ผมอายุ14 แต่พี่ๆผม คนกลาง 18  คนกลางโต21 คนโตสุด22 ทุกคนเรียนหมดแต่ผมคนเดียวที่เรียนไม่จบม3 แต่ผมเกเรเอง ผมไม่ไปเรียนเลย ถึงไป ผมก็เกไม่เข้าเรียน ทุกวันที่ผมไปรร ผมจะนั่งรถเม แต่ผมยอมรับว่าผมเกมาก แต่ผมอายุ14อยู่ ผมผิดหวังทุกอย่างติดเพื่อนมาก ไม่เข้าบ้านครอบครัวผมเสียใจมาก ผมตั้งใจว่าจะทำงานหาเงินมาแบ่งเบาภาระครอบครัวแต่ก่อนขายของดีมากตั้งแต่โควิดเข้ามา ของก็ขายไม่ได้ ได้น้อยกว่าแต่ก่อนมาก แต่ผมกับไม่เอาไหนไม่เอาอะไรเลย หลังๆผมเริ่มคิดได้มั้ง ผมก็หางานไม่ค่อยได้ถึงได้ผมก็ไม่ไป แต่งานส่วนน้อยมากครับผมไม่มีวุตม3เหมือนคนอื่นๆที่จบสูงกว่าผมแต่ผมดันไม่จบม3 เพียงเพราะเกเร ตั้งแต่วันนี้ผมเริ่มคิดได้มากขึ้นผม ผมรู้สึกว่าผมเหมือนโดนกดดันอยู่คนเดียว เพียงเพราะผมบอกแม่ว่า  ผมอยากให้พี่ๆทุกคนของผมให้หางานทำเอากันเอง แต่เหมือนเขาเข้าไม่ถึงความรู้สึกของผม ผมเหมือนแกะดำ คนเดียว ผมมาถึงทางตันแล้ว ผมไม่มีอะไรจะเสียแล้ว พอกันทีกับชีวิตเสเพลเฮงซวยแบบนี้ สมองผมตันไปหมดคิดอะไรไม่ออก ชีวิตของมันก็มีแค่นี้แหละพอกันทีชีวิตแบบนี้ (อาจจะงงๆหน่อยนะครับผมพิมไปด้วยน้ำตาไหลไปด้วย)