ช่วงนี้คือเรียนหนักมากๆ หนักมากจนเครียดว่าจะเรียนไหวมั้ย ทั้งยังมีงานที่ประเดประดังถาโถมเข้ามาในเวลาพร้อมๆกัน จนรับมือแทบไม่ไหว แล้วก็เรื่องเพื่อนอีกเราเป็นคนรักสันโดษค่ะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าอยากอยู่คนเดียวตลอดเวลา เวลาเพื่อนไปไหนทำอะไรกันเรามักจะเป็นคนที่รู้คนสุดท้าย หรือไม่ก็ไม่รู้เลย มารู้เองตอนหลังที่เวลาผ่านไปสักพัก จนเราก็นอย น้อยใจ นี่แหละค่ะ สองความรู้สึกในช่วงเวลาเดียวกับ เครียด + น้อยใจ + อีกอย่างคือเป็นคนไม่พูดเก็บทุกอย่าง เกรงใจคนอื่นไปหมด จนพักหลังเรารู้สึกได้เองว่าเราเย็นชากับเพื่อนกับคนอื่น น้อยใจทุกคน เครียดกับทุกอย่าง อึดอัด ร้องไห้คนเดียว ขนาดที่บ้านเรายังไม่อยากบอกพวกเขาเลยค่ะ ก็เพราะว่ากลัวเขาเป็นห่วง แต่อีกใจเราก็เคยถามตัวเองนะคะ ว่า "ห่วงแต่คนอื่นแคร์แต่คนอื่น ไม่สนใจตัวเองหน่อยหรอ" แต่ก็เท่านั้นแหละค่ะ เราก็ไม่พูดออกไปอยู่ดี ทุกวันนี้สิ่งที่ช่วยระบายออกมาได้ดีที่สุดก็คือการร้องไห้ค่ะ ปลดปล่อยออกมาได้นิดหน่อยก็ยังดี 🙂