สวัสดีค่ะ คือเรามีเรื่องอยากระบายมาก ๆ เลยค่ะยาวหน่อยนะคะ เราอายุ17ปี ปีน้องชาย1คนที่อายุ2ขวบเรารู้สึกเบื่อเเละเครียดมาก ๆ อยากออกไปใช้ชีวิตเเต่เราต้องได้เลี้ยงน้อง เลี้ยงที่ว่าคือดูเเลทุกอย่างเหมือนลูกตัวเองเลยค่ะ วันหยุดก็ได้อยู่บ้านเลี้ยงน้องคนเดียว พอจะออกไปกินก๋วยเตี๋ยวเเค่1ชม.พ่อก็โทรตามกลับเเล้วค่ะ จะไปเที่ยวกับเพื่อนไปไหนไม่ได้เลยพ่อไม่ให้ไป เเล้วเฟซของเราพ่อก็มีโทรศัพท์อีกเครื่องล็อกอิน เราจะพูดถึงความเป็นส่วนตัวก็ไม่ได้เลยค่ะ เราห้ามมีเเฟน ห้ามออกไปเล่น เเค่เวลาส่วนตัวยังไม่มีเลย จะพูดจะเถียงก็ไม่ได้เหมือนคนในบ้านพร้อมรุมต่อว่าเราคนเดียว เราเหมือนอยู่ไปวัน ๆ ไม่มีความสุข ไม่เป็นอิสระ ไม่ได้ทำในสิ่งที่ชอบ เหมือนชีวิตโดนตีกรอบไว้เเค่นี้ จะพูดในสิ่งที่คิดก็หาว่าเถียง จะพูดอะไรก็โดนด่ากลับมา เหมือนเราอยู่คนเดียว มีครอบครัวก็เหมือนไม่ได้ซัพพอร์ต เราเรียนมาก็เหนื่อยมาก ๆ เเล้วค่ะเเล้วยังต้องมาเลี้ยงน้อง การบ้านอีก เรารู้สึกดิ่งมาก ๆ เวลาทะเลาะกับคนในครอบครัวเราไม่ค่อยได้คุยกับคนในครอบครัวเลยค่ะ คุยทีไหร่ก็จะทะเลาะกัน เราดิ่งเราเครียดมาก ๆ เคยทำร้ายตัวเองบ้าง เพราะมันทำให้เรารู้สึกดี หนักสุด ๆ คือจะฆ่าตัวตาย เเต่เราก็ยังไม่กล้าที่จะฆ่านะคะเเต่ก็เคยมีครั้งนึงที่เกือบจะทำ เหมือนทำเเล้วจะได้ไม่เป็นภาระ เหมือนเราเป็นความหวัง เเต่ก็พูดเหมือนเราเป็นภาระ เราก็อยากรู้เหมือนกันถ้าเราหายไป เค้าจะสบายขึ้นไหม เราเหนื่อยมาก ๆ เลยค่ะ เห็นเพื่อนได้เที่ยว ได้ไปมีความสุขเราก็อยากมีบ้าง ขอบคุณที่รับฟังนะคะยาวนิดนึง
เบื่อ เสียใจกับครอบครัว