คือมันเป็นอย่างนี้มานานแล้วครับ แม่ผมชอบพูดคําหยาบอยู่เป็นประจำ ผมบอกว่าไม่ควรทำเดี๋ยวบาป แม่ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องแบบนี้เลย แถมยังหาว่าผมปัญญาอ่อนด้วยครับ แม่ผมก็ฆ่าสัตว์แบบเจตนามากๆ รอบนั้นก็เหยียบหอยตาย ผมบอกแล้วว่าอย่า แต่แม่ผมไม่ฟัง ผมก็บอกว่ามันก็รักชีวิตของมันเหมือนกันนะ แม่ผมก็หาว่าผมปัญญาอ่อนอย่างเคย

ต่อมาคือแม่ผมชอบตระหนี่ถี่เหนียวมากครับ ให้เงินกับเด็กที่ขอทานแค่ 2 บาท ผมบอกว่าให้ 20 ก็ได้ แม่ผมบอกว่าต้องเหลือไว้บ้าง เหมือนอยากเก็บไว้เองมากกว่าอ่ะครับ ผมก็รู้สึกไม่ค่อยดีนักเลย ผมทำอะไรผมก็ผิดไปหมด ผมแค่อยากอยู่เงียบๆ ก็หาว่าผมปัญญาอ่อน โง่ แล้วผมอยากหาเวลาเงียบมาฟังธรรมะคนเดียว แต่ก็ชอบมีอะไรมาขวางตลอด หาว่าผมคงไม่มีใครเอาเป็นสามีหรอก 

ครั้งนึงแม่ผมก็จะเอาหมาไปปล่อยโดยไม่นึกถึงเลยว่ามันจะเป็นยังไง คิดซะว่าตายก็ช่างหัวมัน จริงอย่างนั้นมันเป็นบาปดีๆนี่เอง ผมก็ไม่สนับสนุนเลยเรื่องนี้ ชอบหากว่าผมเพ้อเจ้อ เห็นว่าศีลเป็นเรื่องเหลวไหล ทำเฉพาะวันพระ แต่ไม่สํารวมวาจาให้ดีเลยสักนิดเดียวอ่ะครับ ชอบด่าตลอดเวลา

ส่วนพ่อผมก็ไม่ยอมให้ผมไปวัดพระธรรมกาย ที่ปทุมธานีตอนผมโตขึ้นแล้ว ผมก็แค่อยากไปทำบุญ พ่อผมก็ยังบอกอีกนะว่าวัดนี้งมงาย เป็นลัทธิ ผมก็ไม่เห็นด้วยกับพ่อเรื่องนี้ ยังรับรู้ข้อมูลไม่ครบถ้วน แล้วยังมากล่าวหาวัดแบบนี้อีกครับ