หลังจากที่ใช้เวลาทำใจ ยอมรับสภาพ อยู่และใช้ชีวิตโดดเดียวตัวคนเดียวมาเกือบ 5 ปี
การ move on กับเรื่องเดิมๆ ไม่ใช่เรื่องง่าย
แล้วการเปิดใจกับใครคนใหม่ ก็ไม่ง่ายเช่นเดียวกัน
เพราะความรู้สึกที่ยังคอยเปรียบเทียบ คนใหม่ที่เข้ามากับคนเดิมยังไม่จางหายไปไหน
แม้กระทั่งทุกวันนี้ ก็ยังคงคิดถึงเรื่องราวๆ ของคนเดิมเสมอๆ
แต่ก็พยายามทำใจ เพราะรู้และแน่ใจแล้วว่า ทุกอย่างคงกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้

ช่วงที่ผ่านมา ทั้งร่างกายและจิตใจย่ำแย่โทรมไปมาก 
ช่วงนี้แม้สุขภาพกายและจิตจะดีขึ้น แล้วหันมารักและดูแลตัวเองเพิ่มมากขึ้น
เลิกคิดที่จะเริ่มความสัมพันธ์กับใครๆ เพราะกลัวที่จะต้องทุกข์ใจอีก
แต่บางครั้งก็ยังรู้สึกว่า เหงาๆ อยากมีคนคุย
หรือคนมาเป็นเพื่อนทำกิจกรรมอะไรบ้าง 
แต่ด้วยวัยที่เยอะขึ้น การที่จะมีโอกาสคุยกับใครสักคน
แล้วค่อยๆ พัฒนาความสัมพันธ์ ก็ค่อนข้างยาก

แต่สุดท้ายก็คิดว่า ถ้าไม่ลองเปิดใจอีกครั้ง ก็คงอยู่โดดเดียวไปจนตาย
ผู้คนหมื่นแสนล้านคน คงมีใครสักคนที่ใช่...
ก็เลยคิดว่า...ลองดูอีกสักตั้ง...

เด็กที่สนใจและไม่รังเกียจผู้ใหญ่ สูงวัย 
ก็ลองมาคุยกันนะครับ แต่ขอคน (เด็ก) ที่จริงใจ และมีวุฒิภาวะหน่อยนะครับ 
เขียนมาสะยาว....แต่ก็นั่นแหละครับ...หาใครสักคน ที่พร้อมจะดูแลกันไปยาวๆๆ