สวัสดีค่ะ   เราอยู่คนเดียวใช้ชีวิตคนเดียว อายุอานามก็40+แล้ว ก็คงเหมือนกับหลายไม่สน ในที่นี้ ที่อยู่คนเดียว ไม่มีญาติที่สนิทกัน ไม่มีเพื่อน  เคยมีแฟน จดทะเบียนสมรส แต่ก็พบว่าเขาอยู่กับเราแค่ด้วยความรับผิดชอบ แต่ไม่มีความสัมพันธ์  หมายถึง การเอาใจใส่ดูแลความรู้สึกกันและกันนะคะ  พอดีเราเซิร์ชกระทู้ คนอยู่คนเดียว พบว่ามีเยอะมากทีเดียว เราก็ตั้งใจไว้แล้วว่า หากต้องแยกทางกับคนปัจจุบัน คงต้องอยู่คนเดียวแล้วล่ะ เรามีลูก1คนต้องดูแล ซึ่งก็โตเป็นวัยรุ่นแล้ว แต่ยังมีภาระต้องส่งเรียนจนจบ หนี้สินอื่นไม่มี ตั้งใจจะอยู่กับลูก2คนไปจนตาย ชีวิตจะมีความสุขพอสมควรไหม ที่ไม่มีเพื่อนคู่ทุคู่ยาก แล้วก็จากโลกนี้ไปอย่างเงียบๆ  

พอดีนึกถึงแม่ที่เพิ่งเสียไป จะว่าไปแล้ว ชีวิตแม่เราทุกข์หนักกว่าเรามากนัก เพราะท่านป่วย ถ้าถามว่าพ่อเป็นคู่ทุกช์คู่ยากให้กับแม่ไหม เราก็มองว่าไม่ใช่ในแบบที่เราต้องการจากคู่ทุกข์คู่ยากนะ  ใครๆก็อยากเจอคนแบบนั้น แต่มีบางคนเท่านั้นที่โชคดี บางทีเดินไปห้าง เห็นผู้สูงอายุเดินจูงมือกันหลายคู่เลย น่าอิจฉาจังที่เขาได้เจออีกเสี้ยวหนึ่งของเขา   

ชีวิตเหมือนอยู่ในโลกเงียบ มีวันนึงกลับบ้าน มีคนมาทัก รู้สึกเหมือนถูกดึงกลับมาโลกนึงทีเดียว  หรือวันศุกร์หลังเลิกงานพาลูกเข้าร้านพิซซ่า มีกลุ่มเพื่อนร่วมงานมานั่งคุยเฮฮากัน เรารู้สึกเหมือนอยู่คนละโลกมาก  

การมีคู่ทุกข์คู่ยากก็แฮปปี้ดี แต่เมื่อต้องตายจากกัน ได้ยินว่าอีกคนก็มักจะอยู่อีกไม่นาน

วันนี้ขอจบเท่านี้ก่อนนะคะ ขอบคุณหากใครทนอ่านมาจนถึงตอนนี้

---