สวัสดีคับ มาต่อกันตอนที่ 2  
..หลังจากที่ผมออกจากงานประจำ ย้ายไปต่างจังหวัด ยอมไปทำงานโรงงานกับเธอ  ทำไปได้ ประมาณ 4 เดือน(ตอนหนี้ก็ใช้ชีวิตเรื่อยๆไม่ได้มีหนี้สินอะไร) แต่เธอเรื่มหาทางที่จะออกจากชีวิตโรงงาน(ไม่รุ้ว่าเป็นเพราะก่อนหน้าหาเงินได้ง่ายด้วยมั้ง) เธอได้ไปเจอโพส โพสนึง ซึ่งประกาศหาพนักงานนวด (สายขาว) เรายอมรับ เราเป็นคนอ่อยประสบการณ์แต่เราก็หาข้อมูลในพันทิปบ้างอะไรบ้าง และเราก็เตรียมใจไว้แล้วด้วยว่าต้องเป็นงานแบบนั้นอีกแน่นอน แต่เราก็ไว้ใจแฟน  แฟนก็บินไปได้ 2 เดือน และบอกให้เราบินตามไปเพื่อที่จะเปิดร้านอาหาร คนไทยทุกคนที่เป็นเพื่อนเค้า พยายามปิดไม่ให้เรารู้ ว่าแฟนเราไปทำอย่างว่า เพราะผู้หญิงทุกคนที่นั่นไปขายบริการกันหมด.. อยู่ไป 2 เดือนผมพึ่งจะมารู้ความจริง ...และนั้นทำให้ผมต้องช้ำใจอีกครั้ง.. ก็ทะเลาะกัน...และทะเลาะกันบ่อยมาก สุดท้ายก็ต้องยอมให้เค้าทำไปเพราะเค้ามีหนี้สิน..หนี้สินมันเริ่มจากการที่เค้าไปเป็นเด็กแท็ก..และเค้าก็เอาโฉนดที่บ้านไปจำนองมาปิดแท็ก..และปิดหนี้เพิ่มอีกตอนทำร้านอาหาร..ตัวผมเองก็ไม่ได้ร่ำรวยที่จะมีเงินมาจ่ายหนี้ให้เค้าขนาดนั้น.. ยุไปยุมา ผมเรื่มเหนื่อย ท้อทุกอย่าง เลยบอกเค้าว่าจะกลับไทย (ตลอดที่ผมยุนั้นผมพูดและบ่นตลอดว่าจะกลับ) เธอก็ไม่ยอมให้ผมกลับคนเดียว เธอก็กลับกับผมด้วย พร้อมหนี้สิน อีก   ..กลับมาก็มีทุนยุน้อยนิดเลยมาเผิดลงทุนขายของ..  แต่เธอก็บอกอีกว่าเงินไม่พอจะจ่ายหนี้หรอก .. หลังจากนั้นเธอก็เข้าสู่วงการเดิมอีกครั้ง.. แต่เราก็แยกกันยุต่างคนต่างยุ เจอกันานๆครั้ง บางครั้งผมขอแค่กอด  ผมยังไม่ได้รับตรงนั้นเลย พอผมพูดไป เธอก็ว่าผมเลิกคิดเรื่องรักๆใคร่ๆได้แล้วกูไม่ได้แคร์ขนาดนั้น ด่าสารพัด โคตรเจ็บอ่ะ ทุกคำพูดผมยังจำ และฝั่งยุในใจผมตลอดเลย..อย่างเช่น กูมายุกับเหมือนยาจกขึ้นทุกวัน.. หาเลี้ยงให้กูไม่ได้ก็อย่ามาชีวิตกู.. บางครั้งผมพูดให้กำลังใจ .. เธอก็ตอบกลับมาว่ากูไม่ได้ต้องการกำลังใจกูต้องการเงิน !!  คำพูดเธอถ้าทุกคนได้ฟังก็คงจะรับไม่ได้หรอกคับ. ผมนึกตลอดเลยว่าสักวันผมต้องออกจากที่ตรงนี้ให้ได้..ผมเริ่มจะถอยออกมาทีละนิดรอให้รักของผมมันหมดเหลือแต่ความเฉยชาผมก็จะไป ..ผมอยากมีชีวิตใหม่..อยากเปนเหมือนที่เคยเป็น.. ผมน่าจะปล่อยเธอไปตั้งแต่แรก ชีวิตนี้ผมพึ่งเจออะไรมี่มันสาหัสและไม่คิดอยากมีความรักอีกเลย