สวัสดีครับ วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องของผม
ตอนผมอยู่ป.6 มีเพื่อนในห้องคนนึงเขาแอบชอบผม แล้วเพื่อนของเขาก็ได้มาบอกผม ทําให้หลังจากนั้นเราได้คุยกัน ตอนแรกผมไม่ได้สนใจอะไรเขาเลย แต่พอผมได้คุยกับเขา มันทําให้รู้ว่านี่มันรักแรกของผมที่ดีมากชัดๆ เขาเป็นคนที่เข้าใจผมมากๆ เรามีอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายกัน(หรือผมอาจจะคิดไปเอง) แต่ก็ทําได้เท่านั้นเราเป็นกันได้แค่คนคุย ด้วยเหตุผลส่วนตัวของเขาทําให้ผมข้ามสถานะไปเป็นแฟนไม่ได้ แต่เราสนิทกันมากๆ
จนวันที่พวกเราต้องขึ้นม.1ก็มาถึง เราสองคนได้แยกย้ายไปอยู่คนละโรงเรียน
เราก็คุยกันต่อมาสักพัก เขาก็ได้บอกเลิกกับผม ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าผมทําอะไรผิดไปหรือเป็นเพราะผมทําตัวไม่ดี แต่ผมกับเขาก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ หลังจากนั้นผมก็เศร้าหนักมาก คิดถึงแต่เขา แต่มันก็แค่พักนึงเท่านั้นแหละสุดท้ายชีวิตมันก็ต้องเดินต่อ
จนผมได้เจอรักใหม่ๆทั้งดีและไม่ดี มันก็ช่วยทําให้ผมมีความสุขมาบ้าง จนกระทั้ง
เขาได้ทักมาชวนผมไปเยี่ยมโรงเรียนเก่า
(มีเพื่อนคนอื่นด้วย) ผมก็เลยไปในฐานะเพื่อน
คนนึง ตอนนั้นเขาก็ได้มีแฟนใหม่ไปแล้ว(เขาเลิกแล้วนะครับ) ใช่ครับผมก็มี เราต่างมีแฟนกันทั้งคู่ แต่บอกตรงๆในใจผมก็ยังคิดถึงเขา แต่ก็นั้นแหละครับมันก็ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น
แล้วผมก็ได้เลิกกับแฟนใหม่ เพราะผมสองคนไม่มีความเข้ากันได้เลยสักนิด ช่วงนั้น ผมก็คิดว่าการอยู่คนเดียวมันคงจะดีกว่า
จนผมได้ขึ้นม.2 ผมก็ได้ติดเพื่อนมากๆ ผมได้ไปเที่ยวไหนต่อไหนกับเพื่อน มันก็ทําให้ผมมีความสุขมาก
จนผมคิดว่าว่าการอยู่คนเดียวคงจะดีที่สุด ถึงมันจะเหงาบ้างบางที
แต่อะไรไม่รู้กลับทําให้ผมคิดถึงเขามากๆ ผมก็เลยได้ตามส่องไอจีเขา ทั้งวันทั้งคืน จนผมคิดว่าผมเป็นบ้าแล้วแน่ๆ
แล้ววันที่ทําใหัผมเพ้อเจ้อทั้งวันก็มาถึง
วันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้าย ตอนสอบเสร็จ
ผมก็ได้ไปเดินเล่นที่แฟชั่นกับเพื่อนๆ แล้วก็เช่นเคยครับ ผมเปิดไอจีส่องเขา แล้วผมก็เห็นเขาก็อยู่ที่แฟชั่นเหมือนกับผม ตอนนั้นทุกอย่างรอบๆตัวผมมันเหมือนหยุดนิ่ง ผมในใจตอนนั้นคิดคือทํายังไงก็ได้เราต้องหาเขาให้เจอให้ได้ แล้วผมก็เดินทิ้งเพื่อนมาเลย ออกมาเดินตามหาเขา ตอนแรกผมก็เริ่มจะถอดใจ เพราะเดินจนปวดขาก็หาไม่เจอ จนกระทั้งผมได้เดินผ่านเขา ตอนนั้นหัวใจของผมเต้นแรงมากๆ ผมรีบออกมาจากตรงนั้น (เขาไม่น่าจะเห็นผม) ในใจคือผมอยากทักเขามากๆอยากคุยกับเขาๆมากๆ แต่ใจผมไม่กล้าพอ จนเขาเดินหายไป
หลังจากนั้นผมกลับบ้านมาผมก็เพ้อถึงเขามากๆมันทําให้ผมนอนไม่หลับเลย ก็ตามเคยผมก็ทําได้แค่เพ้อ
แล้วเขาก็ได้ทักมาชวนผมไปเยี่ยมโรงเรียนเก่าอีกครั้ง ผมดีใจๆมากๆที่จะได้เจอเขา
พอผมได้เจอเขาผมทําตัวไม่ถูกเลย ร้อยยิ้มของเขายังคงสดใสอยู่เหมือนเดิมผมอยากจะออกมาจากตรงนั้นมากผมเขินไม่ไหวจริงๆ
เพื่อนผมก็พยายามช่วยผมเต็มที่ แต่ใจผมก็ไม่กล้าแหละครับ ได้แค่คุยถามตอบกับเขานิดหน่อย จนพอจะกลับผมก็ จะเดินไปส่งเขา
ผมโกหกเขาว่าเป็นทางผ่าน แต่มันไกลจากตรงที่ผมจะไปจริงๆมากๆ แต่ไม่เป็นไรครับเพื่อเขาผมทําได้
หลังจากนั้นมันทําให้ผมเพ้อถึงเขาหนักมาก
จะทําอะไรหน้าเขามันก็อยู่ในหัวผมตลอด
ใจผมมันเต้นแรงตลอดเมื่อนึกถึงหน้าเขา
ผมลืมเขาออกไปจากใจไม่ได้จริงๆ
ผมอยากจะกลับไปคุยกับเขามากๆๆ ผมอยากดูแลเขา อยากทําทุกอย่างให้เขา แต่ผมไม่รู้ว่าผมจะควรทํายังไงดี
ผมควรจะมูฟออนหรือไปสารภาพกับเขาว่าคิดยังไง ดีครับ😭😭
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ
คนที่เลิกกันไปแล้วจะกลับมาคบกันได้มั้ย ขอคําปรึกษาหน่อยครับ
ตอนผมอยู่ป.6 มีเพื่อนในห้องคนนึงเขาแอบชอบผม แล้วเพื่อนของเขาก็ได้มาบอกผม ทําให้หลังจากนั้นเราได้คุยกัน ตอนแรกผมไม่ได้สนใจอะไรเขาเลย แต่พอผมได้คุยกับเขา มันทําให้รู้ว่านี่มันรักแรกของผมที่ดีมากชัดๆ เขาเป็นคนที่เข้าใจผมมากๆ เรามีอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายกัน(หรือผมอาจจะคิดไปเอง) แต่ก็ทําได้เท่านั้นเราเป็นกันได้แค่คนคุย ด้วยเหตุผลส่วนตัวของเขาทําให้ผมข้ามสถานะไปเป็นแฟนไม่ได้ แต่เราสนิทกันมากๆ
จนวันที่พวกเราต้องขึ้นม.1ก็มาถึง เราสองคนได้แยกย้ายไปอยู่คนละโรงเรียน
เราก็คุยกันต่อมาสักพัก เขาก็ได้บอกเลิกกับผม ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าผมทําอะไรผิดไปหรือเป็นเพราะผมทําตัวไม่ดี แต่ผมกับเขาก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ หลังจากนั้นผมก็เศร้าหนักมาก คิดถึงแต่เขา แต่มันก็แค่พักนึงเท่านั้นแหละสุดท้ายชีวิตมันก็ต้องเดินต่อ
จนผมได้เจอรักใหม่ๆทั้งดีและไม่ดี มันก็ช่วยทําให้ผมมีความสุขมาบ้าง จนกระทั้ง
เขาได้ทักมาชวนผมไปเยี่ยมโรงเรียนเก่า
(มีเพื่อนคนอื่นด้วย) ผมก็เลยไปในฐานะเพื่อน
คนนึง ตอนนั้นเขาก็ได้มีแฟนใหม่ไปแล้ว(เขาเลิกแล้วนะครับ) ใช่ครับผมก็มี เราต่างมีแฟนกันทั้งคู่ แต่บอกตรงๆในใจผมก็ยังคิดถึงเขา แต่ก็นั้นแหละครับมันก็ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น
แล้วผมก็ได้เลิกกับแฟนใหม่ เพราะผมสองคนไม่มีความเข้ากันได้เลยสักนิด ช่วงนั้น ผมก็คิดว่าการอยู่คนเดียวมันคงจะดีกว่า
จนผมได้ขึ้นม.2 ผมก็ได้ติดเพื่อนมากๆ ผมได้ไปเที่ยวไหนต่อไหนกับเพื่อน มันก็ทําให้ผมมีความสุขมาก
จนผมคิดว่าว่าการอยู่คนเดียวคงจะดีที่สุด ถึงมันจะเหงาบ้างบางที
แต่อะไรไม่รู้กลับทําให้ผมคิดถึงเขามากๆ ผมก็เลยได้ตามส่องไอจีเขา ทั้งวันทั้งคืน จนผมคิดว่าผมเป็นบ้าแล้วแน่ๆ
แล้ววันที่ทําใหัผมเพ้อเจ้อทั้งวันก็มาถึง
วันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้าย ตอนสอบเสร็จ
ผมก็ได้ไปเดินเล่นที่แฟชั่นกับเพื่อนๆ แล้วก็เช่นเคยครับ ผมเปิดไอจีส่องเขา แล้วผมก็เห็นเขาก็อยู่ที่แฟชั่นเหมือนกับผม ตอนนั้นทุกอย่างรอบๆตัวผมมันเหมือนหยุดนิ่ง ผมในใจตอนนั้นคิดคือทํายังไงก็ได้เราต้องหาเขาให้เจอให้ได้ แล้วผมก็เดินทิ้งเพื่อนมาเลย ออกมาเดินตามหาเขา ตอนแรกผมก็เริ่มจะถอดใจ เพราะเดินจนปวดขาก็หาไม่เจอ จนกระทั้งผมได้เดินผ่านเขา ตอนนั้นหัวใจของผมเต้นแรงมากๆ ผมรีบออกมาจากตรงนั้น (เขาไม่น่าจะเห็นผม) ในใจคือผมอยากทักเขามากๆอยากคุยกับเขาๆมากๆ แต่ใจผมไม่กล้าพอ จนเขาเดินหายไป
หลังจากนั้นผมกลับบ้านมาผมก็เพ้อถึงเขามากๆมันทําให้ผมนอนไม่หลับเลย ก็ตามเคยผมก็ทําได้แค่เพ้อ
แล้วเขาก็ได้ทักมาชวนผมไปเยี่ยมโรงเรียนเก่าอีกครั้ง ผมดีใจๆมากๆที่จะได้เจอเขา
พอผมได้เจอเขาผมทําตัวไม่ถูกเลย ร้อยยิ้มของเขายังคงสดใสอยู่เหมือนเดิมผมอยากจะออกมาจากตรงนั้นมากผมเขินไม่ไหวจริงๆ
เพื่อนผมก็พยายามช่วยผมเต็มที่ แต่ใจผมก็ไม่กล้าแหละครับ ได้แค่คุยถามตอบกับเขานิดหน่อย จนพอจะกลับผมก็ จะเดินไปส่งเขา
ผมโกหกเขาว่าเป็นทางผ่าน แต่มันไกลจากตรงที่ผมจะไปจริงๆมากๆ แต่ไม่เป็นไรครับเพื่อเขาผมทําได้
หลังจากนั้นมันทําให้ผมเพ้อถึงเขาหนักมาก
จะทําอะไรหน้าเขามันก็อยู่ในหัวผมตลอด
ใจผมมันเต้นแรงตลอดเมื่อนึกถึงหน้าเขา
ผมลืมเขาออกไปจากใจไม่ได้จริงๆ
ผมอยากจะกลับไปคุยกับเขามากๆๆ ผมอยากดูแลเขา อยากทําทุกอย่างให้เขา แต่ผมไม่รู้ว่าผมจะควรทํายังไงดี
ผมควรจะมูฟออนหรือไปสารภาพกับเขาว่าคิดยังไง ดีครับ😭😭
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ