เริ่มเรื่องผมกับแฟนแต่งงานกันตอนอายุ 18 มีลูกสาวด้วยกันหนึ่งคน ในช่วงเริ่มต้นผมกับแฟนก็ ไม่ได้เป็นผู้ใหญ่แฟนผมก็ทำงานบ้านกวาดบ้านถูบ้านอะไรทั่วไปปกติเลี้ยงลูกอยู่บ้านส่วนผมก็ออกไปทำงานหาเงินเข้ามาจุนเจือครอบครัวเป็นระยะเวลากว่าสามปี พอลูกเริ่มโตขึ้นแน่นอนครับค่าใช้จ่ายมันเพิ่มมากขึ้นซึ่งผมเป็นผู้ชายคนเดียวไม่สามารถหาเงินมาเพียงพอที่จะใช้จ่ายภายในครอบครัวได้เราเลยต้องอยู่กันอย่างขัดสนในบางครั้ง ผมเลยคุยกับแฟนว่าเออตัวเองต้องหางานทำแล้วนะเพราะเงินที่ผมหามามัน เริ่มไม่พอใช้จ่ายภายในครอบครัว ผมให้แฟนหางานเป็นระยะเวลาหนึ่งปี ซึ่งช่วงแรกครอบครัวแฟนก็ไม่เห็นด้วยที่แฟนจะไปทำงาน แต่ในท้ายที่สุดแฟนก็ได้ทำงานที่โรงแรมเป็นแคชชวล ทำได้ทำได้แค่สามสี่เดือน ก็เจอกับสถานการณ์โควิดทำให้ตกงาน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเห็นว่ามันเป็นสถานการณ์บังคับเพราะทุกคนก็คงจะต้องเจอ ผมก็เลยให้แฟนลองหางานใหม่ ใช่ครับงานหายากมาก แต่พอโควิทหมดไป แฟนผมก็ไม่คิดที่จะหางานอีกเลย ในส่วนของผม ผมก็เปลี่ยนงานมาสองสามงานเพื่อให้เงินเดือนมันเพิ่มมากขึ้น จนทุกวันนี้เงินเดือนผม 21,000 บาทไม่รวม โบนัสต่อเดือน 10,000 บาทใช่ครับตอนนี้มันอาจจะพอในการใช้จ่ายแต่การหาเงินคนเดียว เงินแค่นี้มันไม่พอสำหรับ การใช้จ่ายในอนาคต ไหนจะค่าโรงเรียนลูกค่ากินค่าไฟค่าใช้จ่ายต่างๆภายในบ้านซึ่งผมเป็นผู้แบกรับเพียงคนเดียว ผมเลยกังวลกับอนาคตว่าสักวันนึงมันต้องมีจุดสิ้นสุด เพราะหากจะให้ผมทำงานเพียงคนเดียว ผมคิดว่ารายได้ขั้นต่ำผมผมคิดว่ารายได้ขั้นต่ำผมควรจะอยู่ที่ 60,000 บาทต่อเดือน ผมจบแค่ ปวช.นะครับ ผมผลักดันตัวเองขึ้นมาจนเงินเดือนตกเดือนละ 30,000 กว่าบาท ซึ่งผมคิดว่าในการทำงานเพียงคนเดียวมันเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะหาเงินให้ได้เดือนละ 60,000 ไหนจะ บ้านทีต้องสร้าง รถที่ต้องมี มันยากมากเลยครับ ผมควรจะบอกแฟนยังไงดี

หรือผมควรจะดีดตัวเองให้หาเงินให้ได้มากกว่านี้ครับ ผมเหนื่อยเหลือเกิน ตอนนี้ผม อายุ 28ปี