คือเราบอกลาเพื่อนล่วงหน้าค่ะเพราะเราเริ่มคิดว่าใช่แน่ๆ บางทีเราตื่นมาอ้วกบ้างเลือดกำเดาไหลบ้างไม่ก็ไอๆก็มีเลือดกระเด็นออกมาแล้วคาวคอสุดๆเราเลยเตรียมใจไว้แล้วว่าสักวันเราอาจลงโลงจริงๆเราทำใจสักพักเลยตัดสินใจพิมพ์แชทไปหาเพื่อนแล้วเพื่อนปล่อยโฮเลยค่ะเราไปต่อไม่เป็นได้แต่เริ่มรู้สึกผิดที่ทำเพื่อนร้องไห้เขากลัวมากๆว่าเราจะหายไปเราก็ไม่อยากให้ความหวังเลยได้แต่พูดว่า 'อาจจะ' อย่างเดียวแต่เราก็อยากปลอบเขาเขาก็อยากปลอบเรามันรู้สึก appreciate มากๆแต่อีกใจนึงเราก็กลัวค่ะว่าเขาจะปลอบเราฟรีๆโดยที่สุดท้ายเขาอาจจะต้องมาร้องไห้เพราะเราเขาพยายามบอกเราสู้เราก็สู้ค่ะเราน่าจะไปไกลได้กว่านี้(มั้ง)ตามเพื่อนว่า เรารักทุกคนที่เข้ามาในชีวิตมากๆรักครอบครัวรักเพื่อนรักสัตว์เลี้ยงรักโรงเรียนรักโลกใบนี้ถึงมันจะโหดร้ายไปบ้างแต่เราพร้อมรับเสมอแต่ใดๆเลย

คือ เราอยากให้เพื่อนยิ้มทั้งในวันที่เราอยู่และไปอยากบอกแม่เรื่องที่เรากำลังเจอจากใจเด็กขึ้แยวัย15ปีของแม่คนนี้แต่ยังทำใจไม่ได้เลยกลัวว่าจะทำแม่เครียดค่ะเราต้องเริ่มยังไงให้ทุกอย่างมัน settle down ได้คะ?

อาจจะดูไม่เหมือนกระทู้สนทนาทั่วไปแต่เราอยากได้คำตอบกับคำถามไร้สาระแบบนี้จริงๆค่ะเราสติไม่อยู่จนคิดไม่ออกแล้วว่าจะทำยังไงดีค่ะ