้าที่ซ้อมสวดมนต์ เพื่อนก็ช่วย รร. เตรียมสถานที่ รับน้องๆ ที่จะเข้ามาใหม่ปีนั้น ***(ที่ รร. เราจะมีนักเรียนเข้ามาใหม่อย่างต่ำ 100 กว่าคนทุกปี เราจะเรียกกันว่าเด็กใหม่)***

แต่ช่วงเวลากลางคืน ตอนกินข้าว หรือพัก เราก็จะอยู่แต่กับเพื่อนคนนี้เสมอ เราใช้เวลาด้วยกัน 1 อาทิตย์ที่ รร. แบบโคตรสนุก เพราะคนน้อย ไม่เหมือนตอนเปิดเทอม

และก็มาถึงช่วงเวลาที่สำคัญ เปิดเทอม!!!

วันนั้นคือวันที่เด็กๆทุกระดับชั้นต้องกลับมาใช้ชีวิตที่ รร. เรากับเพื่อนขึ้น ม.6 และน้องแฟนเก่าเราก็ขึ้น ม.2 

ด้วยความที่ รร. มันแคบ มีที่ให้เดินไม่เท่าไหร่ หอพัก อาคารเรียน ห้องน้ำ โรงอาหาร โรงอาบน้ำ หอประชุม ลานหน้าเสาธง สนามหญ้า วนกันอยู่แค่นี้ มันก็ต้องมีเดินสวนกันบ้าง และทุกครั้งที่เดินสวนกันเราต้องทำเก๊กหยิ่ง ทำเป็นไม่สนใจตลอด ทั้งที่ในใจมันโหยหาน้องมาก และทุกๆ เหตุการณ์เราต้องเอามาเล่าให้เพื่อนคนนี้ฟังตลอด เพื่อนมักจะบอกเราว่าให้เราทำใจ เพราะเราเคยตั้งปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่าจะไม่กลับไปคบกับแฟนเก่าทุกคน และเพื่อนก็รู้ข้อนี้ดี ตอนนั้นเราแค่คิดว่าเราไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง เพราะเขาก็ดูจะเป็นห่วงเรามาก ทุกครั้งที่เราร้องไห้เรื่องนี้ เขาก็จะสาปน้องตลอด เหมือนไม่อยากให้เราเจอกับคนแบบนี้อีกแล้ว เราก็เลยต้องทำตัวให้ร่าเริงเข้มแข็งอยู่ตลอด 

แต่หน้าที่ก็ค้ำคอ

ทุกครั้งที่ต้องคุมน้องไม่ให้เสียงดัง ตาเราก็พาลแต่จะหาน้อง ตอนนั้นเรารักน้องมาก เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เลิกกันมันเพราะอะไร แต่เพื่อนเราก็จะคอยบอกให้เราตัดใจอยู่ตลอด เรานึกว่านั่นคือความหวังดีของเพื่อนเสมอ 

วันนึงมีน้องคนนึงที่เป็นรุ่นน้อง ม.5 มาชอบเรา น้องมาหาเราที่เตียงทุกวัน (เป็นหอรวม มีหลายระดับชั้น เตียงเป็นแบบสามชั้น)

น้องก็คุยสนุกดี และก็เข้าหาเราแบบที่ให้รู้เลยว่าน้องมาจีบ เราก็ไม่ได้ปิดกั้นเลยคุยๆกันไปก่อน เราเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟังตลอด เพื่อนก็มีท่าทีไม่พอใจนะ ตอนนั้นเราคิดว่าเพื่อนแค่เป็นห่วงเพราะเราเพิ่งอกหักมา แล้วน้อง ม.5 คนนี้ก็ค่อนข้างเจ้าชู้  และเฟมัสพอสมควร น้องมาหาเราทุกคืน คุยกับเราจนปิดไฟหอแล้วก็ยังไม่ไปนอน ตอนนั้นก็หวั่นไหวนิดหน่อย แต่ก็ยังไม่ได้มีอะไรเกินเลยนะ มีอยู่วันนึงเพื่อนเรามันนอนเตียงชั้นสามแต่เรานอนชั้นหนึ่ง น้องก็มาคุยด้วยปกติ อยู่ดีๆ เพื่อนก็เอาที่นอน หมอน ผ้าห่ม ลงมานอนพื้นข้างๆเตียงเรา เราก็งงนะ มันจะมานอนพื้นทำไม??

เราถามมัน มันก็บอกว่า จะมาไล่ที่ สัมพเวสีมันเยอะ เราเลยหลุดขำออกมา มันพูดอย่างนี้เลยนะ เราก็เลยคิดว่านี่มันเป็นห่วงเราขนาดนี้เลยหรอ

แล้วคืนนั้นตอนที่น้อมาหา น้องก็โดนเพื่อนเราเหน็บไปหลายทีอยู่ แต่น้องก็ไม่สะทกสะท้านอะไร คนมันจะจีบอ่ะ จนมีประโยคนึงพูดขึ้นมาจากปากน้องว่า เขาหวงเพื่อนกันขนาดนี้เลยหรอ เราเลยเอ๊ะ!!! นั่นสิ ทำไมมันดูหวงเราแปลกๆ เราเลยลองไปปรึกษาเพื่อนในห้องคนอื่นๆดู เพื่อนก็บอกว่าเราโง่ คนอื่นเขาดูออกกันหมดว่าเพื่อนเราคิดยังไงกับเรา 

ตอนนั้นเราไม่อยากเสียเพื่อนคนนี้ไปเลยทำตัวปกติ แต่แค่ลองสังเกตุพฤติกรรมเพื่อนดู มันก็จริงอย่างที่คนอื่นๆว่า มันดูหวงเรามสก เวลาที่ต้องบังเอิญเจอกับเเฟนเก่า หรือรุ่นน้องคนอื่นๆที่มาชอบเรา มันชอบแสดงตัวให้รู้ว่ามันเป็นเพื่อนที่สนิทมากๆให้ทุกคนคอยสงสัยว่าเรากับมันเป็นเพื่อนกันจริงไหม เมื่อก่อนมันก็ทำแบบนี้แหละแต่ว่าตอนนั้นเรายังไม่รู้ไงว่ามันชอบเรา 

เราก็มีอยู่วันนึงเพื่อนของน้องที่เป็นแฟนเก่าเรา ก็มาบอกว่าแฟนเก่าเราอยากคุยด้วยมาเจอกันหน่อยได้ไหมที่ตรงนี้ตรงนี้ ตอนนั้นเราก็บอกเพื่อนคนนั้นไปด้วยนะว่าเราไปเจอเพื่อนก็เหมือนจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่นางก็ไม่ได้ห้ามอะไรเราเราก็เลยไป

ตัวเราเองรู้ดีว่าเรายังลืมแฟนเก่าไม่ได้ สุดท้ายแล้วน้องมาขอคืนดีเราก็ให้เหตุผลว่าพอได้มาเจอกันอีกครั้งรู้สึกว่าไม่อยากเสียเราไปเราก็เลยกลับไปคบกับน้อง ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเราเล่าให้เพื่อนฟังตลอด มันบอกเราอยู่ประโยคหนึ่งว่ามันรู้อยู่แล้วว่ายังไงเราก็ต้องกลับไปคบกับน้อง เราก็เลยลองเปิดใจคุยกับมันดู สุดท้ายมันยอมรับว่ามันชอบเราจริงๆเราเลยขอเป็นแค่เพื่อนกับมันมันก็บอกว่าโอเคมันไม่ได้อยากเสียเราไปแล้วเราก็ไม่ได้อยากเสียมันไปด้วยเหมือนกัน เราไม่รู้ว่าหลังจากนั้นความรู้สึกของมันเป็นยังไงต่อแต่ตั้งแต่เรากลับไปคบกับน้องจนถึงตอนเราจบม 6 เราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาตลอด 

เราจบม. 6 แล้วออกมากำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย มันเป็นช่วงที่เราต้องห่างกับแฟนอีกครั้งเราก็บอกน้องเสมอว่าเราไว้ใจน้องนะ แต่สุดท้ายก็มีเหตุให้เราต้องเลิกกันเพราะความห่างกันนี่แหละ เหมือนน้องไม่เห็นหนทางที่จะไปต่อกับเราได้น้องกลัวว่าเราจะไปมีผู้ชายที่มหาลัยเหมือนน้องไม่เชื่อใจเราประมาณนั้นแหละน้องก็เลยไปมีคนอื่นก่อนแล้วค่อยมาบอกเลิกเรา จริงๆอยากจะเล่าเรื่องน้องมากแต่ตอนนี้อยู่ในประเด็นที่เราแอบชอบเพื่อนคนนี้ 

ช่วงเวลาที่เราต้องขึ้นมหาวิทยาลัยเราก็แยกย้ายกันไปในที่ของตัวเอง เพื่อนเป็นคนใต้ก็เลยเรียนอยู่ที่ตรัง เราเรียนอยู่กรุงเทพฯ ตลอดระยะเวลา 3-4 ปีที่ผ่านมาเราก็คุยกันอยู่ตลอด เพื่อนมีแฟนไปแล้วนับไม่ถ้วนมีทุกความสัมพันธ์ fwb one night stand หรือแม้กระทั่งมีแฟนไปแล้วเราก็เลิกกันไปแล้ว เราไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเราไปเริ่มรู้สึกชอบเพื่อนตอนไหนมันเหมือนกับเราได้รับรู้ปัญหาในชีวิตของเพื่อนมากขึ้นเหมือนตอนที่เพื่อนได้รับรู้ปัญหาในชีวิตของเราตอนนั้น ตอนนี้เรากำลังจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนจะได้ไปเจอกันในรอบ 4 ปี เป็นอะไรที่รู้สึกว่าตื่นเต้นมาก บวกกับตอนนี้เป็นช่วงปีใหม่แฟนเก่าเราที่ตอนนี้น่าจะอยู่ม 5 แล้ว กลับมาช่วงเทศกาลที่บ้านทำให้เราได้คุยกัน ตอนนี้เราสับสนว่าเรายังรักแฟนเก่าอยู่ไหม ทำไมเราถึงเริ่มต้นใหม่ไม่ได้สักที หรือเราแค่รอคนที่เขาเคยรักเรามากๆในวันนั้นให้หันกลับมามองเราในวันนี้

จริงๆแค่อยากลองเขียนกระทู้ดู แต่ไม่รู้จะเล่าเรื่องอะไรดีก็เลยลองเล่าเรื่องของตัวเอง ยอมรับนะว่าตอนนั้นอาจจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่มันก็กลับไปแก้ไขช่วงเวลาตอนนั้นไม่ได้แล้ว ถ้าเพื่อนคนนั้นผ่านมาเห็นก็อาจจะรู้ความรู้สึกของเรานะตอนนี้แล้ว ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนจบนะคะ🙏🏻🙏🏻