เดิมทีเราเป็นพี่น้องที่ไม่ได้รักกันขนาดนั้น เพราะแต่ก่อนเขาเป็นคนชอบบังคับให้เราทำแบบนั้นแบบนี้ตามใจเขา ซึ่งเราอายุห่างจากพี่ 7 ปี และทีนี้เขาถูกรถชนก่อนบินไปทำงานที่ญี่ปุ่น ชีวิตพลิก พ่อแม่ก็ต้องคอยดูแล เพราะผ่าตัดสมอง เป็นผู้ป่วยติดเตียง ทำอะไรเองไม่ได้ วันๆได้แค่ร้องตะโกนเสียงดังเหมือนเด็กเล็ก จนตอนนี้ผ่านมาเกือบ4ปี ก็ยังเหมือนเดิม ความหวังที่จะหายคงไม่มีแล้ว

จู่ๆ พ่อแม่ก็โทรมาบอกว่า (เราทำงานอยู่กรุงเทพ ส่วนพวกเขาอยู่บ้านตจว.) ถ้าพ่อแม่ตายแล้วจะอยู่ดูแลพี่ได้ไหม นี่ก็เงียบ และเริ่มคิดตาม ถ้าพูดออกไปตรงๆ ก็เหมือนคนเห็นแก่ตัว คือพ่อแม่ก็คงคิดว่าพวกเราสองพี่น้องก็ต้องรักกันดีสิ เพราะมีกัน2คน แต่ไม่ใช่เลย เหอะ 

คำถามมันขึ้นมาในหัวตลอด ถ้าวันนั้นมาถึงจริง ทำไมเราต้องมานั่งดูแลคนที่เราไม่ได้รักขนาดนั้น หรือ ’ต้องทำ‘ เพราะเป็นสายเลือดเดียวกันเหรอ? คือถ้าต้องกลับมาดูแลเขาชีวิตเราก็คงไม่ได้ใช้ การงานทุกอย่างก็ต้องเปลี่ยนหมด แทบพลิกชีวิตเลยด้วยซ้ำ   
พยายามคิดหาทางทุกอย่าง ทั้งหาข้อมูล จ้างคนดูแล ก็มีค่าใช้จ่ายสูงทีเดียว จะไม่ดูแลเลย ปล่อยทิ้งไว้ แถวบ้านก็คงสาปแช่งแหละ
(ดูแลก็ปกติทั่วไป ป้อนข้าว อาบน้ำ เช็ดขี** ลองช่วยทำนะ แบบปกติๆกลับบ้านที พ่อแม่ไม่อยู่ ก็ต้องทำแทน แต่ไม่ไหว สุขภาพจิตพัง ร้องไห้ตลอด นั่งทำงานตัวเองไม่ได้เลย เพราะเขาร้องตะโกนเหมือนเด็กตลอดเวลา เหนื่อย พ่อแม่ที่อยู่ดูแลเขามา4ปีแล้วคือเก่งมาก ทนได้ยังไงไม่รู้...)
อย่างง่ายเลย เราคงเลือกทิ้งชีวิตตัวเองให้หายๆ ไปน่าจะดีกว่า…

ตอนนี้คือคิดไม่ตก ก็คงไม่ใช่เร็วๆนี้แหละ แต่เป็นเรื่องที่ต้องวางแผนไว้
ทุกคนมีความคิดเห็นยังไงบ้าง