สวัสดีค่ะ
ปัจจุบันอายุ 37 ปี โสดมาก ไม่มีแม้แต่คนคุยค่ะ
มีพ่อ มีแม่ มีพี่ชาย มีน้องชาย พี่ชายน้องชายแต่งงานแยกครอบครัวออกไปหมดแล้ว แม่ไปช่วยเลี้ยงหลานที่บ้านน้องชาย
เราอยู่กับพ่อที่บ้านสองคนค่ะ (สมาชิกคนอื่นๆก็แวะเวียนไปๆมาๆ ตามเทศกาลปกติเหมือนบ้านอื่นทั่วไปค่ะ)
ตามปกติเราใช้ชีวิตคนเดียวได้ดีค่ะ ไม่ได้มีปัญหาในการใช้ชีวิตคนเดียวนะคะ ออกจะชอบด้วยซ้ำ ไปไหนมาไหนคนเดียว
ไปเที่ยวกับครอบครัว/เพื่อนบ้าง ตามโอกาส แต่ติดปัญหาอยู่ที่เวลาเจ็บป่วยค่ะ
เช่น
1. มีครั้งนึง พ่อไปเที่ยวต่างจังหวัดกับพี่ชาย เราอยู่บ้านคนเดียว แล้วอยู่ดีดีตื่นเช้ามาปวดเนื้อปวดตัวลุกไม่ขึ้น นอนซมอยู่บ้านคนเดียว
ลากสังขารตัวเอง อาบน้ำ ขับรถไปหาหมอ แล้วพบว่าเป็นไข้หวัดใหญ่ค่ะ หมอไม่ได้ให้แอดมิด แต่เราขับรถกลับไม่ไหว
เลยโทรหาเพื่อนที่ทำงานอยู่ รพ. นี้พอดี เพื่อนเลยจัดแจงหาที่ให้นอนพักอยู่ใน รพ. พออาการดีขึ้นเราก็ขับรถกลับบ้านเอง
2. หลายปีก่อนตรวจเจอเนื้องอกในมดลูก หมอวินิจฉัยว่าต้องตัดมดลูกทิ้ง ซึ่งเป็นช่วงที่โควิดระบาดพอดี รพ. เข้มงวดเรื่องการเยี่ยมไข้
ถ้าจะอยู่ห้องพิเศษ ต้องมีคนเฝ้าไข้ 1 คน ถ้าไม่มีคนเฝ้าไข้ต้องนอนห้องรวม ซึ่งเราไม่มีใครเลยที่พอจะมานอนเฝ้าเราได้ในตอนนั้น
ซึ่งเราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการนอนห้องรวม ก็ตัดสินใจว่านอนห้องรวมก็ได้ เราก็ให้พ่อขับรถไปส่งที่ รพ. หิ้วของเข้าแอดมิดเอง
จนผ่าตัดเสร็จ หมออนุญาตให้กลับบ้านได้ก็เรียกพ่อมารับกลับบ้าน
3. อีก 2 เดือนข้างหน้า หมอนัดผ่าตัดอีก แต่เป็น รพ. ที่อยู่คนละจังหวัดกับบ้านเรา โดยมีกฎเดียวกันว่า ถ้าจะอยู่ห้องพิเศษต้องมีคนเฝ้า
ถ้าไม่อย่างงั้นต้องนอนห้องรวม ซึ่งเราก็จองห้องพิเศษไว้ตามสิทธิ์ แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าจะมีใครที่สามารถมาเฝ้าเราได้ที่ รพ.
แม่เราก็ติดดูแลหลานอยู่ที่อื่น พ่อเราก็คงไม่สะดวกด้วยความที่เป็นผู้ชาย และที่บ้านเลี้ยงหมาหลายตัว ต้องมีคนอยู่บ้านเพื่อดูแลหมาๆ
ไม่สามารถไปนอนค้างต่างจังหวัดกับเราได้ พี่ชายน้องชาย พี่สะใภ้/น้องสะใภ้ ก็ต่างคนต่างมีภารกิจ ไม่มีใครมาเฝ้าเราได้
มีเพื่อน มีญาติพี่น้อง แต่ก็คงไม่ได้อยากจะไปรบกวนใครให้มายุ่งยากลำบากกับเราด้วย รอบนี้ก็คงได้นอนห้องรวมเหมือนเดิม ฝากชีวิตไว้กับพี่พยาบาล
พอมาถึงตรงนี้เราก็เริ่มจะหนักใจกับชีวิตบั้นปลายของตัวเอง ว่าถ้าแก่ตัวไปมากกว่านี้ ต้องใช้ชีวิตคนเดียวแบบนี้ ไม่เจ็บไม่ป่วยก็คงไม่มีปัญหาอะไร
แต่ถ้าเจ็บป่วยขึ้นมา พ่อแม่ก็แก่เฒ่าไปในอนาคต กลัวว่าตัวเองจะตายอยู่ที่ไหนซักแห่ง แล้วกว่าจะมีคนรู้ ศพก็ขึ้นอืดไปแล้ว 5555
ที่พูดมาทั้งหมด อยากถามว่ามีใครใช้ชีวิตแบบเราบ้างมั้ยคะ มันแปลก/น่าสงสารมากมั้ยกับการใช้ชีวิตคนเดียวแบบนี้
วางแผนกันไว้ว่ายังไงบ้างคะ
ขอบคุณค่ะ
แบบนี้ ถือว่าใช้ชีวิตแบบโดดเดี่ยวเกินไปมั้ยคะ
ปัจจุบันอายุ 37 ปี โสดมาก ไม่มีแม้แต่คนคุยค่ะ
มีพ่อ มีแม่ มีพี่ชาย มีน้องชาย พี่ชายน้องชายแต่งงานแยกครอบครัวออกไปหมดแล้ว แม่ไปช่วยเลี้ยงหลานที่บ้านน้องชาย
เราอยู่กับพ่อที่บ้านสองคนค่ะ (สมาชิกคนอื่นๆก็แวะเวียนไปๆมาๆ ตามเทศกาลปกติเหมือนบ้านอื่นทั่วไปค่ะ)
ตามปกติเราใช้ชีวิตคนเดียวได้ดีค่ะ ไม่ได้มีปัญหาในการใช้ชีวิตคนเดียวนะคะ ออกจะชอบด้วยซ้ำ ไปไหนมาไหนคนเดียว
ไปเที่ยวกับครอบครัว/เพื่อนบ้าง ตามโอกาส แต่ติดปัญหาอยู่ที่เวลาเจ็บป่วยค่ะ
เช่น
1. มีครั้งนึง พ่อไปเที่ยวต่างจังหวัดกับพี่ชาย เราอยู่บ้านคนเดียว แล้วอยู่ดีดีตื่นเช้ามาปวดเนื้อปวดตัวลุกไม่ขึ้น นอนซมอยู่บ้านคนเดียว
ลากสังขารตัวเอง อาบน้ำ ขับรถไปหาหมอ แล้วพบว่าเป็นไข้หวัดใหญ่ค่ะ หมอไม่ได้ให้แอดมิด แต่เราขับรถกลับไม่ไหว
เลยโทรหาเพื่อนที่ทำงานอยู่ รพ. นี้พอดี เพื่อนเลยจัดแจงหาที่ให้นอนพักอยู่ใน รพ. พออาการดีขึ้นเราก็ขับรถกลับบ้านเอง
2. หลายปีก่อนตรวจเจอเนื้องอกในมดลูก หมอวินิจฉัยว่าต้องตัดมดลูกทิ้ง ซึ่งเป็นช่วงที่โควิดระบาดพอดี รพ. เข้มงวดเรื่องการเยี่ยมไข้
ถ้าจะอยู่ห้องพิเศษ ต้องมีคนเฝ้าไข้ 1 คน ถ้าไม่มีคนเฝ้าไข้ต้องนอนห้องรวม ซึ่งเราไม่มีใครเลยที่พอจะมานอนเฝ้าเราได้ในตอนนั้น
ซึ่งเราก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการนอนห้องรวม ก็ตัดสินใจว่านอนห้องรวมก็ได้ เราก็ให้พ่อขับรถไปส่งที่ รพ. หิ้วของเข้าแอดมิดเอง
จนผ่าตัดเสร็จ หมออนุญาตให้กลับบ้านได้ก็เรียกพ่อมารับกลับบ้าน
3. อีก 2 เดือนข้างหน้า หมอนัดผ่าตัดอีก แต่เป็น รพ. ที่อยู่คนละจังหวัดกับบ้านเรา โดยมีกฎเดียวกันว่า ถ้าจะอยู่ห้องพิเศษต้องมีคนเฝ้า
ถ้าไม่อย่างงั้นต้องนอนห้องรวม ซึ่งเราก็จองห้องพิเศษไว้ตามสิทธิ์ แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าจะมีใครที่สามารถมาเฝ้าเราได้ที่ รพ.
แม่เราก็ติดดูแลหลานอยู่ที่อื่น พ่อเราก็คงไม่สะดวกด้วยความที่เป็นผู้ชาย และที่บ้านเลี้ยงหมาหลายตัว ต้องมีคนอยู่บ้านเพื่อดูแลหมาๆ
ไม่สามารถไปนอนค้างต่างจังหวัดกับเราได้ พี่ชายน้องชาย พี่สะใภ้/น้องสะใภ้ ก็ต่างคนต่างมีภารกิจ ไม่มีใครมาเฝ้าเราได้
มีเพื่อน มีญาติพี่น้อง แต่ก็คงไม่ได้อยากจะไปรบกวนใครให้มายุ่งยากลำบากกับเราด้วย รอบนี้ก็คงได้นอนห้องรวมเหมือนเดิม ฝากชีวิตไว้กับพี่พยาบาล
พอมาถึงตรงนี้เราก็เริ่มจะหนักใจกับชีวิตบั้นปลายของตัวเอง ว่าถ้าแก่ตัวไปมากกว่านี้ ต้องใช้ชีวิตคนเดียวแบบนี้ ไม่เจ็บไม่ป่วยก็คงไม่มีปัญหาอะไร
แต่ถ้าเจ็บป่วยขึ้นมา พ่อแม่ก็แก่เฒ่าไปในอนาคต กลัวว่าตัวเองจะตายอยู่ที่ไหนซักแห่ง แล้วกว่าจะมีคนรู้ ศพก็ขึ้นอืดไปแล้ว 5555
ที่พูดมาทั้งหมด อยากถามว่ามีใครใช้ชีวิตแบบเราบ้างมั้ยคะ มันแปลก/น่าสงสารมากมั้ยกับการใช้ชีวิตคนเดียวแบบนี้
วางแผนกันไว้ว่ายังไงบ้างคะ
ขอบคุณค่ะ